De Ezulwini-Vallei: Een groene vallei van ongeveer 20 kilometer lang in Swaziland. Het wordt ook wel een hemelse vallei genoemd, omdat zich in deze regio de meeste attracties van het land bevinden. Hot springs, casino's, luxe hotels, etc. Voor mij was enkel de natuur al de moeite waard om te genieten van deze plek. Ik was er op enkele mistige dagen, en eigenlijk deed het landschap daardoor heel on-Afrikaans aan. Ik maakte een wandeling vanaf mijn lodge (Brackenhill Lodge), in de buurt van de hoofdstad van het kleine koninkrijk, Mbabane. Hier heb je geen notie van het gegeven dat de hoofdstad zo dichtbij is. Het is een prachtig landelijk gebied met rotspartijen, beekjes en boerderijen.

Wat de Kodakhond hier doet is een verhaal apart. Aan het begin van de wandeling viel mijn oog ineens op twee enorme blaffende Rottweilers, die bij een boerderij vandaan gerend kwamen, recht op mij af. Hoewel ik een dierenliefhebber ben, was ik toch enigszins geïntimideerd. Terwijl het blaffen steeds luider werd, en ik ze in mijn ooghoeken zag naderen, werd ik toch wat benauwd. Ik zag mezelf al met een bloedend been een lokaal ziekenhuis opzoeken. Ik probeerde stug door te lopen en de honden vooral niet aan te kijken. En ineens stonden ze naast me. Stil. Kwispelend. Ik gaf ze geen aandacht, en langzaam gingen ze voor me uit lopen. Uiteindelijk bleken ze uiterst zachtaardig en had ik er twee nieuwe maatjes bij. Steeds als er een mooi uitzichtpunt was (zoals op de foto) rende er eentje voor me uit, en wees de plek aan, zo van: "Kijk hier eens!". Net als de Kodak-paaltjes in bijvoorbeeld de Efteling. Uiteindelijk raakte ik verdwaald en bleven de honden bijna 3 uur aan mijn zijde. Ze waren volledig uitgeput, gingen om de haverklap liggen, onder luid gehijg. Ik voelde me schuldig dat ze met me mee waren gegaan! Uiteindelijk vonden we gelukkig hun boerderij en mijn lodge weer terug. Samen uit, samen thuis.