Tunesië, land van 25.000 vierkante kilometer woestijn. Uitgestrekt, leeg, droog, winderig en warm. Eindeloze prikkeldraden bungelen boven de zandkorrels, waar een eenzame ezel de wacht houdt bij een net zo'n eenzaam bord. Niemand te bekennen.

Het beestje heeft jeuk en krabt continue met zijn kop langs de paal van het bord. Her en der kale plekken op het pezige lijf. De hete zon maakt een scherpe schaduw van het dier op het zand. Ik loop erheen en kriebel wat op z'n kop. Grote donkere kijkers boren zich in de mijne. Twee zielen, even samen.