Deze kinderen bewaken de eeuwige vlam in het genocidemonument.
Een eenvoudig zinnetje, een simpele foto. Maar een wereld van ellende.
Naast het monument is ook een museum, waar je in foto- en filmbeeld verslag krijgt van de genocide op Armeniërs, dit jaar precies honderd jaar geleden.

Ik had er wel eens van gehoord, maar wist het niet echt.
Ik wist niet dat dit een repetitie voor de holocaust was, inclusief concentratiekampen, medische experimenten en tal van bizarre martelpraktijken. Op grote schaal en georganiseerd.

Het meest indringende is de film - waarop je onder andere kan zien hoe mensen willekeurig uit een menigte werden getrokken en neergegooid op een in de grond staande pin. De camera zoomt nog even in hoe de pin de buik van het slachtoffer doorboort. Dit deed men bij wijze van spel.
Ik ben misselijk en met hoofdpijn het museum uitgevlucht.

Dit was verreweg het meest indrukwekkende onderdeel van mijn reis door Armenië. Maar dan niet in positieve zin. Ik zal de beelden nooit meer weg krijgen uit mijn hoofd.

Maar het is vreemd dat dit zo weinig bekend is. En triest natuurlijk dat niemand er blijkbaar wat van leert. Er zijn nog steeds plaatsen op de wereld waar je dit soort films zou kunnen maken, alleen dan nu in kleur. Nog erger.