The Nighttrain

Door: Kellybaetsen

Geplaatst op Feb 5, 2012

Bepakt en bezakt, lopen we naar het centraal station van Beijing. Een paar honderd Chinezen staren ons aan terwijl we plaats nemen boven op onze tassen. Nog ruim een uur voordat we de trein in mogen dus ik probeer het me gemakkelijk te maken boven op mijn tas.
Mensen bekijken me van top tot teen en ik voel me een grote westerse attractie. Tijdens het lange wachten probeer ik de Chinese tekens op mijn treinkaartje te ontcijferen zodat ik weet welk bed ik de komende veertien uur tot mijn beschikking heb.
Eindelijk komt de enorme massa Chinezen in beweging wat doorgaans betekent dat je rustig met je bagage naar het perron loopt. In China werkt het toch een tikkeltje anders.
De gemiddelde Chinees heeft nog nooit van het woord wachten of geduld gehoord. Met een enorm geduw en getrek probeert men sneller dan het licht het perron te bereiken ondanks het feit dat het gereserveerde bedden zijn.
Terwijl de Chinezen een sprint trekken met alle bagage en kinderen onder de armen, slenter ik op mijn gemakje naar het perron.

De wagon is verdeeld in open couchettes met ieder zes bedden, drie boven elkaar. Ik blijk het middelste bed te hebben en ben daar zeer tevreden mee. Het bovenste bed is niet heel praktisch voor westerse mensen en het is een hele klim naar boven. Het is een gezellige en internationale bedoeling in mijn couchette: twee Nederlanders, één Amerikaan en drie Chinezen. De drie Chinezen spreken uiteraard geen woord Engels, de Amerikaan blijkt de hele wereld over te reizen en is net terug uit Nieuw Zeeland waar hij de special effects heeft verzorgd voor de film 'Rising of the Planet of the Apes'. Dat kan nog voor interessante gespreksstof zorgen.

Vijf minuten na vertrek is het al een groot eetfestijn. Alle Chinezen lopen meteen naar de watertap en ik zie de een na de andere bak met noodles voorbij komen. De wagon ruikt al snel naar een rijdende afhaalchinees. Terwijl ik om me heen kijk en luister, ben ik weer verbaasd over de eetgewoontes van de Chinezen. Dat het de Chinezen mag smaken is maar al te duidelijk. De Chinezen hebben het razend druk met het consumeren van alles wat enigszins eetbaar is. Dit allemaal vindt plaats op het onderste bed. Ik prijs mezelf zeer gelukkig met het middelste bed. De andere Nederlander in mijn couchette heeft minder geluk. Bij het zien van een Chinees viergangendiner op zijn bed, besluit hij te verhuizen naar een van de krappe klapstoeltjes waar ik inmiddels mijn draai ook gevonden heb.

We raken al snel in gesprek met een Chinese buurman want er zit zowaar een Chinees in onze wagon die een beetje Engels spreekt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Zijn engelse naam is Felix en hij werkt als aardappelboer in Mongolië waardoor we ons nog meer verbazen over zijn Engels. De hele avond proberen we zo goed als mogelijk te communiceren en hij is zeer in zijn nopjes dat hij zoveel westerse mensen om zich heen heeft om zijn Engels te oefenen.
We krijgen allerlei Chinese delicatessen aangeboden van de Chinezen in onze couchette ondanks het feit dat ze geen woord engels spreken. Binnen een mum van tijd krijgen we een Chinese workshop zonnebloempitten splijten met je voortanden. Ik bedank daarvoor, in een poging mijn voortanden te redden. Om de paar minuten komt er een rijdende eetkar voorbij en wordt er al luid roepend allerlei etenswaren aangeboden. Terwijl er nog steeds grote bakken met noodles voorbij blijven komen vermaak ik me uitstekend totdat het 22.00 uur is.
Plots gaan de lampen uit en dat betekent…slaap lekker. Een Chinese vrouw kijkt me verbaasd aan als ik met opgestroopte broekspijpen het toilet uit loop, terwijl ik net een knap staaltje balanceren heb laten zien boven mijn geliefde hurktoilet.
De Chinezen vermaken zich kostelijk als wij een poging doen in onze bedden te komen. Alleen de onderste bedden zijn namelijk hoog genoeg om rechtop te zitten. Als een lompe boerin klim ik omhoog en probeer in foetushouding in mijn bed te kruipen. Mijn Chinese onderbuurman gaat er eens goed voor staan om mijn geklungel te aanschouwen en aan zijn gelach hoor ik dat hij zich uitstekend vermaakt met dit dramatische uitzicht.
We zijn deze nacht gezegend met hardsleepers en dat is na verloop van tijd inderdaad…hard!

Het valt niet mee om je draai te vinden in zo’n minuscuul en hard bedje en uiteindelijk leg ik me daar bij neer. Ik breng de nacht door met mijn mp3-speler terwijl ik zachtjes mee deins met de beweging van de trein. Verbazingwekkend is het feit dat de Chinezen geen gebruik maken van het trapje naast het enorme stapelbed.
Terwijl ik naar de Chinese muziek op mijn mp3-speler luister en zachtjes begin te doezelen, schiet ik ineens klaarwakker. Boven me zie ik een grote schaduw die ineens boven op mijn bed staat! Mijn bovenbuurvrouw moet waarschijnlijk naar het toilet en klimt alles behalve tactisch via mijn bed naar beneden. Na tien minuten klimt ze weer via mijn bed terug naar de derde verdieping.

Na een aantal uur gaan eindelijk de lampen aan. De ochtend is eindelijk aangebroken en ik voel me gebroken. Al met al heb ik misschien vijf minuten geslapen dus dat wordt een lange dag. Binnen een paar minuten is het weer een drukte van jewelste in de wagon.
Terwijl ik vanuit mijn bedje door het gangpad staar, zie ik meerdere westerse gezichten met slaperige ogen te voorschijn komen. Het blijkt dat ik niet de enige ben met wallen tot aan mijn knieën. Na enige navraag over de staat van de toiletten besluit ik dat mijn plasje best nog even in mijn blaas kan bivakkeren.
We nemen afscheid van Felix en de rest van de buren terwijl iedereen de trein weer verlaat. Daar staan we dan, bepakt en bezakt op het centraal station van Xian.
Reizen met de trein in China is een aanslag op je zintuigen maar wel een zeer leuke aanslag.