Happy birthday, dear...uh!?
Erevan
Armenië
Kokkeeri
Happy birthday, dear...uh!?
Een oudere dame opent de deur. Zij spreekt ons in het Armeens toe, stapt over op het Russisch om te eindigen met Frans. Helaas is die laatste taal niet helemaal onze specialiteit (ook niet helemaal de hare overigens). Tijd voor versterking. In de gang verschijnt een vrolijke kerel. Hij ziet er nog niet helemaal wakker uit, maar compenseert dit met een aanstekelijke lach en een, naar eigen zeggen, beheersing van het Frans, Duits, Spaans, Armeens en Russisch. In de praktijk blijkt zijn talenknobbel niet al te groot. Hij zegt vooral veelvuldig dat hij alle talen best goed spreekt, maar dat het vandaag allemaal niet zo lukt. Dat merken we. Hij is nagenoeg onnavolgbaar.
Uiteindelijk blijkt de gezamenlijke aanwezige talenkennis voldoende om af te spreken dat we twee nachten willen blijven, graag gebruik maken van het aanbod om ook het avondeten hier bij “Chez Yvette” te nuttigen en de auto in de garage mogen parkeren. Ondertussen blijft onze gastheer veelvuldig herhalen dat hij goed Duits en Spaans spreekt, een beetje Frans en geen Engels (dit laatste zegt hij dan wel weer in het Engels). De lichte geur van alcohol uit zijn mond lijkt enig verband te hebben met zijn warrige verhalen.
Aan het eind van de middag heeft onze gastheer versterking ingeschakeld. Zowel op linguïstisch, hij verwelkomt ons met een Engels sprekende jonge vrouw aan zijn zijde, als op culinair gebied. In de tuin zijn twee mannen druk bezig met het aansteken van khorovats; de Armeense BBQ.
Dit keer in het Engels spreken we af dat om 20:00 uur gaan eten. De gastheer voegt er op geheel eigen wijze nog aan toe dat we dit ‘zusammen’ zullen doen ‘mit ein bischen Wodka’. Dat laatste spreekt hij uit met een twinkeling in zijn ogen.
Iets na achten verschijnen we bij de eetkamer. Tot onze verrassing zien we daar een tafel, gedekt voor 20 personen, vol met eten en drinken. Lamsvlees, aardappelen, salades, lavash en wijn in overvloed. En rond de tafel zitten 18 nieuwsgierige gasten. Dit blijkt allemaal familie te zijn. We herkennen de oudere vrouw van vanochtend en de 2 twee mannen die bezig waren met de BBQ (en flesjes Heineken). Dan zijn er nog wat zussen, kinderen en vrienden van de familie. Een bont gezelschap. Met wel een klein nadeeltje. Van de twintig aanwezigen spreken er 2 Engels, een stuk of 3 Frans en 1 Duits. De rest alleen Russisch en Armeens. En dan is er nog onze gastheer, die om de 2 minuten probeert uit te leggen dat hij wel veel talen spreekt.
Hij brengt direct een toast uit. Langzaam komt het besef dat we op het verjaardagsfeest van onze gastheer zijn beland. Ik krijg wodka van mijn buurman, uit een PET-fles die hij onder zijn stoel bewaard. Een van de twee Engels sprekende vrouwen zet enthousiast ‘Happy Birthday’ in. Wij zingen vrolijk mee. Tot het einde van het liedje. Wij laten het ‘happy birtday, dear…’ volgen door een beetje pijnlijke stilte. We hebben geen idee hoe onze gastheer heet. Gelukkig weten de anderen het wel en klinkt collectief gezongen ‘Wartan’ door de kamer… .
Ik wil gelijk ook maar een toast uitbrengen op zijn verjaardag. Maar dat is niet de bedoeling. Eerst wat eten en dan pas een nieuwe toast. Ondertussen schenkt mijn buurman voor de tweede keer mijn glaasje vol met thuisgemaakte wodka.
Niet veel later brengt hij ook een toast uit. Op zijn broer, de familie , ons en het weer. Althans dat denken we. Het gaat in het Armeens. En de vertaling van Wartan laat nogal te wensen over. Ik bedenk dat ik weer te laat ben met mijn toast. Uit mijn ooghoek zie dat mijn glas weer is gevuld.
Dan valt het gesprek aan tafel even stil. Ik denk mijn kans te grijpen. Maar op het moment dat ik mijn glas wil heffen, klinkt een zachte stem aan het hoofd van de tafel. Madame Yvette, de naamgeefster van het guesthouse, neemt het woord. Voor de volgende toast. Weer mijn beurt voorbij! En weer een vol glas wodka. En zo gaat het maar door. Telkens is iemand anders me voor. We toasten veelvuldig op de familie, op Armenië, op Nederland, op alle mensen die we liefhebben en ook op wereldvrede. Soms krijgen we een vertaling, soms ook niet. We proosten maar gewoon mee!
Ik heb nu wel in de gaten dat het eigenlijk niet de bedoeling is dat je constant door slokjes neemt. Drinken doe je alleen bij een toast. Dat heb ik dus niet helemaal goed begrepen. De constant bijvullende buurman hielp daar ook niet aan mee. Misschien is dat de reden van het constante toasten. Wartan heeft er een kleine 20 gedaan. Waar het allemaal over gaat weten we niet echt. Zolang we woorden als ‘Armenië’ en ‘peace’ horen moet het goed gaan.
Dan komt de zus van Wartan met een grote verjaardagstaart, inclusief vuurwerk, binnen. Uiteraard een goede reden om nog maar eens een toast uit te brengen. In dit geval op de taart én op wereldvrede. Een combinatie die kan rekenen om goedkeurend geknik en dus een nieuwe toast. Mijn buurman heeft uit het niets een nieuwe plastic fles wodka tevoorschijn getoverd, dus mijn glas blijft goed gevuld.
Na dit hoogtepunt nadert het feest zijn einde. Er zit nog maar een klein groepje aan tafel. Dit is mijn kans! Enthousiast hef ik mijn glas. Ik ga nu echt een toast uitbrengen. Ik feliciteer Wartan nog maar een keer, bedank de familie voor hun gastvrijheid, dank ik de Armeniërs in het algemeen en spreek hoop uit voor vrede en voorspoed.
Ik laat een pauze vallen voor de verhoging van het dramatisch effect van mijn toast (de wodka werkt blijkbaar inspirerend) en kijk even om heen. Ik ontmoet de onbegrijpende blik van Wartan en zijn broers. Op dat moment besef ik dat niemand aan tafel maar iets begrijpt van mijn woorden. Mijn mooie speech gaat geheel aan mijn publiek voorbij… .
Proost!
Foto's
