Nog maar net in Beijing geland ga ik alleen op pad op een leenfiets. Het maatje is wat krap, maar ik ben blij met de "gouden lion", een merk dat in Nederland bekend is in de kinderfietsen branche. Een bel zit er niet op en die mis ik ook niet. Het is oktober 2004. Een mobiel heb ik niet, een kaart evenmin. Dat wordt dus goed opletten. Geluk bij een ongeluk is, dat we logeren in de wijk Houshayu, op een half uur rijden van het vliegveld, dat is niet in hartje Beijing. Onderweg let ik bij kruisingen goed op herkenningspunten. Je moet tenslotte ook weer terug naar waar je begon en waar je ook geen adres van meekreeg. Wegaanduidingen zie ik niet en praten met de mensen is lastig als je niet dezelfde taal spreekt. Rijdend op de fietsstrook van de doorgaande weg kom ik er achter dat auto's ook links inhalen en daarbij zelfs over de doorgetrokken streep van een fietspad gaan waar het langzame verkeer in twee richtingen rijdt. Voorrangsregels, ik heb geen idee of die er zijn. Hier lijkt het rijden op zeilen. Vertrouwen is de basis, een aantal mensen kent regels en goed zeemanschap gaat voor. Om balans te houden moet je gewoon in beweging blijven. Dat is overal hetzelfde. Onderweg heb ik contact met bouwvakkers, een visser, verkopers, een kledingmaker, een groepje vrouwen en kinderen op een speelplaats en ik zie veel volwassenen in de ban van een spel: biljart, diabolo of mahjong. Het dagelijks leven neemt zijn loop. Iedereen reageert vriendelijk, maar verrast. Ook zonder vertaling kun je de vraag van hun gezicht aflezen: Wat doet die vreemde eend in de bijt hier?" Het antwoord ... Kijken, kijken, maar niet kopen, nu niet.