HET SPOOKT!

Door: Noreen

Geplaatst op Jan 16, 2010

In Kibale Forest NP verbleven we 2 nachten in een huisje gelegen midden in het oerwoud! Je moest 15 minuten lopen over gammele plankjes, voordat je bij de receptie/restaurant aankwam. De enige buren zijn de apen. Als je op je stoeltje op de veranda van je hutje de bossen inkeek, zag je ze van boom tot boom springen. Geweldig!

Maar 's nachts zie je deze pracht en praal niet. Dan is het alleen maar donker en hoor je geluiden die je niet kunt plaatsen. Als je dan in het donker met een olielamp terug naar je hutje loopt, was ik altijd blij dat er een medewerker meeliep tot aan de deur. Je weet nooit wat er uit de bossen springt...

In het huisje zelf was geen stroomvoorziening, ja oke, was er wel; een soort van accu die je 10 minuten van licht voorziet, maar 9 van de 10 keer gewoonweg niet werkt. Dus snel tandenpoetsen en gauw naar bed.

Nou ben ik het type schijterd, die altijd enge films wil kijken: over monsters die door televisies kruipen enz., maar vervolgens zo bang wordt dat ze voordat ze gaat slapen over de TV een handdoek hangt, zodat daar geen monster meer doorheen kan kruipen. Grote schijterd dus...

Toen mijn ogen zich een beetje aan het duister hadden gewend, keek ik de slaapkamer rond en opeens bedacht ik me dat deze kamer midden in de bossen wel heel erg leek op alweer een enge film die ik gezien had, the blair witch project... En hoe meer ik erover nadacht hoe meer stress ik kreeg. Ik wilde eigenlijk mijn vriendje wakker maken, die inmiddels al vredig lag te slapen, maar die zou toch maar zeggen dat ik me aan stel.

Ik draaide me op mijn zij en voelde dat het hele bed aan het schudden was. Hèh, dacht ik... Komt dit nou omdat ik me omdraai?? Ik ben heel stil blijven liggen en ik voelde het weer, het hele bed trilde. Paniek! Dat waren die spoken onder het bed, die me nu het leven zuur proberen te maken. Nog een keer voelde ik het trillen. Ik dacht echt dat ik gek werd, maar wilde me niet laten kennen en jammerend mijn vriend wakker maken. In plaats daarvan bleef ik heel stil liggen met de ogen wijd opengesperd... Hoe kom ik de nacht door???

Uiteindelijk won de vermoeidheid het van de angst en ben ik in slaap gevallen.

's Ochtends bij het ontbijt hadden meerdere mensen de trillingen gevoeld en vroegen aan ons: hebben jullie ook die aardbeving gevoeld vannacht??? Mijn vriend schudde van nee, maar ik had mijn verhaal wel klaar wat ik vannacht had mee gemaakt. Ik zei maar niet dat ik dacht dat het spookte , maar dat ik allang in de gaten had dat het een lichte aardbeving was. En mijn vriend? Die was een beetje teleurgesteld dat ik hem niet wakker gemaakt had...