Rwanda 2; girafje Fred, voetbal en onderzoeksperikelen
Oost Rwanda
Rwanda
Rieneke
Rwanda 2; girafje Fred, voetbal en onderzoeksperikelen
Wie denkt dat ‘op safari’ betekent dat je in kakibroek met bijpassende pet en bergschoenen of jezus-sandalen met een groep van 20 man in 5 jeeps achter elkaar aan gaat rijden op verharde weg hopend dat de ‘wilde’ dieren je op komen zoeken, komt bedrogen uit in Akagera National Park in Rwanda. En gelukkig maar! Ik ben na een leuke en succesvolle communicatietraining aan de belastingdienst (RRA) in Butare, terug in de hoofdstad Kigali. Kigali is een vieze stinkstad als je het mij vraagt met veel kantoren, bouwputten en 1 winkelcentrum wat als ‘city center’ door moet gaan. (Waar overigens wel een heerlijke coffeeshop (koffie-shop) zit, wat onze dag helemaal maakt na het slootwater van het trainingscentrum.) Maar naast koffie drinken en wat toeristisch shoppen wil je er eigenlijk niks te zoeken hebben. Nee mooier zijn de uitstapjes! Omdat het land zo klein is kun je best veel doen in een korte tijd. Dat is als de wegen het toelaten.. We zijn in het weekend een beetje vrij dus kunnen we wat ondernemen om dit innemende land beter te leren kennen. Toevallig was er zaterdag een groot evenement in het noorden waar het vulkanenpark met de gorilla’s is. De nieuwe babygorilla’s krijgen hun naam en dit wordt groots aangepakt. Omdat wij de drukte van de toeristen willen ontlopen en omdat de prachtige wouden met watervallen in het westen te ver weg zijn, vertrekken we zaterdagochtend om 4 uur in het donker richting het oosten. Het Akagera NP is zo’n 2 uur rijden van Kigali. Omdat de dieren zich in de ontzettende hitte van de middag niet laten zien willen we ze zo vroeg mogelijk in de ochtend treffen. Rijdend door kleine dorpjes zien we de zon opkomen. Zo mooi, zo stil.
In het park staan wat rangers te wachten op bezoekers, maar druk is het niet. We zijn de enigste. Het park is groot en heeft zowel savanne als bossen en zelfs een tropisch stukje. Al snel ga je buiten het standaard pad en rij je met de auto overal doorheen. Gewoon de bush in op zoek naar de dieren. Een groep giraffen is het eerste wat we zien, met babygirafjes. We besluiten ons eigen ‘name-giving-event’ te houden en noemen het kleinste wankelende girafje Fred; naar onze schattige assistent op het hoofdkantoor van RRA. Hij moest eens weten.. Bijzonder vind ik vooral de uitgestrekte savanne en het uren rijden door de bush zonder een andere auto tegen te komen. Je mag ook gewoon de jeep uit en naar de dieren toelopen zodat je ze van bizar dichtbij mee kan maken. Toch anders dan in de dierentuin.. We staan vlakbij een groep zebra’s, allerlei soorten antilopen met onduidelijke namen en komen een verdwaalde buffel tegen. De nijlpaarden moet je wel van een afstand bekijken. Ze waren op het land, wat erg gevaarlijk is voor mensen. Je zou het niet zeggen van deze vegetariërs, maar ze zijn de gevaarlijkste dieren in de jungle en zorgen jaarlijks voor veel slachtoffers in Afrika. Voor de lunch rijden we naar de top van een heuvel waar we op een kleedje picknicken met een wonderlijk uitzicht van het park, de meren en de heuvels daarachter. Als we de bossen inrijden zijn we op zoek naar olifanten, maar komen alleen aapjes tegen. De olifanten lieten zich niet zien en de leeuwen ook niet, maar de aapjes zijn zo schattig met hun kleintjes en de omgeving is zo mooi dat het me niets kan schelen. Zelfs zonder de dieren is het een bijzondere tocht. In de hitte rijden we door de kleine dorpjes weer terug naar Kigali.
De voetbalwedstrijd van zaterdag wilden we natuurlijk niet missen en hebben we op de Nederlandse ambassade, om de hoek van het hotel gekeken. Over de wedstrijd zelf laat ik geen woord meer vallen, maar het was een belevenis om in het oranje met bitterballen en Afrikanen die het volkslied meeblèren voetbal te kijken. En ik heb wat contacten kunnen opdoen voor mijn onderzoek hier.
Ik heb nog een paar dagen om mijn afstudeeronderzoek voor het RRA uit te voeren. Ik moet me natuurlijk aanpassen aan de cultuur hier, wat wezenlijk inhoud dat de enquêtes op papier worden uitgedeeld, soms vertaald moeten worden en dat ik met niemand een afspraak kan maken omdat ze simpelweg geen agenda’s hebben. En oja, er zijn nogal onduidelijkheden over mijn naam. Het is hier de gewoonte om mensen bij hun kortste naam te noemen. Dat maakt mij 'Van'.. Toch heb ik alle vertrouwen in mijn onderzoek en ik hoop dat ik met mijn aanwezigheid en advies een lichtje aan kan zetten wat betreft de communicatie en kennismanagement binnen de organisatie. Het is hoe dan ook al een bijzondere werkreis geweest. Rwanda is mooi!
Foto's
