na 14 dagen Bhutan

Door: Dotterbloem

Geplaatst op Mar 20, 2011

Eindelijk een hotel met een goede wifi verbinding en tijd om een verslagje op columbus te zetten. Nu een korte samenvatting, als ik volgende week weer thuis ben, wat uitgebreider met foto's.
Maandag 7 maart vertrokken naar Delhi waar we in een achteraf hotel werden gestopt. De buitenkant leek heel aardig, maar binnen was het smerig. Het bed was ook smerig en de lakenzak deed goed dienst.
Ook kennis gemaakt met de 10 overige groepsleden en dat was een aangename verrassing. Leuke mensen allemaal, een beetje dezelfde leeftijd en allemaal ervaren reizigers. Een reizigster kende ik van een fotoreis naar China een paar jaar geleden. Wat heet toeval???
Dinsdag 8 maart Delhi verkend. Eerst een rondleiding verzorgd door een organisatie die straatkinderen opvangt (Salaam baalak) en 's middags naar het Rode Fort en omgeving. Voor mij was 1 dag genoeg, wat een hectiek en viezigheid.....hoe kunnen mensen daar leven.
Woensdag heel vroeg naar Paro gevlogen. We hadden al prachtig zicht op de Himalaya. Na aankomst in Bhutan eerst eindeloos in de rij gestaan voor de stempels in het paspoort. Je leert zo meteen te onthaasten. We werden opgevangen door een erg knappe gids die ook nog eens duidelijk Engels sprak. Een welkome afwisseling met het bijna onverstaanbare Engels van de gids in Delhi. Sangay heet de gids en achteraf kunnen we zeggen dat we het perfect met hem hebben getroffen. Een echte regelaar die veel en interessant weet te vertellen.
Vanuit Paro gaan we naar Timphu waar we een drie nachten in een goed hotel verblijven. De enige hoofdstad zonder stoplichten, maar het wordt toch tijd dat ze die gaan aanschaffen. Echte files zijn daar in spitsuren en een agent staat dan op een verhoging het verkeer te regelen.
Allemaal mooie dingen gezien waar ik aan de hand van foto's meer over zal vertellen als ik thuis ben. Het weer is niet erg warm, maar zeker niet slecht voor deze tijd van het jaar. De natuur begint zich nog maar net te ontplooien en de eerste bloesem is aanwezig.
Van Timphu naar Trongsa, een hele lange en krongelige rit waar de reispilletjes en een plekje voorin de bus zorgen dat ik het goed doorsta. Onderweg stoppen we regelmatig om mooie dingen te bezichtigen of even de benen te strekken. Het verkeer in Bhutan mag dan nog niet heel druk zijn, je houdt af en toe wel even de adem in als je na de zoveelste haarspeldbocht midden op de weg een auto tegenkomt. Toeteren is een ware liefhebberij en onze chauffeur blijkt een echte prof te zijn. Ik heb hem met de bus zien laveren op een manier die ik hem niet nadoe. De chauffeurs voor dit soort busjes moeten een apart rijbewijs hebben en zijn zeer ervaren (gelukkig!).
Het weer trekt ;s middags helemaal dicht en de blik op de Himalaya is in nevelen gehuld. Op de terugweg hebben we meer geluk.
We blijve 1 nacht in Trongsa en trekken dan weer verder naar de Bhumtangvallei. We moeten een hoge pas over en komen in de echte sneeuw terecht. De kou blijft en als we in het hotel in Jakar aankomen moeten we houtkachels aanmaken voor verwarming. Blijkt goed te werken en ik voel me nu een echte vuurstoker. Al met al is het best koud en de lagen kleding zijn echt dubbel, zelfs de maillot die ik had meegenomen deed goed werk onder mijn broek. Een prachtig stukje Bhutan is de vallei en daar is de moderne wereld zeker nog maar mondjesmaat doorgedrongen.
Na twee nachten Jakar trekken we door naar het gebied waar de zwarthalskraanvogels verblijven. We verblijven daar in een vernieuwd hotel dat nu elektriciteit heeft gekregen. Maar ja...al dat nieuwe zag er al niet geweldig uit en in 8 kamers licht en kachels aan...dat kon die elektriciteit niet aan. Gevolg...buiten een groot kampvuur en lokale brandy om een beetje warm te worden. De beheerder was een erg aardig mannetje dat het werk nog zeker niet in z'n vingers had. Een stevig manager zou daar wonderen kunnen verrichten, mijn handen jeukten om de boel te regelen.
Enne..oja.....die kraanvogels....die waren al naar Tibet vertrokken op eentje na. Met een kijker konder we hem spotten vanuit het observatiecentrum en met mijn telelens heb ik hem als een stipje op de foto kunnen zetten. Daar waren we duidelijk te laat in het jaar voor.
Na 1 nacht weer in de bus (nog steeds met reispillen...1 doosje al leeg!) en op weg naar een dorpje in de buurt van Punakha.
En dan naar Paro voor het festival. We maken dag 4 en dag 5 mee. De groep gaat op dag 5 eerst naar het Tiger Nest, maar ik ga niet mee. Na veel lopen, klimmen en dalen, veel busritten en veel ervaringen opdoen geeft het lijf aan dat het mooi is geweest. De verstuikte hand van de val net voor mijn vertrek bezorgt me veel last. De oedeemarmen nu ook de hand worden steeds dik en de elastische kous en elastisch handje draag ik vrijwel dagelijks. Vanwege het dikworden is dat best pijnlijk en ook dat maakt moe. De andere hand zit in een brace vanwege ontstoken pezen die na twee injecties toch weer opspelen. Het ziet e rniet uit, maar is niet anders en thuiszitten kan altijd nog.
Het festival is een prachtige ervaring; alle mensen op hun mooist en ook de kindjes dragen traditionele kleding. Ik vind een prachtig plekje om foto's te maken en geniet van het zitten tussen de lokale bevolking. Prachtige mensen om te fotograferen en ook de dansen zijn mooi om te zien. Op dag 5 gaan we al heel vroeg naar de Dzong om het supergrote kleed ( thongdrol)te zien en de zegening van de bevolking. Een hele bijzondere belevenis.