Heel klein stukje Ottertrail....

Door: WKerkhof

Geplaatst op Jan 5, 2018

Tsitsikamma is een prachtig Nationaal Park in Zuid Afrika aan de Tuinroute gelegen.
Vanuit de Storm River Mouth Rest Camp loopt een van de bekendste, meerdaagse wandelingen van Zuid-Afrika: De Ottertrail. Deze is 42 km lang, beslaat ongeveer 5 dagen en hier is een speciale permit voor nodig.

Zo fanatiek zijn we nu ook weer niet, maar we hebben gelezen dat je zonder permit tot de waterval kan lopen. Dat is 3 kilometer heen en dezelfde route weer terug, klinkt aantrekkelijk!

We starten de wandeling die onder de categorie 'zeer zwaar' schijnt te vallen en we lezen dat we erop moeten rekenen er zo’n 3 uur over gaan doen. 3 Uur over 6 kilometer? Echt niet!

Een beetje naïef denken we dat dat allemaal wel mee zal vallen...

En zo is het ook de eerste kilometer, we lopen lekker over een bospad met fantastische uitzichten op de oceaan. We genieten, maken wat foto’s en denken nog dat we hier met gemak een snelheidsrecord gaan neerzetten! Maar al snel blijkt de categorie 'zeer zwaar' toch niet helemaal uit de lucht te zijn gevallen….
Het fijne bospad loopt ten einde. Er is nu zelfs geen enkel pad meer te bekennen. Gele voetstapjes op de rotsblokken markeren de route die we moeten nemen. Nou ja route?
Langzaam klauteren we over enorme rotsblokken, vaak met handen en voeten en soms zelfs met billen… Het is bijna niet te doen zo zwaar!

Maar 2 kilometer en meer dan een uur later zien we eindelijk de waterval waar we voor gekomen zijn! Gelukkig is hij mooi, maar wat nog beter is, er is hier niemand te bekennen!

In alle rust komen we bij van de wandeling, genieten van deze mooie plek en maken ons klaar voor de zware terugweg!

Nog maar net op de weg terug komen we een stel Indiërs tegen, puffend en steunend met wanhoop in de ogen en vragend of het nog ver is... We kunnen ze geruststellen over een paar minuten ben je bij de waterval. Alleen is de waterval niet hun eindpunt, maar enkel een korte stop op de Ottertrail die nog vele kilometers langs de kust slingert.
Ik krijg spontaan medelijden met hen. Aan hun slechte schoeisel en vermoeide blik te zien krijg ik het vermoeden dat deze heren helemaal geen idee hadden waar ze aan begonnen. En dan moeten ze ook nog eens een zware rugtas mee sjouwen!

Hoewel we nu toch echt weten waar we aan beginnen, valt de eerste 2 kilometer toch weer heel zwaar. Ik denk een pad gevonden te hebben wat ons eerder bij de bosrand brengt. Maar het geluk van het nieuwe bosbad duurt maar even. Stijl voert het bospad terug naar de hoge rotsen.
Zo stijl en zo glibberig dat er niks anders opzit dan je voorzichtig achteruit te laten glijden. Het enige geluk op dit punt is dat er een enorme wortel langs het pad loopt die we vast kunnen houden om de snelheid waarmee we dalen enigszins te bepalen.

Eenmaal terug op de rotsen wacht meteen de volgende beproeving. Deze rots toornt ongeveer 2 meter boven het 'pad' uit en we moeten ons hier dus vanaf laten zakken, zoekend met mijn voeten naar houvast ver onder mij...

Maar met veel vloeken en zweten lukt ook dat.

Het was een mooie wandeling, maar veel te zwaar... voor mij in ieder geval wel