Italianen en ander wildlife
Etosha
Namibië
Lione Kolsteren
Italianen en ander wildlife
Tegen de middag bereiken we Andersson Gate, één van de toegangen tot Etosha NP. Een klein stenen gebouwtje met een rieten overkapping aan weerszijden over de weg, twee slagbomen, meer is het niet. Terecht geen schreeuwerige bombastische entree voor dit wereldberoemde park. De weg en het landschap na de ingang zijn niet anders dan die ervóór: de door mensenhand getrokken grens is geen natuurlijke grens. De eerste kilometers in het park zien we dan ook niet veel anders dan de laatste kilometers vóór het park. Wildlife al evenmin. Met zoveel leefruimte is er geen enkele noodzaak om de grenzen op te zoeken.
We arriveren in kamp Okaukuejo, een grootschalig kamp met drukte en veel toeristen. Gelukkig is het buiten het kamp meteen weer puur natuur. In de namiddag maken we onze eerste gamedrive in een open jeep. We zijn niet alleen. Twee Italiaanse families, echtparen met kinderen, hebben hetzelfde plan opgevat.
Italianen. Ik ga hier niet beweren dat ik iets tegen 58 miljoen van onze medewereldbewoners heb, maar ja, die 58 miljoen meegeleverde monden…. Deze lijken in Italië louter voor één doel gemaakt te zijn en dat is voortdurend, zonder ophouden, zoveel mogelijk bewegen en geluid voort te brengen. Ik heb ze kirrend, joelend en schreeuwend, struikelend over hun woordenerupties, Duin 45 zien oprennen; de woestijn moet moeite gehad hebben met dit decibellenbombardement. In de Sesriemkloof dachten we als eerste en enige in de kloof af te dalen, totdat zich twee bussen met Italianen meldden. In een oogwenk werden we door de tetterende mierencolonne verpletterd.
Silenzio heeft in Italiaanse woordenboeken een onbeduidende plek in het aanhangsel. Drie medereizigers van onze internationale groep komen ook uit Italië. Zelfs als de groep na honderden kilometers hobbelen collectief in slaap gesukkeld is, gaan drie monden onvermoeibaar door. Ik geef het je te doen: verzin maar eens stof om een hele dag vol te kletsen, iedere dag. Eigenlijk zou dit alleen al bewondering moeten afdwingen.
Ook onze twee families lijken zich op te maken voor een gezellig middagje dierentuin. In stilte speuren wij gespannen naar mogelijk wild, maar de families halen koekjes, snoep en spelcomputers voor de kinderen tevoorschijn, waarbij op luide toon de conversatie gevoerd blijft worden. Er is aanvankelijk niet veel te zien. Wat zebra’s, antilopen, een oryx, twee giraffen. In stilte hopen wij op meer spectaculaire ontmoetingen.
Dan loopt duikt ineens een enorme mannetjesolifant op, vóór onze jeep. Hij sjokt uiterst langzaam voort door het droge hete land. Hij is in ‘musth”. De natuur heeft het slim bedacht. Mannetjesolifanten raken bij toerbeurt in ‘musth’. Deze toestand moet hen extra aantrekkelijk maken voor de dames. Doordat ieder mannetje zijn eigen ‘musthperiode’ heeft, heeft hij geen concurrentie en kan hij bij meerdere vrouwtjes proberen het beste uit zijn toekomst te halen.
Maar daar hangt wel een pittig prijskaartje aan. Er komt, omdat bepaalde klieren uitzetten, zo’n enorme druk op de kop te staan dat dit voortdurende hevige pijnen veroorzaakt. Daarbij zorgt de hormonentsunami er voor dat hij wild, stoer, sterk en uiterst agressief wordt. Om maar zeker te stellen dat andere mannetjes zich geen moment bedenken en zich uit de voeten maken als hij op het podium verschijnt. Ook voor de mens is hij dan extreem gevaarlijk. Je wilt hem eigenlijk liever niet tegenkomen…..
Maar daar loopt hij, twintig meter voor ons. Hij blijft af en toe stilstaan en kijkt om zich heen. Wij houden de adem in, zelfs de Italianen zijn stilgevallen. Meneer heeft het zwaar. Met een trieste blik zet hij weer een paar stappen. Het is een enorm exemplaar. Een andere auto, nietig vergeleken bij deze jongen, wacht gepast aan de andere kant. Passeren is absoluut geen optie. Hij kan uren zo blijven staan. Maar zijn enige doel blijkt uiteindelijk de waterpoel te zijn. Zijn lichaam staat dan misschien op springen, er is geen vrouwtje in de buurt, ellende te over dus, maar water heeft nu topprioriteit. First things first. Hij doet zich te goed en besprenkelt zich aan alle kanten met modder. Een beetje verlichting voor hem, een indrukwekkende ervaring voor ons.
Na het diner wandelen we naar de waterplaats. De voorstelling is zojuist begonnen. Een olifantenfamilie meldt zich op de bühne. Niet lang daarna volgt een klein neushoorngezinnetje. Ademloos en muisstil kijken we toe.
De olifanten tolereren twee drinkende giraffen, maar de aanwezigheid van de neushoorns wordt niet op prijs gesteld. Op niet mis te verstane wijze wordt de neushoorns te kennen gegeven dat ze hier maar beter kunnen ophoepelen. Mokkend sjouwen de neushoorns onze kant op. Ze willen blijkbaar niet meteen afdruipen, maar zoeken wel de veilige buitengebieden op. En zo’n buitengebied bevindt zich vlak voor onze neus. Het is indrukwekkend: op nog geen 3 meter afstand kijken we tegen de kop van het mannetje aan. Hij kijkt ons recht in de ogen, met slechts een muurtje van 1 meter hoog tussen hem en ons. Onze adem stokt, zou hij???
Maar nee, deze neushoorn lijkt ons niet te zien. Hij blijft een tijdje zo staan, we kijken hem strak aan, en dan sjokt hij weer verder. Intussen belt mijn dochter, die even is vergeten dat ik in Namibie zit, vanuit Nederland. Ik doe een paar stappen terug en antwoordt fluisterend en met hoorbare spanning in mijn stem, dat ik in Afrika zit en ‘right now’ oog in oog met een neushoorn sta, dus dat dit een beetje ongelegen komt en dat ik later terugbel. Ze is – wat ‘sterke’ verhalen betreft - veel gewend van haar vader, maar ze moet werkelijk gedacht hebben dat ik in een acute waanpsychose ben beland.
Het is al laat als we teruglopen naar onze lodge. Jakhalzen struinen de grond af, op zoek naar left-overs van het diner van de kampeerders. We struikelen in het donker bijna over deze scharrelaars. Op het terras van onze lodge, met een biertje en wijntje, horen we de hyena’s huilen. Het lijkt of ze op ons terras staan, zo dichtbij klinkt het. This is Africa. Etosha heeft zijn belofte op onze eerste dag al meer dan waargemaakt.
Foto's
