Op de Southern Highway ... toch?
Armenië
Azië
Kokkeeri
Op de Southern Highway ... toch?
'He, waarom geeft de navigatie aan dat we naar links moeten?', verzucht ik met twijfel in mijn stem. Een paar minuten geleden waren we nog zo blij met de grote gele borden waarop alle toeristische bestemmingen met zwarte pijlen stonden aangegeven.
We besluiten David (als Engelstalige stem gekozen door het verhuurbedrijf voor het navigatiesysteem) gewoon te negeren. De borden waren duidelijk. Dadivank is rechtdoor. En waarom zouden we daar van afwijken. Tot nu toe is dat een van de verschillen met Armenië. In Nagorno Karabach hebben ze duidelijke bewijzering naar de bezienswaardigheden. Opvallend voor die paar toeristen die er zijn, maar toch ... . We rijden vastberaden door. Volgens de navigatie is het nog maar 95 kilometer.
"Kijk nu zegt 'ie weer dat we naar links moeten! Heb jij een bord gezien?, vraag ik geïrriteerd aan V., die inmiddels de landkaart op schoot heeft. Eerder heeft onze vriend David al blijk gegeven van zijn voorkeur voor de scenic roads". Op zich mooi, maar door de staat van de wegen buiten de gebaande paden een erg tijdrovende optie.
Bij de volgende kruising weer diezelfde David die ons op het hart drukt dat naar links gaan toch de beste optie is. En nu lijkt ook de landkaart hem gelijk te geven. Net als de 'verwachte aankomsttijd', die is ondanks de goede staat van de weg toch behoorlijk opgelopen. Maar ja, we hebben geen bord gezien met een pijl naar links. Toch nog maar een stukje rechtdoor. Tot onze opluchting zien we in de verte een geel bord staan. Om geen pijl te missen parkeren we onze Lada letterlijk onder het bord. We lezen hardop 'Tigranakert', 'Askeran' en daarna stoppen de aanwijzingen. Geen Dadivank op het bord!
Wij begrijpen het niet. We zijn er van overtuigd dat we geen bord hebben gemist. Toch zit er niks anders op dan te gehoorzamen aan David. Die ons bij de eerstvolgende kruising wederom (hoor ik iets triomfantelijks in zijn stem?) naar links stuurt. Met het zicht op besneeuwde bergtoppen en eindeloos rollende heuvels zijn we de route-strubbelingen al snel vergeten. Bovendien geeft onze routeplanner aan dat we over 9 kilometer weer linksaf moeten om de 'Southern Highway' op te draaien. We hebben weer alle vertrouwen in onze David.
Helaas neemt de kwaliteit en het comfort van de weg snel af. Tussen de gaten zoeken we naar stukjes asfalt. De kilometerteller komt al een tijdje niet meer boven de 30 km/u en ik schakel constant tussen de 1ste en 2e versnelling. Onze Lada Niva kruipt dapper door het mooie landschap. En we moeten nog steeds 105 kilometer, waar dat ooit nog maar 95 was. Onze hoop is gevestigd op de snelheid die de 'Southern Highway' moet gaan bieden. En deze komt langzaam dichterbij!
Met nog 800 meter te gaan voordat we linksaf mogen draaien, rijden we een dorpje binnen. Waar wij volgens David naar links moeten, loopt een smal pad langs een paar verlaten boerderijen stijl omhoog. De weg is net breed genoeg voor onze Niva. Tegelijkertijd met de laatste stukjes asfalt verdwijnt nu ook onze hoop op een mooie strakke snelweg. In niks lijkt dit pad op iets dat wij ons hebben voorgesteld bij een Southern Highway. David nog een keer negeren, durven we niet meer. Dus draai ik het pad op.
Steunend, kreunend en stuiterend trekt de auto ons omhoog. Met passen en meten bewegen we ons door de smalle straatjes. Na het dorp verbreedt de weg zich weer een beetje, maar het is nog steeds geen 'highway'. Het gaat van zwaar beschadigd asfalt naar zand naar stenen en weer terug. Een verdwaalde steen ligt als een herinnering aan betere tijden midden op het pad. En David blijft volhouden dat we op de Southern Highway rijden, op 90 kilometer van Dadivank. We gaan dus wel de goede richting op.
Zo hobbelen we een tijdje vooruit. De kilometers kruipen voorbij. Dan spreekt David weer:"Turn left on road." Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er is geen echte weg naar links. Ook niet rechts overigens. We besluiten maar te luisteren. Er lopen bandensporen het gras in. Dit is blijkbaar weer een andere gedaante van de Southern Highway.
Het pad leidt ons in de richting van een kerkje dat moederziel alleen op deze grasvlakte staat. We stappen uit om het gebouw te bekijken. Achter het kerkje vinden we een aantal scheef staande grafzerken beschreven met Arabische teksten. Een bord van het Ministerie van Toerisme vertelt ons dat we bij een Turkmeens mausoleum zijn beland. Een aparte bezienswaardigheid die in geen van onze drie reisgidsen staan vermeld. Dit hebben we toch maar mooi aan David te danken!
Het volgende uur hobbelen en stuiteren over steenpaden, zandweggetjes en gatenkaas asfalt hebben ook aan hem te danken. We rijden langs verlaten dorpjes, kazernes met ons verbaasd aanstarende militairen, een ganzenhoeder, kuddes koeien en schapen. We zitten kilometers vast achter een zwaar rokende, tergend langzaam rijdende truck uit 1956. We gaan over steile hellingen en ondiepe riviertjes. We genieten van de omgeving en de Lada houdt zich prima. Zeer langzaam komt Davidank dichterbij.
Dan klinkt opeens het optimistische U-Turn right on the M2" uit het navigatiesysteem. We gaan de Southern Highway na bijna drie uur rijden eindelijk verlaten. Opgelucht draai ik de M2 op; zowaar een echte (snel)weg!
We rijden nu lekker op zijdezacht asfalt. Ook de auto snort van tevredenheid. Hier wil ik voor eeuwig op blijven. Nooit meer afslaan, geen zandpaden meer! Maar natuurlijk verpest David ons kortstondige geluk. "Turn left on road.", komt weer uit de speakertjes. Die woorden hebben we vandaag vaker gehoord. Wanhopig kijken we naar links. Wat we daar zien, verdient de aanduiding helemaal niet. Het wegdek is een aaneenschakeling van gaten.
We hebben al besloten de aanwijzing van David te negeren als ons oog valt op een geel bord met een grote zwarte pijl naar links: 'Davidank 19 km'.
We maken ons op voor nog een uurtje stuiteren ... .
Foto's
