Bhutan dag 2: Toch nog niet trouwen in Bhutan
Thimphu
Bhutan
Nigelenjitske
Bhutan dag 2: Toch nog niet trouwen in Bhutan
Maandag 4 oktober.
Vandaag zouden we eigenlijk gaan trouwen, maar de Kyichu Lhakhang tempel, één van de oudste tempels in Bhutan, waar de ceremonie plaats zou moeten vinden, was in gebruik door een ceremonie die gehouden werd voor een hoogwaardigheidsbekleder. De hele dag was de tempel niet toegangkelijk voor het gewone publiek, maar was de tuin er omheen wel vol met lokale mensen die kwamen mediteren, bidden of gewoon even rondlopen. Ondanks dat we niet naar binnen mochten, hebben we onze ogen uitgekeken en natuurlijk veel foto's gemaakt.
Vervolgens zijn we naar een ruine gegaan van de Drukgyel Dzong (druk=Bhutan, gyel=overwinning), een burcht uit 1649, die de Paro vallei in wat toen nog geen Bhutan was succesvol heeft verdedigd tegen de binnenkomende Tibetanen. Het was een complex geheel met losse uitkijktorens die met ondergrondse gangen waren verbonden aan de burcht en tevens in verbinding stond met de lager gelegen rivier voor de aanvoer van vers water. Helaas is het in 1951 voor het grootste gedeelte afgebrand en is de renovatie nog niet begonnen.
Nadat we onze kunch in het centrum van Paro hebben genoten en even tussen de kleine winkeltjes hebben geslenterd, waar Nigel eindelijk een zonnebril heeft gevonden, hebben we de Paro Rinpung Dzong bezocht. Hier heb ik van een jonge monnik een ketting gekocht met in de hanger een afbeelding van een godin. Uit de vele afbeeldingen, koos ik pardoes de godin van de kennis... Afgezien van deze herinnering en de tweede keer dat we uitleg kregen over de betekenis van de 'circle of life' (die door de Bhutaneese gids toch net weer iets anders werd uitgelegd dan door de West-Bengaalse gids tijdens onze reis door noord India een week eerder), heeft deze tempel geen grote indruk bij ons achtergelaten.
Misschien mede omdat we hierna meteen door zijn gereden naar een rijstveld, waar we mochten helpen met oogsten. Ondanks dat het doorsnijden van de planten makkelijker gaat dan verwacht, is dit voor de vrouwen die dit dag in dag uit doen, een zwaar beroep. Verder wisten we niet dat rijst er uiteindelijk een beetje uit ziet als tarwe en ook op soortgelijke manier 'gedorst' wordt. Nigel legt de gids nog uit dat hij vroeger (14 jaar terug) ook veel op het land heeft gewerkt in de tulpenvelden, maar dat wordt niet echt geloofd denk we.
Onderweg treffen we een boogschiet wedstrijd aan, de nationale sport in Bhutan. Over een afstand van 140 meter wordt er - inmiddels met zeer kostbare moderne - bogen geschoten op een doel niet groter dan twee velletjes A4. De schutters dagen elkaar uit met leuke dans en zang gecombineerd met de nodige strijdkreten. Er is veel vertrouwen in elkaars kunnen, want de schutters staan tot een meter naast het doel om te kijken of de pijl doel treft. Indrukwekkend! Navraag leert verder dat de betere schutters vrij krijgen van hun werk om deel te kunnen nemen aan de competitie.
Foto's
