Naar Soedan!
Soedan
Afrika
Dianadm
Naar Soedan!
‘Waar gaat de reis naartoe?’ vraagt de mevrouw van het grenswisselkantoor als ik dollars kom ophalen. ‘Soedan’ zeg ik. Ongeloof is van haar gezicht te lezen. ‘Voor werk of vakantie?’ vraagt ze nog. ‘Vakantie’ antwoord ik. Het ongeloof verandert in verbijstering. Als ze me het geld overhandigt, wenst ze me toch nog een goede reis, maar je ziet haar denken: knettergek!
Soedan heeft een imagoprobleem. Schurkenstaat, dictatuur, jarenlange oorlog in Darfur, streng islamitisch, Sharia. Klinkt niet bepaald als het ideale vakantieland, maar na een bezoek aan de Zwarte Farao-tentoonstelling in Assen en het zien van een foto van dansende Derwisjen ( Jeroen Swolfs) ben ik om. Ik wil naar Soedan.
Zelfstandig reizen is (bijna) niet te doen en het valt nog niet mee om een reisorganisatie te vinden, maar uiteindelijk lukt het en dan kan de voorpret beginnen. Nou ja voorpret, alleen het visum is al een dingetje, 2 weken tussen hoop en vrees. De Soedanese ambassade is streng en kritisch heb ik gehoord. Heb ik alle formulieren wel goed ingevuld? Maar alles komt goed en begin februari vlieg ik via Istanbul naar Khartoem. Gewapend met cash geld (pinnen kan niet en creditcards kun je niet gebruiken), powerbanks, extra accu’s voor mijn camera, pasfoto’s, kopieën van belangrijke papieren, wc papier, zonnebrand en een warme slaapzak voor in de woestijn. Een mens kan niet genoeg voorbereid zijn.
Khartoem is een echte Afrikaanse stad. Stoffig, hectisch, druk maar wat anders is zijn de vele 4WD’s van hulpverleners die hier rondrijden. Unicef, Artsen zonder grenzen, Rode Kruis, noem het maar op. Ook opvallend zijn de lange rijen voor de benzinestations. Echt kilometers lang. Sinds de afscheiding van Zuid-Soedan (2012) is er een groot tekort aan benzine. Het zuiden is rijk aan olie, maar sinds de ‘vechtscheiding’ tussen de 2 landen, wordt het noorden niet meer bevoorraad. Soedan moet het sindsdien hebben van bevriende landen zoals Saoedi Arabië en VAR, maar de olie komt maar mondjesmaat het land binnen. Urenlang staan de chauffeurs in de brandende zon maar er valt geen onvertogen woord, het ziet er zelfs gezellig uit. Naast de voertuigen wordt thee gedronken, gegeten en af en toe wordt er een kleedje uitgerold om te bidden. Eén en al berusting.
Dezelfde sfeer tref ik aan op de markt, gemoedelijk en men wil praten. Vooral jongeren klampen me aan om hun verhaal te doen van de revolutie die een eind vorig jaar een einde maakte aan het 30 jarige schrikbewind van Omar al-Bashir. Het feit dat ze durven te praten is veelzeggend, de angst is weg. Er heerst een soort opluchting en een enorme blijheid. Hoelang ze dit gevoel vast kunnen houden in een land met grote economische malaise, is de vraag. Er is een tekort aan alles en voor de jongeren is er weinig perspectief op een baan. Sociale voorzieningen zijn er niet, geen baan is geen eten. Veel van de jongeren zijn vluchtelingen, veel uit Darfur maar de meesten komen uit Zuid-Soedan waar nog altijd oorlog (stammenstrijd) is. Het aantal Zuid-Soedanese vluchtelingen in Khartoem is inmiddels zo groot, dat er tegenwoordig meer christenen dan moslims in de stad wonen. Een nieuw kruitvat? Ik hoop het toch niet. Op de markt is maar weinig te merken van de tekorten. Er wordt heel veel voedsel aangeboden en overal mag ik proeven. Met de Soedanese gastvrijheid is niks mis.
Aan het eind van de middag zoeken veel inwoners van de stad verkoeling bij de Nijl. In de rivier liggen grote zandbanken, een soort alternatieve stadsstranden. Er wordt hier gevolleybald, gevoetbald en gevliegerd. Veel families en jeugd zitten groepsgewijs met stoeltjes in en bij het water. Drankje in de hand (geen alcohol, dat is verboden) en er wordt hier heel wat afgelachen. Heel ontspannen allemaal. Het roept een soort vakantiegevoel op en je kunt je bijna niet voorstellen dat dit ook Khartoem is.
De volgende ochtend maken we kennis met onze chauffeurs en gaat de reis pas echt beginnen. Op naar de woestijn!
Foto's
