Een hele dag waren we op stap met de fiets, geen ongevaarlijke aangelegenheid, ook niet met die brede fietspaden. Warm en dorstig weer was het, dus ergens stoppen voor een drankje en ook maar een hapje. Hier hebben we de fiets weggezet en zijn dit weggetje in gegaan op zoek naar een restaurant. Er waren er veel, maar waar zitten de meeste Chinezen, dan moet het goed zijn. We stapten een druk restaurant binnen, gingen zitten bestelden een drankje en wilden ook eten. Steeds kwam er eenzelfde dampend bord eten uit de keuken, geen idee wat het was. Een paar meiden renden de trap op, staken de duim omhoog, het is het beste specialiteiten restaurant van de stad, maar welke zeiden ze niet. Mijn vrouw liet de dame achter de toog het boekje "wat en hoe in het Chinees" zien met een bepaalde zin; Wo bu chi ru chi (ongeveer) wat zo veel betekend als; "ik eet geen vlees niet" De dame tufte nog wat in een blikje, keek ons aan en barstte in lachen uit, bladerde door het boekje en wees een woord aan, "pens" De specialiteit was dus pens en alleen maar pens. We hebben ons drankje opgedronken, de dame vriendelijk bedankt en zijn op zoek gegaan naar een andere specialiteit. Het was wel weer een heerlijke ervaring.