Dit is niet het het appartementengebouw van een mooi resort, maar een bejaardenhuis aan een van de hoofstraten van Swakopmund, een stadje aan de monding van de Swakop, vlakbij Walvisbaai.
Nadat Afred Lüderitz in 1884 een stuk grond had aangekocht, verklaarde hij het gebied waar nu Namibië ligt, tot Duits protectoraat. Walvisbaai bleef echter Brits. Vandaar de naam Cape Cross.
In Swakopmund kun je heerlijk eten: Sauerkraut en Apfelstrudel is heel gewoon. In het centrum, waar ook dit gebouw ligt, wonen veel blanke Afrikaners. Zij kunnen de hoge huren wel betalen. Het is er brandschoon en heel rustig.
De zwarte Namibiërs wonen in Mondesa, een dorp met stenen huizen buiten de stad.
Ze bouwen hun huis zelf. Eerst krijgen ze een stuk grond van het rijk en daarna 20.000 Namib. dollar in termijnen, om het huis op te bouwen. Na iedere termijn is er controle. Is het niet goed gegaan, jammer dan. Je moet dan terug naar je tijdelijke behuizing op het strand, die met planken e.d in elkaar is gezet.