Hier kan zelfs ik ook wel rijden...
Mutare
Zimbabwe
Jan10e
Hier kan zelfs ik ook wel rijden...
Mijn autoroute begint met deze historische uitspraak.
Ik rij, mei 1998, als passagier met mijn lief de ‘ronde’ van Zimbabwe. De route heb ik zelf uitgestippeld. Na een dagje acclimatiseren in Harare richting Mashvingo. Hier bezichtigen we de ruines van Great Zimbabwe. De muren van de ruïne steken hoog boven me uit en zien er nog stevig uit. Mooi dat de bomen er zo tussendoor groeien.
Die bewuste dag reden we al zo’n twee uurtjes zónder een tegenligger, zónder kruising, zónder stoplicht, zónder in te hoeven halen, zónder ingehaald te worden… alleen gas geven en sturen. Ik heb de woorden nog niet uitgesproken, ergens richting Bulawayo of mijn lief trapt direct op de rem. Dat laat hij zich geen twee keer zeggen! Stapt uit en dwingt me achter het stuur te gaan zitten. Als ik zo’n grote mond heb, moet ik het nu ook maar laten zien! Hij die als voorwaarde aan onze relatie heeft gesteld dat het nooit iets tussen ons wat kon worden/blijven als ik geen rijbewijs ging halen. Of als ik zou gaan roken.
Op mijn 18e heb ik wel rijles. Maar met het zweet onder mijn oksels in de lesauto. Iedereen kon zomaar tegen me opknallen! Gelukkig ging ik op kamers. Een goed excuus om ermee te stoppen. Na mijn studie de draad toch opgepakt. Vond het nog steeds niet wat. Mijn eerste baan in het buitenland dient zich aan. Direct een streep door die onzinnige en vervelende rijlessen. Mijn standaard uitspraak tot die historische dag in 1998 is: “Ik heb geen rijbewijs nodig. Ik neem altijd het vliegtuig en laat me ter plekke lekker rondrijden...”
Daar zit ik dan… achter het stuur op de verlaten A9 in Zimbabwe. Ik probeer er nog onder uit te komen, maar het mocht niet baten. Als ik verder wilde moest ik toch echt nu zelf gaan rijden. En daar ging ik. Spannend dat ik het vond. Nu kun je in Zimbabwe niet gauw uit de bocht vliegen. Maar toen die zelfde dag in Matopo er een gigantische olifant voor onze auto flink met zijn oren begon te wapperen heb ik er moeite mee in de achteruit te komen… mijn hart klopt in mijn keel. Geef veels te veel gas en met gierende banden achteruit.
Vanaf dat moment rij ik vrijwel alle kilometers. Mijn eerste autohuur en eerste buitenlandkilometers. Niet wetende dat er nog vele autohuren gaan volgen. Alleen bij een stadsgrens wisselen we van plaats i.v.m. ‘drukte’ en evt. onverwachte controles. In Matopo NP zien we behalve de olifant ook formaties van afgeronde rotsblokken die toch nog in evenwicht liggen en in de namiddag prachtig rood kleuren. Er is het graf van Rhodes en we genieten van ‘Worlds View’.
Van Bulawayo via de A8 naar Hwangi NP. Onze eerste safari samen maken we hier van Maincamp naar Sinamatellacamp. Wat een spektakel. Een groep leeuwen bij een gevelde giraf, families olifanten en enorme kuddes buffels. In de lodge voel ik me als op de set van Out of Africa vanwege het uitzicht over de rivierbedding met daarin olifanten, zebra’s en giraffen.
In Victoriafalls bewonderen we niet alleen de beroemde waterval maar bonken ook de Zambezi af in een raft. Spectaculair tussen rotsblokken en over rapids. Mijn lief is hier ook gaan bungeejumpen. Ik omhelsde in tranen de reling van de brug. Een vreselijk moment die sprong. Zo goed kon ik toch nog niet autorijden. Zijn vette grijns toen hij weer stevig op de brug stond maakte alles weer goed. Ik grensverleggend bezig deze trip, hij ook zijn ‘moment of fame’.
Vervolgens een prachtrit door niemandsland met enorme baobabtrees via Deka naar Mlibizi. Hier schepen we in voor de ferry naar Kariba. Een verzorgde ‘cruise’ over Lake Kariba van 22 uur: een slaapstoel en maaltijden. Lake Kariba staat bekend om krokodillen, dus de ochtendduik laten we maar zitten. Via de Karibadam weer richting Harare. Auto inleveren en met de nachttrein naar Mutare. Beleving Orient Express. Een eigen coupe met houten lambriseringen, gesteven lakens en een antieke wastafel die men meer als urinoir gebruikt.
Mijn partner heeft in Mutare een week van verplichtingen i.v.m. de stedenband Haarlem-Mutare. Ik op zoek naar een rijschool! The London Driving School. Een rijles van een half uur kost 25 ZDW. Ik boek stoer 2 klokuren per dag voor de komende zes dagen. Moest ook het verkeersregelboekje kopen natuurlijk. Ik wordt steeds opgehaald bij het motel ‘the Wise Owl’. Elke dag rijd ik in de lesauto blokjes om in Mutare. Dit om steeds weer het enige kruispunt met stoplicht te oefenen. Dit ene stoplicht hangt in het midden boven het kruispunt. Later hoor ik dat de delegatie me wel 6x per dag voorbij heeft zien komen tuffen. Ook de bijzondere verrichtingen komen aan bod. Heuvel op voor de hellingproef en heuvel af voor de noodstop. Bergen genoeg rondom Mutare. Vooral richting Nyanga NP. Bij de rijschool zijn autobanden in torentjes op elkaar gestapeld als nepgarage. Ik moet voor- en achteruit zien in te parkeren. Na afloop neem ik de taxi vanuit de stad terug. Het ritje met de taxi is duurder dan 2 uur rijles! Rijles valt of staat met de instructeur. Ik kreeg eindelijk zelfvertrouwen. Ik had nu leren autorijden. Een probleem: ze rijden hier links en het stuur zit rechts.
Eenmaal terug in Nederland direct rijlessen geregeld. Cum laude voor theorie en in een keer voor praktijk geslaagd. Hoeveel lessen? Niet belangrijk… Alleen dat ik een mooi weer rijbewijs heb, want op de dag van het rijexamen werd het uitgesteld i.v.m. sneeuwval en gladheid. Ach in die tropische en Afrikaanse bestemmingen waar ik zo van hou valt toch geen sneeuw.
Deze roadtrip heeft mijn leven mobiel gemaakt!
Ik maak die leuke reizen trouwens nog steeds met dezelfde vent. Of dat nu alleen komt door dat behaalde rijbewijs en het niet roken? Ik denk toch vooral ook omdat we goede reismaatjes zijn en dat nog lang wensen te blijven.
En ik zo goed kaart kan lezen!
Foto's
