1 ochtend in een park in Beijing: 3 verhalen. Deel 1, de stad ontwaakt
Beijing
China
Flashpacker
1 ochtend in een park in Beijing: 3 verhalen. Deel 1, de stad ontwaakt
Beijing ontwaakt en beweegt
De zon is nog maar net door het met smog gevulde wolkendek doorgekomen. Het is vijf uur in de ochtend. Ik word wakker en denk aan het Franse liedje ‘Il est cinq heures, Paris s’éveille, oftewel: het is vijf uur, Parijs ontwaakt. Op het eerste gezicht lijkt mijn Chinese uitzicht vanuit het hotelraam minder poëtisch en romantisch dan de Franse inspiratiebron van zanger Jacques Dutronc, maar als je goed kijkt, opent Beijing net zo mooi haar ogen bij het ontwaken als Parijs.
Excentriek
Sinds imperialistische tijden vormen de vele kleine en grote parken in de stad het middelpunt van ontmoetingen en bewegingen. Het grote Zhongshan Park nabij de Verboden Stad is op deze zonnige zondagochtend de fonkeling in het oog van de ontwakende stad. De kronkelende paadjes zijn vol met rustig wandelende ouderen waarbij vader en/of moeder ondersteund wordt door hun liefhebbende kinderen. De wat kwiekere grijsaards spelen met hun kleinkinderen of rennen deze achterna. Op een pleintje dat omringt is met eenvoudige houten bankjes lacht een vrouw uitbundig als ze haar tas uitpakt. Ze ziet er wat excentriek uit met haar grote witte safarihoed met slappe klep en bijpassende witte handschoenen. Haar gezicht is voor Aziatische begrippen stevig opgemaakt en haar roze lippenstift komt weer terug in haar tuniek. Dit typisch Chinese turquoise jasje is bedrukt met grote roze rozen en eronder draagt ze een lang fluorescerend roze shirt dat als een ballerina tutu om haar heupen valt. Haar zwarte broek en spierwitte sportschoenen steken schril eenvoudig af bij hetgeen ze boven de gordel draagt. Ze is geconcentreerd en in zichzelf gekeerd. Met een vloeiende beweging haalt ze een lang lint tevoorschijn dat aan een stokje is vastgemaakt en dezelfde kleuren heeft als haar tuniek. Ze begint meteen sierlijke vormen te draaien en de langslopende mensen staan er even voor stil of gaan zitten op een bankje om haar te aanschouwen. Haar bewegingen en vormen zien er ingewikkeld uit en ik kijk er gebiologeerd naar. Het wordt niet makkelijker als ze nog een lint erbij pakt maar geheel synchroon verder gaat met haar oefeningen. Ze vat mijn interesse en het nemen van foto’s op als een verzoek om het zelf te proberen. Schuchter neem ik haar aanbod aan. Het begin blijkt nog niet zo moeilijk te zijn, met een horizontale acht kom je al een heel eind en het lijkt nog best professioneel. Maar bij de volgende bewegingen stap ik op het lint, wikkel ik het om mijn nek en laat ik vervolgens ook nog het stokje vallen. Ik moet er om lachen en de vrouw - en omstanders – vinden het al helemaal een komisch gezicht en liggen onbeschaamd in een deuk en wijzen mij na.
Karateknuffel
Aan de andere kant van het lange pad staan mensen stil bij een boom. Ze steunen en kreunen wat en maken langzame karate-achtige bewegingen naar het stukje natuur om deze dan na enkele minuten hardgrondig te omarmen. Deze elf mannen beoefenen tai-chi en zijn duidelijk op elkaar ingespeeld. Als ware het een voetbalelftal wisselen ze van positie en dus van boom. Een smalle berk wordt met rust gelaten, maar een dikker exemplaar moet het ontgelden. De zwarte hoornen bril van de bewegingskunstenaar valt zowat van zijn hoofd als hij iets te enthousiast met zijn boom knuffelt. Hij legt zijn strakke scheiding weer goed en gaat verder met bewegen.
Het is 11 uur in de ochtend. Beijing beweegt en is ontwaakt.
Foto's
