De volgende dag.

Door: Agrotewal

Geplaatst op Nov 18, 2015

Na een rumoerige nacht, hyena's en andere huilers zijn we op tijd wakker. De spannende tocht van gisteren die we zonder hulp niet hadden kunnen voltooien heeft zoveel indruk op mij gemaakt dat ik van schrik niet bij zonsopkomst ben gaan rondrijden in de omgeving. Jammer genoeg een bewolkte dag, maar alsof mijn gebeden op iets speciaals toch worden verhoord, zit er een uiltje boven onze auto te slapen.

Manlief heeft de schrik nog in de benen, hij is altijd al iets voorzichtiger en pessimistischer dan ik en wil pas de terugtocht beginnen als ik op voorhand hulp regel. Met deze boodschap in mijn achterhoofd ga ik op zoek naar de Sanpark wacht. Het huis is snel gevonden, geen bel, dus maar bonken op de voordeur.
Ik voel me lichtelijk opgelaten als er een slaperige onverzorgde vrouw opendoet, haar haren verstopt onder een vreemd soort netje, haar grote zwarte buik piept onder haar truitje uit.
Haar man is net onderweg naar Mata Mata, om de werksters op te halen. Wachten is het enige wat erop zit, in de nu al brandende zon.

Na onze problemen te hebben uitgelegd aan de wacht en veel onderhandelen biedt hij aan om naar Sitsas te komen, daar zou de ellende beginnen op zo'n 8 km van Kalahari tent kamp waar wij geslapen hebben.

Wij gaan vol frisse moed op weg, maar anders dan normaal, niet stoppen als we dieren zien, omdat we naar de afgesproken plek moeten. Tot mijn grote verbazing zit bij Sitsas al een auto vast,een best exemplaar 4x4, een man en vrouw scheppen uit alle macht in de brandende zon het losse zand weg. Als onze hulp aankomt gaat hij eerst deze mensen helpen. Grote scheppen worden te voorschijn getoverd en vol goede moed staan er nu 3 mensen te scheppen. Wij worden geacht in de auto te blijven voor de veiligheid en zijn vrouw houdt de omgeving in de gaten. Na lang scheppen, trekt hij de auto los, maar goede raad is duur, er is nu zo'n diepe geul ontstaan dat slepen ook geen optie meer is.
De wacht krabt zich eens achter de oren, duidelijk geval van en nu?? Terwijl we wachten op zijn beslissing komt er achter ons langs een 4x4 die zich ook vast boort in de geul. Ik begin een beetje lacherig te worden, lijkt wel een slapstick.
Dan een goede ingeving, hij maakt soort noodweg van de droge rivierbedding, een paar boomstammen verslepen en we kunnen van het zandpad af. Hij vertrouwt onze stuurkunsten niet en neemt achter ons stuur plaats. Zijn vrouw rijdt met de terreinwagen achter ons aan, gevolgd door de 4x4 die inmiddels met vereende krachten terug naar de weg geduwd is.

Deze colonne rijdt zeker 10 km over een verboden stuk weg, als de wacht het weer vertrouwt nemen we afscheid na betaling van 100 ZAR, we doneren een BBQ box, een sjaal en wat speelgoed voor de kinderen. We krijgen instructies mee, hard rijden, in een lage versnelling, niet stoppen etc.
Na een wilde rit , stranden we toch weer. Niet getreurd, scheppen hebben we niet, maar wel pas gekochte knalroze mepalborden, dus Hans en ik scheppen dat het een lieve lust is. Tevergeefs trouwens. Het is inmiddels weer 40 graden, dus lang scheppen we niet. Dan krijgen we weer hulp van voorbijgangers, wat zijn ze hier behulpzaam. Die ons 2 km verder trekken door het losse zand. Wat volgt is een woeste rit om te voorkomen dat we weer vastkomen te zitten rijden we wel 60km per uur. Het zou best lollig zijn als het niet gevaarlijk zou zijn, er moet tenslotte niets oversteken.
Dan gelukkig weer gravel. We zien hyena's en cheeta's.

Als we weer gesetteld zijn in twee rivieren, het andere kamp, gaan we weer rijden. En dan wat een afsluiting van een enerverende dag, leeuwen met een gnoe pal naast de weg.
Wat een topervaring en een goede afsluiting van dierendag 2015, zelfs een stel vleermuizen in onze slaapkamer kunnen niet voorkomen dat ik met een brede grijns op mijn gezicht in slaap val.