Skeleton Coast (dag 11)
Skeleton Coast
Namibië
Elstijssen
Skeleton Coast (dag 11)
Vandaag rijden we in zuidoostelijke richting naar de kust. De rit is ongeveer even lang als die van gisteren. Vanochtend constateerden we dat het vandaag vrijdag de 13e is, maar ik ben de enige die wat bijgelovig is. Geen punt dus. Ik heb een heel leuk contact met Humaira uit Bangladesh. Ze is ongelofelijk humoristisch en ad rem. Neemt constant de mannen (vooral haar echtgenoot) op de hak. We rekenen op een koelere dag. Het verschil tussen de temperatuur in het binnenland (ca. 35) en die aan de kust (ca. 15) kan dus 20 graden zijn. We rijden door droge rivierbeddingen, langs stromend water met veel groen, door dorre zandvlakten en duinen naar de kust. Het weer is de hele dag al prima. Weer adembenemende (in het Engels hebben ze toch veel meer adequate bijvoeglijke naamwoorden) vergezichten en de gebruikelijke dieren, die in deze omgeving nog mooier tot hun recht komen. Kallie (met arendsogen) zag een hagedis bij de rotsen, sprong uit de auto, rende tot zijn knieën in het zand het duin op om met zijn handen in het zand te woelen totdat hij de hagedis te pakken had. Het was nog een jong beestje, dat natuurlijk op de foto moest. We reden door een rivierbedding toen Kallie verse leeuwensporen ontdekte. We volgden de sporen die naar de, met bosjes bedekte, oever leidden en ineens sprong er in de bosjes een leeuwin verstoord op en rende weg. We reden iets terug en wachtten af of de leeuwin terug zou komen. En inderdaad ze verscheen opnieuw en bleek niet alleen te zijn. Prachtig om zo onverwacht in een omgeving als deze twee leeuwinnen te zien. Aan de kust bekeken we de brokstukken van een in ’42 verongelukt vliegtuig. De kust ligt bezaaid met onderdelen van skeletten, zelfs die van walvissen. Verder zagen we een wrak in de branding, waarvan het bovenste gedeelte af en toe boven water uit kwam. Het graf van de kapitein en 1e officier, die de rest van de bemanning hadden weten te reden, lag op het strand. Op weg naar Rocky Point, waar we zouden lunchen, liep de jeep vast in het zand. Niet te geloven. En dat na alle duinen en mulle en rulle zandpaden die we al gereden hadden (volgens Evert vergelijkbaar met Parijs-Dakar). Gelukkig lag er voldoende hout op het strand, dus dat werd jutten. Nadat er lucht uit de banden was gelaten en de auto was opgekrikt kon er zand worden weggeschept en hout onder de banden worden gelegd. Kallie gaf een flinke peut gas en los! Bij Rocky Point een late lunch met uitzicht op zee en daarna terug naar het kamp.
Thee, douchen en haren wassen in de hoop nog even rustig te kunnen zitten, mijn foto’s te ordenen en te schrijven. Die hoop was snel vervlogen. We kregen het bericht dat we de volgende ochtend om 06.30 weggebracht zouden worden naar de airstrip van Puros (1 uur rijden verderop) waar wel kleine vliegtuigjes kunnen landen. Dan maar alles in orde maken voor de volgende dag. ’s Avonds stond een braai (barbecue) op het programma. Met z’n allen rondom een groot vuur en daarna onder de sterrenhemel aan een grote tafel. In de Wilderness kampen is het gebruikelijk, dat je met zijn allen aan één grote “familytable” eet. Het was heerlijk en gezellig. Na het eten gaf het personeel een voorstelling. Er werd prachtig gezongen èn er werd gedanst en natuurlijk dansten we mee. Erik en Tanja, het stel dat het kamp runt, hebben het goed voor elkaar. Ze zijn gastvrij, niet opdringerig, altijd weer bereid informatie te geven en bovenal weten ze een hele prettige sfeer te scheppen.
Foto's
