Eerbetoon aan onze Lada Niva
Jerevan
Armenië
Kokkeeri
Eerbetoon aan onze Lada Niva
“Mister Eric, we all really want to know why you choose a Lada Niva?”, vraagt Ruben, de branch manager van Herz in Yerevan. En met ‘we’ bedoelt hij zichzelf, zijn assistenten en het Russische stel aan de balie. Vooral zij begrijpen niet waarom iemand, die blijkbaar een huurauto kan betalen, geheel vrijwillig kiest voor dit beruchte type auto. V. kijkt me nu aan met een mix van wantrouwen en nieuwsgierigheid. Thuis heb ik haar nog makkelijk weten te overtuigen dat de Lada Niva echt wel de meest geschikte auto is om een paar weken mee door Armenië te rijden.
Ruben schiet nu met een paar welgemikte vragen grote gaten in mijn argumentatie. “You know it is an uncomfortable car?” zegt hij als we de auto gaan inspecteren voor vertrek. V.’s blik verandert van wantrouwend naar bezorgd. Ruben raakt nu op stoom: “Look mister Eric, from 2012 and already many rusty spots. The petrol meter doesn’t really work, but the tanks is full”. En terwijl hij een stuk loshangend plastic van het dashboard vastdrukt, legt hij ook nog even uit dat de 4x4 niet zo goed werkt. Gelukkig gebeurt dit laatste allemaal net buiten het gehoor- en gezichtsveld van V... .
Niet veel later rijden we door de straten van Yerevan. Qua comfortabelheid van de auto valt het allemaal erg mee. Het is meer het verkeer dat onze aandacht vraagt. Stoplichten staan op vreemde plekken, rechts en links inhalen is geen probleem voor mijn mede weggebruikers, zwaar rokende vrachtwagentjes met minimaal 500.000 km op de teller kruipen door het verkeer, terwijl blinkende splinternieuwe bolides geen enkele moeite doen om de flitspalen te gehoorzamen. Bovendien nemen de buschauffeurs vaak niet de moeite om naar rechts te gaan als ze passagiers oppikken. Dat kan ook best midden op de weg. Daartussenin proberen wij in de kleine maar stevige Lada Niva ons te handhaven; op zoek naar de juiste route de stad uit.
En eigenlijk lukt dat prima. Eén keer zorg ik voor een kleine verkeersopstopping door een schakelfoutje, maar verder geen problemen. Tenminste als ik de ongeduldige claxongeluiden om me heen negeer en het missen van een rood stoplicht beschouw als een kwestie van wennen.
Yerevan verdwijnt langzaam in mijn kleine vierkante achteruitkijkspiegeltje. We rijden letterlijk ‘the great wide open in’. Het verkeersgeluid is al snel verdwenen. Oude Sovjet-hoogbouw is ingeruild voor een landschap van rollende heuvels met af een toe een boerderijtje. We hebben pas 10 kilometer gereden, maar bevinden ons in een compleet andere wereld.
Relaxed zak ik een beetje onderuit. De rechte harde stoel laat dat in beperkte mate toe, maar het voelt goed. We ‘razen’ door het landschap. Althans die indruk krijgen we. Het geluid van de motor, en het trillen van de loszittende onderdelen overstemmen de klanken uit de radio. Het dashboard liegt niet; we halen net de 60km/uur. Harder is ook niet mogelijk. De weg kent vele haarspeldbochten en regelmatig belanden we in de veestapel van rondtrekkende herders. Harder is ook niet nodig. De uitzichten zijn schitterend en we genieten van de omgeving.
Nu we de eerste hindernis van de dag (Yerevan verlaten zonder brokken) hebben overwonnen, is het tijd voor een volgende uitdaging; iets kopen bij een van de vele kleine fruit-, groente- en notenstalletjes langs de kant van de weg. De stapeltjes met appels, peren en walnoten zien er te goed uit om te negeren. En zo kunnen we vast etenswaren inslaan voor de vele picknicks die nog zullen volgen.
Ik zet de auto stil in de berm. Op het moment dat ik wil uitstappen, begint de auto langzaam achteruit te rollen. In een reflex trek in de handrem nog verder aan… . Geen resultaat. We rollen rustig verder. Dan maar de voet op de rem. Maar met de motor uit en de sleutel uit het contact heeft dat in eerste instantie niet veel effect. We rollen wel iets minder snel, maar daar blijft het bij. Even is er paniek. De afgrond lonkt… . Met volle kracht en gewicht op het rempedaal dwing ik de eigenwijze auto op tijd tot stilstand.
Terwijl V. in gebarentaal probeert te onderhandelen over het gewenste gewicht van onze aankoop, zie ik de gezichten van het Russisch stel bij het verhuurkantoor weer voor me. Inclusief de vraagtekens in hun ogen: “Why a Lada Niva?”
Foto's
