Cambodja, jij gruwelijke schoonheid!
Cambodja
Azië
ThijsVDenBurg
Cambodja, jij gruwelijke schoonheid!
Mijn laatste stop in Laos was Dhon Det. Een klein eiland in een eilandengroep genaamd de 4000 eilanden. Geteld heb ik ze niet, maar het zijn er in ieder geval veel. Een klein houten hutje aan de rand van de rivier met mijn eigen hangmat was mijn huis voor een dag of vijf. Varkens, kippen en blote kinderkontjes scharrelen overal rond, zich niet druk makend dat ze vies worden van het stoffige zand. Zachtjes kabbelt het water een meter of 4 lager onder mijn vloer door en kijk ik hoe de zon aan de hemel verschijnt om zes uur in de morgen. Ik heb één keer in mijn leven gevist en niks gevangen. Met een bamboehengel, vislijn en haakjes probeer ik het opnieuw. Dit samen met een divers samengeraapt groepje Engelsen waar ik de komende weken in Cambodja mee rond zal trekken. Na twee vruchteloze ochtenden is mijn laatste poging succesvol en sta ik blij met een spartelende aal aan mijn lijn. Tja dat ding moet er ook af en ik eindig dan ook on-respectvol met een onthoofde vis waar het gastgezin blij mee is. Kerstmis vier ik met dertig personen en een officieel kerstdiner. Met een voldaan gevoel sta ik genietend met een Lao bier in mijn hand op het balkon van het restaurant. Een gerafelde oude vlag van Laos wappert in mijn gezicht terwijl er een groep ganzen langs vliegt net boven het wateroppervlak van de Mekong.
Mijn verblijf in Cambodja begint in het Noordoosten waar nog niet zo veel toeristen komen. Zwemmend in een kratermeer en onder verkoelende watervallen, s’avonds liggend onder een sterrenhemel, kom ik mijn tijd door. Aangezien we met in Phnom Penh willen zijn met nieuwjaar is er maar een kort verblijf mogelijk. Cambodja bekent om de gruweldaden van Pol Pot. Miljoenen burgers vermoord onder het mom van hervorming in de grootste vorm denkbaar. Voormalige Rode Khmer leiders, sommige nog altijd ontkennend wat er is gebeurd, zijn er veelal makkelijk vanaf gekomen. Een voormalige school omgebouwd tot een soort van concentratiekamp en de Killingfields vormen het lugubere decor van genocide praktijken. Foto’s met personen staren je levenloze ogen zonder hoop aan. Moeilijk te bevatten wat hier heeft afgespeeld. Het gevoel dat zich verspreidt op de Killingfields is die van stilte en dood. Duizenden schedels liggen in een monument opgestapeld, gefotografeerd door bezoekers. Ik kan en wil het niet. De bomen op het terrein, waar mensen tegen vermoord zijn, staan er treurig bij. Als deze bomen konden spreken zouden ze waarschijnlijk alleen huilen. Als tegenstelling tot de opgestapelde lijken in de massagraven, fladderen er nu enorm veel kleurrijke vlinders boven de graven. Teruggekomen zielen van de overledenen? Wie zal het zeggen.
Aftellen in Phnom Penh, de helft van de mensen roept al Happy Newyear, wij moeten nog anderhalve minuut. Ach in Nederland is het nog 6 uur. Gelukkig Nieuwjaar allemaal. Een redelijk vuurwerk verwelkomt het Westerse nieuwe jaar.
Na Phnom Penh ga ik eindelijk naar mijn hoogtepunt in Z.O. Azië. Het tempelcomplex Angkor Wat. Onderweg in de bus naar Siem Reap passeren we kleine dorpjes met vervallen houten huizen. Met touwen door hun neuzen, trekken magere koeien hijgend de houten karren voort, volgeladen met goederen van het land. De ondergaande zon die weer snel opgeslokt gaat worden door de rand van de aarde, brengt een roodbruine gloed over de verdorde rijstvelden. Oude mensen staan bewegingsloos stil en staren de verte in. Op een knipperend Coca Cola bord na lijkt het of de tijd hier heeft stilgestaan en dit nog steeds doet.
De tempels van Angkor Wat zijn onbeschrijflijk, adembenemend en eindeloos. Enorme stenen gezichten waken met een strakke blik over tempels, terwijl de natuur sommige langzaam verorbert. Honderden meters stenen reliëfs vertellen de geschiedenis in de Angkor periode. Afwisselend ruw en gedetailleerd gebeeldhouwd. Stenen torens steken her en der als kleine eilanden boven de groene junglerijke zee uit, terwijl andere verstopt zitten. Sommige in prima (gerestaureerde) staat, anderen vervallen (vaak mooier) omgeven door stapels ineengestorte stenen. Massa’s toeristen stromen hier naartoe. Maar de juiste tijd bij de juiste tempel geeft je een privé bezichtiging. Dit geldt zeer zeker niet voor de zons op- en ondergang rond Angkor Wat. Een kleine tweehonderd mensen schiet er op los als de lucht met diverse kleuren verlicht wordt. Drie volle dagen en nog steeds niet genoeg. Ik kom hier zeker nog eens terug.
Laatste stop in Cambodja is Battambang. Reden: de bamboetrein. Eén enkel spoor dat wordt gebruikt door de lokale bevolking om goederen te vervoeren. Tegenwoordig is het meer een toeristenattractie maar het is dan ook hilarisch. De wagon is een platte bamboeplaat die los op twee sets treinwielen ligt, aangedreven door een kleine buitenboordmotor met aandrijfriem. De rails liggen niet evenwijdig en kronkelen als een slang in de buurt van elkaar. Ook de hoogte verschilt nog wel eens van elkaar waardoor we van links naar rechts geworpen worden met af en toe een flinke klap omhoog. Al met al lijkt het met de wind in ons gezicht meer op een rit in de achtbaan, aangezien er nog flinke snelheden worden gehaald. Komt er een tegenligger dan wordt het minst beladen ‘treinstel’ van het spoor getild en daarna er weer opgezet. Fijn om te weten dat de plaat waar we op zitten los op de wielen ligt. Dubieus maar schitterende ervaring.
Op naar de laatste paar dagen in Zuidoost Azië te spenderen in en rondom Bangkok.
Foto's
