1 ochtend in een park in Beijing: 3 verhalen. Deel 3, Maestro, muziek!
Beijing
China
Flashpacker
1 ochtend in een park in Beijing: 3 verhalen. Deel 3, Maestro, muziek!
Muziek als eerste en laatste liefde
Bolle wangen
Hij geniet van het zonnetje, zittend op de reling in het park. Zijn groezelige grijze colbert wijd opengeslagen met daaronder alleen een wit hemdje zonder mouwen. Zijn ogen zijn gesloten, zijn weinige grijze haren staan wild op het hoofd en zijn bakkebaarden, snor en baardje lijken slordig opgeplakt. De rimpels in het gegroefde gelaat liggen diep. In zijn gerimpelde mond krult een glimlach. Wat een eenvoud, wat een prachtig gezicht en wat een kracht en openheid straalt deze oude baas uit. Alsof hij bemerkt dat wij hem van een paar meter afstand aanschouwen, te midden van tientallen passerende parkbezoekers, veert hij op en glimlacht hij nog uitbundiger. Hij wenkt ons om dichtbij te komen. Voor hem staat een muziekinstrument. Zonder iets te vragen pakt hij het op en zet het aan zijn mond, het is een mini-pijporgel als blaasinstrument en het lijkt wel zelfgemaakt. Hoge tonen vullen de ruimte en het klinkt melodieus. Ook andere passanten blijven staan en kijken naar de muzikant. Hij laat zich er niet door afleiden, het moedigt hem alleen maar aan om nog een liedje te spelen. Nu is het niet de muziek die mij opvalt, maar zijn prachtige gebruinde looien huid.
Elke rimpel en groef beweegt mee als hij krachtig met bolle wangen uitblaast. Hij knikt, het ons geheel onbekende deuntje is kennelijk voorbij, we klappen en hij neemt het applaus gelaten en nog steeds glimlachend aan. Dan laat hij zien hoe het instrument in elkaar steekt, het is mooi van eenvoud en de diverse lengten van bamboe pijpen in het midden met metalen pijpen eromheen maken de muziek. Uit zijn binnenzak pakt hij geroutineerd een papiertje en een pen. Gaat hij nu handtekeningen uitdelen? Nee, hij schrijft, uiteraard in het Chinees, een stukje tekst en een notenbalk en geeft daar ook uitgebreid, en wederom in het voor ons niet te begrijpen Chinees uitleg bij. Wij knikken en glimlachen beleefd maar zeggen ook eerlijk dat we het niet begrijpen. Maar dat geeft niet, de interactie is er niet minder speciaal om. Daarna poseert hij als een volleerd artiest voor onze fotocamera. Als ik hem een paar Yuan wil geven voor zijn muzikale inspanningen wuift hij dat weg, hij wil geen geld en hij heeft ook geen pet om het in te doen. Enthousiast zwaait hij ons uit.
Russische liederen
Op een veldje in hetzelfde park staat een zangkoor. De vrouwelijke dirigente zwaait en zwiert met haar stokje dat het een lieve lust is. Haar lange zwarte haar met daarin een rode haarband en haar rode jurk zwieren mee. De mannen rechts van haar en vrouwen links reageren keurig op haar aanwijzingen en zingen gepassioneerd hun liederen. Een toeschouwer spreekt mij aan en legt in het Engels uit dat hij het lied kent, het zijn communistische Russische liederen en inderdaad, als de mannen gezamenlijk hun bombastische kelen open zetten waan je je eerder op een besneeuwd Rode Plein waar de militairen fier paraderen dan in een zonnig en gezellig hoekje van een park in Beijing. Elke zanger en zangeres is een karakter op zichzelf, maar ze zien er allen op hun paasbest uit. Sommige vrouwen dragen fleurige zomerse hoeden en staan naast elkaar. Zouden ze elkaar van tevoren hebben gebeld om af te spreken welke hoed ze deze zondag gaan dragen? Mannen dragen poloshirts of streepjesoverhemden op een bandplooibroek met scherp gestreken vouw. Iedereen staat rechtop en alleen de mond beweegt, achter donkere zonnebrillen zijn de ogen niet altijd te zien. De dirigente mag als enige zwaaien en zwieren.
En dan is er nog de accordeonist die op een bankje achter de dirigente zit. Hij vormt een twee-eenheid met de dirigente en ze lachen en flirten veelvuldig naar elkaar tijdens en tussen de liedjes door. In de korte tussenpozen bladert elke zanger en zangeres rap door het bladmuziek. Of men neemt snel een slok uit zijn of haar fles dat in een boodschappentas op een kleedje voor hen op de grond staat.
Ze stralen allemaal veel plezier uit en ze lijken zich te herkennen in de liederen van vroeger, ook al is de leeftijd van de koorleden tussen de veertig en zeventig jaar. Ze knikken naar omstanders die zachtjes meezingen of neuriën. Hardop zingen doen deze niet, dat is voorbehouden aan de koorleden die als nachtegalen het park vervullen met hun groteske Russische klanken.
Foto's
