Op naar Zimbabwe

Door: Reinierniethier

Geplaatst op Jan 19, 2009

" Wat? Nog een erbij? En nog een?" Dat zijn er d'r al tien. De wagen
wordt voller en voller. Het loopt tegen 17 uur, de bomvolle Landrover
staat op het punt van vertrek. Dan komt er nog een groepje mensen
aanwandelen. Of ze nog meekunnen? Tuurlijk, past prima zegt de
chauffeur. Als we uit Senanga vertrekken is de oude Landrover beladen
met 18 mensen (dat is exclusief: de 5 100-liter olievaten, 12 zakken
25 kg meel, de 10 bij de mensen behordende tassen, 3 kippen, een tasje
met kwalijk riekende vis en 2 babies - waarvan er 1 half bij mij op
schoot ligt) en ik voel mijn rug al protesteren.

Vanochtend ben ik uit Mongu vertrokken waar we de laatste ronde van
onze filmopdracht hebben uitgevoerd. Het slaperige dorpje leeft van de
vis uit de nabij gelegen Zambezi rivier. Met een team locals - Sam,
Bruce en Bella - hebben we opnames gemaakt voor een korte film over
het leven in de afgelegen visserskampen aan de oevers van de Zambezi,
welke we per speedboat bezocht hebben. Na afronding van de film hebben
Jorrit en ik ons opgesplitst en ben ik alleen verder gegaan: op naar
Zimbabwe, het land van Mugabe, natuurschoon en inflatie.

De rit van Mongu naar Senanga gaat enorm vlot door de vers gebakken
lap asfalt, maar vanaf daar is het een stuk lastiger. Openbaar vervoer
bestaat niet, gewoon verkeer nog minder. Vanaf Senanga is het over met
vervoer... op 1 volbeladen Landrover na op weg naar Shesheke (een
grensdorp met Namibie, op weg naar Livingstone). Na een kilometer houdt het asfalt op, wat overblijft is slechts een karrespoor door een dichtbegroeid bos. Door de heftige regenval ploegt de oude bak lastig en stuiterend door de modder heen. Alle inzittenden worden door elkaar geschud. Mijn benen en romp worden pijnlijk samengeperst door de drukte. Bij iedere hobbel lijkt een wervel te verschieten.

Zo gaan twee uur voorbij. Dan staan we plots voor de Zambezi die we over moeten steken. Een halflek pondje brengt ons in een slakkegangetje - een familie lui nijlpaarden haalt ons met een scholslag in - naar de overkant terwijl de zon ondergaat.

Dan is het hobbelen in het donker. Het begint te regenen, de druppers komen door het plastic zeil waarvan de kap over de achterbak gemaakt is. Af en toe stapt er iemand uit, middenin de bush. Iets meer comfortable door de ruimte, maar wel zeiknat stoppen we tegen middernacht met zo’n 10 overgebleven mensen in Sioma, een gat met een handjevol winkeltjes en 1 guesthouse. Nadat de chauffeur een kamer opgeeist zit het gebouwtje al vol.

Sommige mensen nemen plaats onder de luifeltjes van de kleine winkeltjes. Ik krijg een plek op de ijzeren plaat van de Landrover waar ik vermoeid in slaap dommel. Bij zonsopgang word ik wakker, nog steeds doorweekt. Dan gaan we weer verder. Een van de inzittenden verteld dat het stukje land waar we rijden niemandsland is tussen Zambia en Angola. Als ze de ‘officiele’ route zouden nemen staan er vaak corrupte agenten die tol eisen.

Zo’n 5 uur later stopt de auto plots. Geen benzine meer, zegt de chauffeur die een taxi probeert te bellen die diesel kan komen brengen wat niet lijkt te lukken. Na een uur wachten passeert er een 4X4 uit Zuid-Afrika; een overlander. Die wil me wel meenemen naar Shesheke, een grensdorpje met Namibie waar hij naar op weg is. Vanaf daar kan ik door naar Livingstone. Goed plan! Een half uur later stap ik uit in Shesheke en kan binnen 10 minuten in een Toyota pick-up truckje stappen die wegsjeest richting Livingstone.

Achterin val ik in slaap en word pas weer wakker in Livingstone waar ik snel een lodge vindt om te overnachten. De volgende morgen stap ik in een volgepropte minibus naar de Victoria Falls, die werden ontdekt door de Britse missionaris Livingstone. Een leuke anecdote: Livingstone werd bekend als wereldreiziger maar dit was hij met tegenzin. Hij zocht hier een goede plek om het Christelijk geloof over te brengen. Helaas was hij daar niet goed in. Hij mag misschien 1 van de meest gevierde ondekkingsreizigers wezen, hij staat in de geschiedenisboeken als de meest gefaalde missionaries. In zijn leven heeft hij 1 inheemse locale inboorling weten te bekeren. Maar deze bedacht zit helaas.

De Victoria Falls is een serie watervallen op de grens tussen Zambia en Zimbabwe. Foto’s op komst! Daarna ben ik de grens met Zimbabwe overgestoken waar ik nu wacht op een trein naar Bulawayo, zo’n 500 km verder. Meer nieuws binnenkort!