Etosha
Etosha
Namibië
Jdevaan
op zoek naar leeuwen in Etosha
Etosha is één van de grootste en beroemdste wildreservaten in Afrika. Van Etosha’s 114 zoogdierensoorten, zijn verschillende zeldzaam en bedreigd, zoals de zwarte neushoorn, cheeta en black faced impala.
Een mannetjesleeuw staat nog hoog op mijn ‘wensenlijst’ en een zwarte neushoorn.
Na enthousiaste reisverhalen over de dierenrijkdom reden we vol verwachting het park in.
Maar tientallen kilometers en twee waterholes verder blijkt wild spotten toch niet zo vanzelfsprekend. Het enige dat je echt niet kunt missen zijn de springbokken. Daarvan leven er hier zo’n slordige 18.000!
Bij de gemsbokvlakte treffen we geen gemsbokken, maar wel een kudde blue wildebeest, springbokken, zebra’s en twee giraffen aan. Maar niks spectaculairs als we rond 14.30 inchecken in het Okaukuejo park.
We horen dat bij Okondeki vaak leeuwen worden gezien, en dus vertrekken we rond 16.30 in die richting. Maar behalve wat luchtspiegelingen en een Verweggistan giraffe zien we niets. Zo ook niet bij Leeubron.
Olifantsbad klinkt veelbelovend, maar géén van de 2000 olifanten laat zich zien. Wel een paar schuwe red hartebeesten en driftig rondrennende parelhoenders én een zwarte neushoorn die zich schuil probeert te houden in het struikgewas, YES!
Inmiddels is de lucht dreigend donkerblauw geworden en zien we in de verte gigantische bliksemschichten. Een paar minuten later breekt ook bij ons de hel los. Het kilometers verre uitzicht over de eindeloze savanne werkt nu beangstigend. Aan alle kanten zijn we omgeven door felle bliksemschichten. Snel terug dan maar!
Aan het diner horen we van een Zuid Afrikaans echtpaar dat ze vandaag liefst 19 leeuwen hebben gezien. Bofkonten!!!
Ons gereserveerde tafeltje buiten is verplaatst naar binnen, aangezien we ons in een complete wolkbreuk bevinden. Er komt geen einde aan. Op een gegeven moment begeeft zelf de elektriciteit het.
Een bezoek aan de waterhole van het kamp zit er gezien de regen niet in en kou (het is meer dan 20 graden afgekoeld naar 16 graden Celsius!
De volgende dag zien we tot aan Halali, zo’n 70 km en een stuk of tien waterholes verder, op wat springbokjes na, helemaal géén wild. Door de overvloedige regen is er geen noodzaak om naar de waterholes te komen. Zij drinken gewoon uit de nieuw ontstane plassen in de bush en op de weg. Gelukkig zien we bij de waterpoel van Halali wel wild.
Eindelijk de gelegenheid om een paar Kudu’s beter op de foto te zetten en even lekker ontspannen te genieten van de speelse vechtpartijen van een paar impala’s.
Na negen uur gamedrive dus geen leeuw, cheeta, luipaard of stokstaartjes.
We besluiten geen avonddrive meer te maken, maar de avond bij de waterpoel van Oukaukejo door te brengen.
Rond 20.30 uur zitten we nog geen vijf minuten naar een eenzame giraffe te kijken, als we van rechts, het indrukwekkende gebrul van een leeuw horen. WOW! Zou het dan toch gebeuren... De giraffe lijkt wat zenuwachtig, als hij genoeg gedronken heeft en weg wil lopen, horen we links angstaanjagend leeuwengebrul!
De giraffe lijkt niet te weten waarheen en zich veiliger te voelen in het licht van de waterpoel. Ruim een uur blijft het stil. Iedereen wacht gespannen af. Uiteindelijk kiest de giraffe er voor om zich terug te trekken.
Een uur later zien we een zwarte neushoorn komen. Deze neemt uitgebreid de tijd voor een bad en vertrekt weer. Ook is de pearl-spotted owl van gisterenavond teruggekomen en hoor ik rondom het gehuil van jakhalzen.
Over elven komt een olifant. Deze lijkt de poel te inspecteren, komt dicht langs de bühne lopen en verdwijnt weer zonder te drinken. Niet lang daarna zie ik een rijtje olifanten aankomen, grote en kleine en voor we het weten staan 14 olifanten rondom de poel te drinken. En daar blijft het niet bij, een volgende kudde komt eraan, en nóg één. Het is niet te geloven, Zo indrukwekkend!
Zeker meer dan 40 olifanten van echt héél klein, tot heel groot bevolken de poel.
Ze drinken, bestuiven zich met zand, en enkele tieners lopen wat rond te klooien. Wat een spektakel! En dat allemaal op nog geen 20 meter afstand. Zeker een half uur genieten we ervan. Dan vertrekken ze weer net zo als ze gekomen zijn, in colonnes, de kleintjes tussenin.
En weer hoor ik het waarschuwende OEH!, OEH!, OEHHHH! van een leeuw. Maar het is mooi geweest, het is na middernacht.
De laatste dag beginnen we met een bezoek aan ‘onze’ waterpoel. Het is een komen en gaan van vele kuddes zebra’s. Ze waden ook een aardig stuk het water in. De ene kudde vertrekt, de volgende arriveert. Honderden zebra’s! Dan lijkt het springbokkentijd, massa’s springbokken treden aan en daarachter een afwachtend stel oryxen.
Na ruim een uur vertrekken we en treffen we niet ver van Okaukeujo twee olifanten langs de weg! Het tij lijkt gekeerd. Bij het gisteren o zo lege Sueda treffen we nu tientallen springbokken. Onderweg komen we heel wat zebra’s en giraffen tegen, twee giraffemannetjes strijden heftig om een vrouw.
Als we het oostelijk gelegen Namatoni bereiken zien we de witte torens van een Duits fort dat in 1901 werd gebouwd. Het fort, dat in 1904 tevergeefs werd verdedigd door 7 Duitse soldaten tegen een aanval door 500 Owambo krijgers, is de blikvanger van dit kamp.
Ten slotte bezoeken we nog klein Namutoni, een waterhole vlak bij de uitgang van het park. We treffen hier een kudde blue wildebeast (gnoes) en impala’s aan. De hoofdattractie is echter een mannetjesgiraf die pogingen doet om een zeer willige giraffevrouw te bevruchten. Hij neemt echter zijn tijd en 35 minuten en een stuk of 8 klunzige, mislukte pogingen later, besluiten we om hem wat meer privacy te gunnen. We verbazen ons over het feit dat er überhaupt nog zoveel giraffen rondlopen, het vergt kennelijk wel heel wat oefening om zo’n schattig babygirafje te kweken.
Net voor de sluiting om 18.45 uur, rijden wij de Lindquistgate uit. Etosha bleek uiteindelijk toch zeker de moeite waard.
We mogen dan misschien wel geen leeuwen gezien hebben, maar hun indrukwekkende waarschuwende gebrul klinkt nog vers in mijn oren.