Rwanda in 1994, het jaar van de genocide. Vluchtelingen wachten om verplaatst te worden naar een ander kamp. Wat ze pertinent niet achter willen laten, is het brandhout dat ze gesprokkeld hebben. Dat is voor hen van levensbelang.

De vrachtwagens voor hun transport zijn eindelijk aangekomen, hetgeen nogal wat voeten in aarde heeft gehad. In mijn boek "Reizen door landen in opspraak" schreef ik er het volgende over:

"De verstandhouding met de andere organisaties in en rond het kamp is goed. We hebben alleen met z’n allen last van de field officers van de UNHCR. Ze komen hun afspraken niet na en zijn erg afwezig. Ook weigeren ze om in het veld te overnachten. Het Engelse woord field slaat in hun geval niet op veld. Om de leefomstandigheden van de vluchtelingen te verbeteren besluiten we samen met de UNHCR om achttienduizend vluchtelingen met vrachtwagens over te plaatsen naar Maza. De UNHCR is hiervoor verantwoordelijk maar onderneemt weinig, waarop het Rode Kruis uiteindelijk de teugels in handen neemt in het belang van de vluchtelingen. Een gesprek op hoog niveau met de UNHCR levert gelukkig veel begrip op en het UNHCR-hoofdkwartier grijpt dan ook meteen in. Field officers worden vervangen en het lijkt erop dat er meer structuur komt, hetgeen onontbeerlijk is voor de ontheemden".