Heibel in de Ngorongoro krater (2003)

Door: Pkoelewijn

Geplaatst op Dec 5, 2015

Dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Een fanatieke reisgenoot en fotograaf die vindt dat hij altijd vooraan moet staan om zijn perfecte wildplaatjes te schieten. Er mag natuurlijk geen grassprietje of takje tussen zijn lens en het beoogde dier komen, want dat ziet er niet uit! Ja, in die tijd fotografeerden we nog Analoog en nee, van Photoshop had nog niemand gehoord. Takjes en sprietjes waren moeilijk weg te poetsen, laat staan dat je complete leeuwen kon verplaatsen naar een betere plek om de compositie van de foto te verbeteren.
Het begon al op de eerste de beste dag toen we nog vreedzame giraffen aan bomen met groene blaadjes zagen knabbelen in het Arusha National Park. Meneer de fotograaf, laten we hem voor het gemak Derk noemen, duwde me voortdurend opzij omdat hij die lange nekken natuurlijk niet halverwege wilde afsnijden. Ik stond rustig met mijn verrekijker naar de prachtige wimpers van zo'n fraai getekende langnek te kijken, toen ik de eerste por in mijn zij mocht ontvangen. Sorry, zei ik nog beleefd, maar dat leek Derk niet te horen vanwege zijn luid ratelende camera......
Na nog een aantal voorvallen van deze aard besloot ik de dag als verloren te beschouwen en stelde ik mij steeds bescheiden op achter de brede rug van Derk als hij tot de aanval leek over te gaan. Morgen zou ik er wel voor zorgen om in een een andere landcruiser terecht te komen.
Helaas, dat plannetje mislukte. De chauffeurs van de vier auto's hadden elk hun passagiers van de eerste dag al geannexeerd in de terechte verwachting dat de hechte band die zij met een vast groepje zouden kunnen opbouwen uiteindelijk een grotere fooi zou opleveren......met het gevolg dat ik de volgende dag beleefd, maar vastberaden weer naar mijn landcruiser met chauffeur Issa en vriend Derk werd verwezen. Met Issa was niks mis. Hij kende de officiele en popualaire namen van alle planten, bomen en dieren en hij sprak ook nog een paar woorden Nederlands. Die dag had ik geen last van Derk, want hij was, op mijn voorstel, op de stoel naast Issa geplaatst en daar had hij ongehinderd zicht op alles wat bewoog of stilstond. En Issa boog, indien nodig, slaafs opzij.
De derde dag ging het weer fout. Een andere reisgenoot wilde naast Issa zitten, dus cruisde ik door de Ngorongoro krater, ja mensen., die caldera is gewoonlijk het paradijs op aarde, met Derk aan mijn rechterzijde. We hadden al snel geluk! Er was een groepje "treelions" , oftewel boomklimmende leeuwen gesignaleerd. Issa racete daar op af. Jammergenoeg bevonden de bomen zich aan de linkerkant van de auto en ik had me nog maar net opgesteld met mijn verrekijker of hij werd mij wreed uit handen geslagen door de teletoeter van een hoogst opgewonden Derk.
Met een fraaie boog vloog mijn verrekijker de alang-alang in en het SWAROVSKI gevoel kon ik voor de rest van de reis vergeten. Ook Derek was niet blij want door het kabaal dat ik maakte bij de lancering van mijn apparaat, verdwenen alle boomklimmende leeuwen brullend achter de bosjes.