There are nine million bicycles in Beijing
Beijing
China
Kellybaetsen
There are nine million bicycles in Beijing
China, het land van de roggelende, slurpende, boerende en voordringende Chinezen (check) en het land met een hoofdstad zonder internetcafés (dubbelcheck).
Beijing is even groot als België en heeft 16 miljoen inwoners met als grootste hobby, het milieu zo veel mogelijk vervuilen. Dit resulteert in een enorme smogwolk boven de hoofdstad waardoor men soms weken geen zon ziet. Als je daar nog geen ‘smogdepressie’ van krijgt weet ik het ook niet meer.
Tussen al die 16 miljoen Chinezen zie je vooral veel Chinese toeristen. Complete kuddes zie je hier rond huppelen met voorop een Chinese dame met een gekleurde stok, paparaplu of een dergelijk herkenbaar object. De complete groep volgt dan in eendenpas en het feest is daarmee compleet.
Westerse toeristen zijn in de minderheid en daarom vindt men het waarschijnlijk ook niet nodig om een woord Engels te leren. Hoe communiceer je dan met de Chinezen? In ieder geval niet in het Engels. Met handen en voeten schijn je een heel eind te komen maar niet iedere Chinees heeft aanleg voor gebarentaal wat voor enige hilariteit kan zorgen.
Door de Olympische spelen een aantal jaar geleden is het in Beijing beter geregeld. Veel borden zijn in het Engels aangegeven en in veel restaurants is er een fotoboek als menu aanwezig zodat je enigszins een idee hebt wat je op je bord krijgt.
Verbazingwekkend zijn de reacties van de Chinezen op westerse toeristen.
Iedere westerse toerist wordt letterlijk aangegaapt en van top tot teen bestudeerd. Wonderlijke mensen, die blanke toeristen. Terwijl ik de eerste middag van mijn lunch geniet, staat er een Chinees met zijn videocamera vlak voor mijn neus, denkende dat hij een nieuwe diersoort heeft ontdekt. Bij de verboden stad is het helemaal kassa. Om de haverklap word ik staande gehouden om te poseren als de nieuwe Doutze Kroes van China.
Ze gedragen zich als een kind in een snoepwinkel bij het behalen van een foto met een westerse toerist. Ik heb heel wat kinderen in die snoepwinkel gelukkig kunnen maken.
Het meest extreme geval was een Chinese man die enthousiast mijn hand vast pakte, niet meer losliet en geheel fijn kneep om zijn felbegeerde foto te krijgen.
Ik heb een vermoeden dat die kerel zijn moeder dolgelukkig heeft gemaakt door mij via zijn fotocamera voor te stellen als haar nieuwe schoondochter.
Sommige Chinezen doen een poging zich (on)verdacht op te stellen en een aantal keer (on)verdacht je te bekijken. Zodra je voorbij loopt, richten ze snel de camera zodat de felbegeerde foto een collectersitem wordt. Vreemd genoeg denken deze mensen dat je het totaal niet in de gaten hebt.
Ik vind het wel grappig en laat het lachend toe want wij reisreporters kunnen er ook wat van als het om portretfotografie gaat.
Over de manieren van Chinezen kan je zeker een encyclopedie schrijven.
Een opmerkelijk feit is, dat je om de paar minuten iemand luidkeels een gigantische rochel uit zijn tenen hoort halen die, op een sierlijke wijze en met een driedubbele looping, net naast je pas gewassen voetjes beland.
Ook de neusinhoud wordt met regelmaat op de straat gedeponeerd. Met een vreemd ratelend geluid wordt de neus opgehaald om nadien de inhoud, met een snelheid waar Sonic the Hedgehock jaloers op zou zijn, op straat te gooien. Denk niet dat dit soort taferelen alleen voor de mannelijke sekse is weggelegd. Niets is minder waar. De Chinese vrouwen doen niet onder voor de mannen en weten de neusinhoud met net zo veel tactiek te legen.
Er wordt wel eens gezegd dat Chinezen alles eten met poten behalve een tafel. Zodra je op de nightmarket in Beijing loopt ga je het nog geloven ook. Alles wat niet op een stokje hoort wordt hier aangeboden in de vorm van Chinese Saté. Terwijl je om je heen kijkt zie je spartelende schorpioenen en kevers op een stokje en allerlei ander etenswaar wat niet bedoeld is voor consumptie. Vreemd genoeg zie je vooral de westerse toeristen in gevecht met een dergelijke 'delicatesse'.
De lokale bevolking zie je vooral lopen met grote bakken noodles die ze op een alles behalve gracieuze manier naar binnen werken. Chinezen hebben namelijk de tafelmanieren van een stel Gremlins. Om de haverklap wordt je geconfronteerd met een visueel beeld van het menselijke spijsverteringsproces. Terwijl de noodles sierlijk om de eetstokjes worden gedrapeerd, probeert men te communiceren maar dit wordt overstemd door het gesmak van de andere eters.
Er is geen Lonely Planet, Rough Guide of RTL-travel die je op dit soort taferelen kan voorbereiden.
Erg opvallend en mooi is de manier van leven van vele Chinezen. Ondanks het feit dat ze roken als een ketter is gezondheid erg belangrijk voor de Chinezen. Dat zie je als je door de parken van Beijing loopt.
Chinese parken zijn aangelegd volgens de oude regels van de Feng Shui, een filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden. China is een druk en vol land en de parken zijn een toevluchtsoord voor de overspannen Chinees. Het park is een plaats van ontspanning. Chinezen kennen totaal geen gêne en alles is toegestaan. Overal om je heen zie je zingende en dansende Chinezen. Tai Chi is een populaire manier om te ontspannen en daarom zie je veel 65+ bewegingen maken waar ik op mijn 18de nog niet eens toe in staat was. Chinezen ontspannen in het park en toeristen kijken er hun ogen uit.
Een volkje apart, die Chinezen. .
Foto's
