Bhutan dag 7: Met fallussen op je muur kan het niet mis gaan!
Thimphu
Bhutan
Nigelenjitske
Bhutan dag 7: Met fallussen op je muur kan het niet mis gaan!
Zaterdag 9 oktober:
De rivier de Mo Chu ('moeder rivier') en de Pho Chu ('vader rivier') komen bij elkaar bij de Punakha Dzong, de grootste (doch 1 na bekendste) Dzong en dus tempel van Bhutan. De tempel zelf is van de buitenkant indrukwekkender dan de binnenkant, mede omdat we maar een van de 18 tempel ruimten mogen bezoeken. Rondom de tempel is het overigens ook mooi en zien we wat verschillende dieren, die in Bhutan allom vertegenwoordigd zijn maar door de uitgestrektheid van het land vaak liever lekker verscholen blijven. We ontmoeten in de tempel nog een paar monikken die graag op de foto gaan.
Vervolgens op naar de tempel van de vruchtbaarheid en lang leven. Hier komen mensen met hun pasgeboren baby om te bidden vooreen lang leven en stellen die al geruime tijdgetrouwd zijn en niet zwanger kunnen worden.
De tempel is gebouwd door de 'heilige gek' die als enige priester wèl op beesten jaagde en achter de vrouwen aan zat. Deze wat onrthodoxe Bhoedist is daarmee tevens verantwoordelijk voor de afbeeldingen en sculpturen van (ejaculerende) penissen aan de muur van huizen. Dit voor geluk van de inwoners van het huis, maar vooral ook zichtbaar op winkels met soeveniers natuurlijk. Vaker zie je een rood geschilderde houten falus boven de deuropening hangen.
Onderweg naar het logeeradres voor de avond, een heuze boerderij, zijn we gestopt bij het authentieke Wangdue boven op een heuvel. Voor de inwoners zijn ze een nieuw dorp aan het bouwen aan de voet van de heuvel, omdat het huidige dorp te klein en te oud wordt. Volgens de gids vinden de mensen het fijn om straks te verhuizen naar het nieuwe dorp, maar ik zou me ook voor kunnen stellen dat het ,oeilijk is om zomaar je oude huis en dorp achter te laten.
In dit plaatsje hebben wede eigenaresse van het farm houseopgepikt die met ons meerijdt naar het huis. De hele weg, die overigens inderdaad niet altijd even plezierig was en wederom via vele kronkels, modderpoelen en afgrijzelijke afgronden naar boven ging, heeft ze gebeden. Later bleek dat dit niet kwam omdat ze bang was, maar omdat ze elke minuut van haar vrije tijd besteedt aan bidden.
Het laatste stuk moesten we lopen, via waterstroompjes met de bagage op de rug. Toen er helemaal nog geen weg was, kostte het bijna tien jaar om het huis te bouwen, wat vrij letterlijk monnikenwerk was. De man des huizes bleek namenlijk een monnik die ondertussen met pensioen is.
Toen Nigel na de maaltijd, die zoals gebruikelijk in kleermakerzit op de grond van de keuken genuttigd werd, even zijn inmiddels stramme benen strekte, verontschuldigde de monnik zich en stelde aan zijn zus voor om toch maar meubels te kopen voor hun buitenlandse gasten. We hebben uitgelegd, dat ondanks dat we het niet gewend zijn, we graag zien hoe Bhutanezen werkelijk wonen en leven en daarbij best de benen even willen pijnigen. Wederom een leuk ontvangst, al heerste er in dit huishouden blijkbaar wat spanning gezien de heftige discussies die in alle talen hetzelfde klinken. Bhutanen wonen wanneer mogelijk in grote huizen met wel drie volledige verdiepingen. Groot dus. Vervolgens worden er geen meubels in geplaatst en hebben ze maar zelden ramen (wel openschuivende luiken), geen badkamer en al helemaal geen CV. Voor ons dus bijzonder om te zien omdat onze huizen thuis juist vaak kleiner zijn en volledig vol met meubels staan.
Op de berg is het uitzicht geweldig, we genieten nog even van de rust en de desolate omgeving alvorens lekker op tijd in de slaapzak te kruipen.
Foto's
