Fotopech

Door: Fransvdg

Geplaatst op Mar 25, 2016

In de afgelopen week heb ik jullie meerdere foto’s uit Tunesië laten zien. Helaas is mijn keus uit dat land beperkt. En dat is mijn eigen schuld. Ik was daar in februari 1984, in de tijd dat ik nog volop dia’s maakte. Voor de jeugd: dat deed je met fotorolletjes van 36 opnames. En als je mazzel had, kon je er ook wel eens 37 maken. In Tunesië is het mij zelfs gelukt om er 72 op een rolletje te krijgen…….met andere woorden, ik kon er 72 weg gooien.

Hoe dat kwam? Een stommiteit van mezelf…… Ik had de filmpjes zonder doosjes uit Nederland meegenomen. Dat kon prima, want ze zaten allemaal in plastic busjes. Die had ik in een loodvrije zak gedaan. Zo’n zak had ik gekocht, omdat je in die tijd buiten Europa niet altijd zeker was van de straling uit scan-apparatuur op de vliegvelden. Er gingen sombere verhalen rond over foto’s die door zulke apparatuur allemaal gewist waren……. Dus ik had me goed voorbereid.

Ik maakte veel foto’s en raakte de tel en het overzicht een beetje kwijt. En o jee .....grote schrik. Met mijn laatste rolletje was iets fout gegaan in de fabriek. Er hoorde altijd een lipje film uit het rolletje te steken. Dat legde je vast in je camera om het transport mee te starten. En nu haalde ik een filmpje tevoorschijn zonder zo’n lipje……..Dat was dus dikke pech!

Kordaat ben ik naar een fotozaak gegaan en in mijn beste Frans heb ik de fotograaf gevraagd of hij in de donkere kamer het lipje uit het rolletje kon trekken. Dat lukte en blij ben ik weer gaan fotograferen. Helaas was dat filmpje dus al wel gebruikt…….

Het resultaat was verbluffend, want ik kreeg zo twee plaatjes door elkaar heen op dezelfde dia. Huizen met wasgoed aan de lijn stonden nu ineens midden in de Middellandse Zee en amandelbloesemtakken vond ik terug in het moskee interieur. Maar dat merkte ik in Nederland pas, nadat de filmpjes ontwikkeld waren. Daar baalde ik dus ontzettend van. Maar het was gewoon een geval van “eigen schuld, dikke bult.”

Sinds die tijd liet ik de ongebruikte filmpjes in het doosje zitten en deed ik alleen de gebruikte filmpjes in het plastic busje terug in de loodvrije zak. En intussen is al dat leed definitief verdwenen dankzij onze digitale apparatuur.

Een ander klein trauma gaat over mijn foto’s van Vaticaanstad. Ook daar is de voorraad beperkt. Alleen van mijn serie uit 1981 heb ik dia’s kunnen digitaliseren.
De digitale serie die ik daar in 2006 maakte is jammerlijk verloren gegaan, toen ik mijn camera in de hotelkamer in Napels op de harde plavuizen liet vallen. Dag foto’s……….

Tijd heelt gelukkig heel veel wonden, maar vergeten doe ik het niet. Toen ik deze week zowel foto’s van Tunesië als van Vaticaanstad koos voor publicatie, kwamen deze twee herinneringen toch weer met een gevoel van spijt naar boven.