Op zoek naar de "juiste" hutong
Beijing
China
Li-anne
Op zoek naar de "juiste" hutong
Maandag, 7 juni. Beijing. Eindelijk, eindelijk staat onze "connecting flight" naar Beijing op de display. En yes, we mogen boarden! Er is echter een "big problem" met de chinees voor ons in de rij. Hij heeft een hele andere naam op z'n boarding card staan dan in zijn paspoort. Meneertje begrijpt geen woord engels en blijft stoïcijns voor zich uitstaren, wat de employée ook vraagt. Er wordt een andere chinees uit de rij geplukt die wellicht wat kan vertalen. En beneden in de boarding room wordt gezocht naar de "juiste" meneer Zhang. Na een tijdje geven ze het op, en mag hij terug in de wachtruimte gaan zitten tot het probleem is opgelost. Onze thuis uitgeprinte boardingkaarten zijn niet met de scanner te lezen te zijn, dus dat is het volgende probleem. Maar dat is van minder belang, want we mogen toch gewoon door. Later zal blijken dat meneer Zhang toch nog op tijd aan boord is kunnen geraken, hij stapt samen met ons uit in Beijing. De vlucht verloopt soepel. We hebben schermpjes met entertainment per stoel. Maarja, we horen te gaan slapen, dus laat die schermpjes maar voor wat ze zijn. Volledig geradbraakt arriveren we op Beijing Capital Airport. Een hypermoderne airport met veel glas, superschone wc's, en echt megagroot. Een vergelijking met Suvarnabhumi airport, ook zo groot en met veel glas, kan dan ook niet uitblijven. Alles verloopt soepel tot we aankomen bij de customs, waar je paspoort en visum gecontroleerd dient te worden. Echt massa's mensen voor die customs, je wil het niet weten. Ruim een uur verder zijn we er doorheen, en worden we naar een soort trein geleid. Met deze snelle kleine trein gaan we in vliegende vaart naar de Bagage-claim. Je moet je goed vasthouden zo snel gaat dat ding. Het is een behoorlijk stuk naar de Bagageclaim, je zou het maar moeten lopen. Omdat we zo'n oponthoud hadden bij de douane, staat onze vlucht niet meer aangegeven bij de bagagebanden. Kantoortje lost luggage opgesnort, en ja hoor, bij band 40 moeten we zijn. En gelukkig zijn beide rugzakken aangekomen. Met een taxi gaan we naar de guesthouse. Onderweg vangen we al een glimpje op van het "birdnest", het Olympisch stadion. Als we in de buurt zijn van ons guesthouse weet de taxichauffeur de weg niet meer. Hij weet niet welk straatje hij nu weer in moet. Hij belt met de guesthouse, en het meisje komt ons halen. Blijkt dat we dus PAL voor het desbetreffende straatje staan met die taxi! Het guesthouse ligt in een achterafsteegje, de Lui He Hutong. Een prachtige volkswijk, en het guesthouse is ook geweldig. Heel chinees met lampionnetjes, en heerlijk rustig. We slapen in een kamertje aan de binnenplaats. Eerst maar een douche! Het water zit precies omgekeerd als wat er op de knoppen staat. Als je dus warm water wil zet je 'm op koud. Het is maar dat je het weet. 's Avonds lopen we een klein stukje door de hutong. Kinderen schieten lachend weg als ze ons zien. Twee "laowai" (long nose) in Beijing, da's echt héél lachwekkend! We eten bij ons eigen Templeside guesthouse. Het is heerlijk, maar veel te veel! We kunnen beter 1 portie bestellen de volgende ronde. Terwijl ik dit stukje schrijf buiten op de binnenplaats, wordt me een heerlijk geurig kopje jamijnthee toegeschoven. Toch liggen we er ook vroeg in, de race is volbracht, we zijn heelhuids in Beijing aangekomen.
Foto's
