We zijn onderweg naar een rest camp in het Krugerpark waar alleen wegen naar toe lopen die niet geasfalteerd zijn. Toevallig is men ook bezig met het opnieuw vlak maken en zijn er best veel opstakels. Het schiet niet op en dat terwijl ik me verheugd had op een middag in het voor mij onbekende kamp. Dan worden we gepasseerd door een snel rijdende 4x4 met de tekst Hilton Hotel op de zijkant. Oei, een belangrijker bezoeker, we gaan een stukje aan de kant. Nog geen minuut later zie ik de wagen weer maar dan stilstaand midden op de weg. Nog heb ik geen idee waarom de auto in de remmen is gegaan. Manlief gaat een stukje naar links en dan zien we een levende wegblokkade staan een boze neushoorn.

Niet alleen wij zijn gestrand maar ook een tegenligger durft niet verder te gaan. De neushoorn beheerst de weg en wie denkt daar langs te gaan moet rekenen op woest gesnuif, de hoorn gaat omlaag en de poten doen stofwolken opwaaien als het kolossale dier een schijnuitval doet. Wij wachten braaf af, net als de neushoorn. Haar familie ( het is een vrouwtje zie ik later) staat te wachten aan de kant, nog een volwassen exemplaar en twee jongen. Na een kwartier houdt de auto van het Hilton het voor gezien en keert om, zij zullen zeker een uur om moeten rijden. Wij blijven staan. Ik geniet, hoe vaak zullen we dit nog zien. Mijn man vindt het duidelijk minder leuk, hij vreest de hoorn van het dier. De neushoorn raakt steeds meer geïrriteerd als onze tegenligger op de toeter drukt. Wij gaan nog verder achteruit als ze onze kant op draait, ik prevel zachtjes: "wij doen niets hoor, ook geen geluiden maken, kalm maar." Zweetdruppels parelen langs mijn rug als ik zie dat de hoorn weer omlaag komt. Langzaam rijden we achteruit, zij doet twee woeste stappen naar voor en dan op eens, na een half uurtje, steekt ze haar kop omhoog en verdwijnt rustig in het struikgewas. Wow, wat een ontmoeting, die zullen we niet ligt vergeten.