Toerist in Beijing

Door: RoyanvanVelse

Geplaatst op Aug 19, 2015

We hebben maar een paar uurtjes de tijd bij de Grote Muur en ook hier geldt weer dat we graag langer waren gebleven om een flink stuk muur af te leggen. De indruk is in ieder geval onuitwisbaar en op de terugweg naar Beijing bezoeken we nog de necropool met de Ming Tombes. Dertien van de keizers uit de Ming-dynastie liggen daar begraven in een groot park. Er is veel te zien in dit land. Als toerist word je min of meer gedwongen om allerlei fabriekjes te bezoeken waarbij er van je verwacht wordt dat je ook iets koopt. We worden zo een zijdefabriek ingeloodst en na een korte uitleg over hoe een zijderups zorgt voor dit kostbare draad worden ons dekbedden aangeboden die we naar mening van de verkopers hard nodig hebben. De standaard maat voor Nederland staat op een mooi bord: twee komma twintig meter lang. Een jadefabriek staat ook op het programma. We bekijken de groene stenen en komen de grote winkel bijna niet meer uit. We willen best wel in de verschillende vitrines kijken of er iets leuks tussen zit maar we worden op de voet gevolgd door twee verkoopsters die ons elke keer vragen of we wat willen kopen op het moment dat ze denken dat we naar een bepaald object kijken. Dan houdt het algauw op. Een porseleinfabriek is ook weer zo’n verplicht onderdeel en we brengen een tijd door in een theehuis waarin we wat theesoorten mogen proeven en we vervolgens speciale aanbiedingen alleen voor ons krijgen om thee te kopen. Dat laatste doen we overigens wel. We geven de gids te kennen dat we eigenlijk geen zin hebben in al die langdurige fabrieksbezoekjes en dat we liever wat nuttigs doen in die tijd en langer op bepaalde plekken willen blijven. Maar zij is verplicht om ons langs die bedrijfjes te leiden. Doet ze het niet, dan wordt ze niet meer ingehuurd door het agentschap en heeft ze dus geen of minder inkomsten. Dus we spelen het spel met haar mee. We gaan braaf naar binnen, zij laat aan de eigenaar zien dat ze er is en we glippen er zo snel als het maar kan weer vandaan. De gids en de chauffeur krijgen in sommige gevallen een gratis maaltijd in ruil voor hun dienst. Wij zitten op dat moment veilig in een lokaal restaurantje om bijvoorbeeld dumplings te eten.

Het eten in China is trouwens een ervaring apart. In het hotel in Beijing is het geen probleem. We hebben het hotel gelukkig tegen de adviezen van de reisorganisatie in zelf uitgezocht en we zijn er erg blij mee. De kaart is zowel westers als oosters maar alles staat er in verschillende talen dus je weet wat je kiest. En als we de eerste avond kwallen nemen als voorgerecht is het dan ook een bewuste keuze. Zoals verwacht vind ik dat glibberige spul achteraf niet zo’n denderend succes dus de rest van de vakantie ben ik wat voorzichtiger met experimenteren. De grootste uitdaging zit voor mij in die stokjes. Rolf heeft er al vaker mee gegeten maar ik niet. In het hotel hoeft het ook niet maar wanneer we tussen de middag een klein lokaal restaurant uitzoeken om dat toch ook maar eens uitgeprobeerd te hebben, zijn er geen vorken en messen ter beschikking. Dus moet ik het doen met de stokjes. Het feest begint al met het feit dat iedereen je aan zit te kijken als westerling. We zoeken telkens weer een restaurant uit waar naast teksten ook plaatjes op de kaart staan zodat we enigszins een idee hebben van wat we bestellen. Maar rijstkorrels naar binnen krijgen met twee van die stokjes is voor mij een onbegonnen zaak. Na twee of drie dagen klungelen met die dingen krijg ik nog steeds amper wat eten binnen en begin ik behoorlijk trek te krijgen overdag. Wanneer we eens door de stad aan het slenteren zijn en ik die gele M op een rode achtergrond zie staan twijfel ik dan ook geen moment. Het goede voornemen om tijdens dit verblijf te eten wat de pot schaft gooi ik overboord en ik ga gewoon lekker een big mac halen. Gelukkig voor mij heb ik de dag erna de techniek van de chopsticks eindelijk door en krijg ik er zoveel plezier in dat ik voortaan daar waar het kan kies voor stokjes in plaats van normaal bestek.

Ik heb niet altijd in de gaten wat ik eet maar over het algemeen smaakt het prima. We hebben allebei een voorkeur voor heet gekruid eten en in de restaurants kun je aangeven hoeveel rode pepers je op het eten wilt. We willen altijd het maximum en het verbaast de lokale mensen. We kiezen eens voor een hotpot in een koud restaurant. De gids en de chauffeur vertalen het blad papier waarop we moeten aankruisen wat we in de bouillon willen. Die bouillon wordt op een vuur in een uitsparing van de tafel geplaatst. Een soort fondue dus. We kiezen voor de meeste gespijsde en hete bouillon. Op het moment dat we het bestellen draaien Chinese gasten hun hoofd verbaasd om en er wordt nog een paar keer gevraagd of we het echt willen. We zijn overtuigd dat het lekker wordt dus we beamen het. We hebben vervolgens de keuze uit de meest uiteenlopende ingrediënten, van eendenpoten of padden tot aan een soort carpaccio. Alles wat wij maar willen bestellen verdwijnt in de soep. We houden het bij bekende vleessoorten en groenten. Op het moment dat we voor de eerste keer het brouwsel proeven draaien alle hoofden zich weer naar ons toe in de veronderstelling dat we vlammen zullen gaan spuwen. We moeten ze teleurstellen. Het smaakt ons opperbest. Het wordt een van de lekkerste malen tijdens het verblijf in China. Met de stokjes weet ik inmiddels de kleinste stukjes uit de bouillon te vissen en we eten allebei onze buik vol.