Namibië - Botswana 2003 (1) - Gesleept uit Etosha
Etosha
Namibië
Hbplaatjes
Namibië - Botswana 2003 (1) - Gesleept uit Etosha
Misschien lag het aan de auto, of lag het toch aan mijn rijkunsten. Eigenlijk weet ik het nog steeds niet zeker. Maar wat hebben we deze vakantie een pech gehad en wat hebben we vaak en diep vast gezeten. Gesleept uit Etosha, uren bezig geweest om los te komen in de Caprivi strip en losgetrokken in Chobe. Daarnaast hebben we heel veel zandwegen in de Caprivi en in Botswana gebulldozerd.
Het programma zag er prima uit. Na een nachtje Windhoek door naar Etosha. Vanuit Etosha naar de Caprivistrip en daarna naar Botswana. Na drie dagen Chobe (riverfront) kwam,dachten we, het zwaarste deel. Binnendoor van Chobe, via Savuti en Moremi naar Maun. Drie nachten kamperen/ slapen in een tentje op het dak van de 4x4. Vanuit Maun het luxe deel van de trip, namelijk invliegen in de Okavangadelta. Tot slot weer met de auto vanuit Maun via Ghanzi en Gobabis naar Namibië.
Het begon al niet goed. We hadden vanuit Nederland een 4x4 (Toyota Hilux met daktent enz.) gehuurd bij Maui Britz. In Windhoek op weg naar hotel Terra Africa reed de auto al niet lekker. We hadden ons verheugd op een hernieuwd bezoek aan Terra Africa (toen nog van Bas en Liesbeth). Samen met Bas ben ik een stukje gaan rijden, maar de auto was inderdaad niet in orde. Dus de volgende morgen terug naar Maui Britz en na wat gedoe (gerepareer zullen we maar aannemen) konden we op weg naar Etosha.
Wat aan de late kant, maar vol goede zin gingen we op weg. De eerste paar honderd kilometer ging goed. Echter bij Outjo stopte de kilometerteller er al mee. Het plaatselijke garagebedrijf (aangesloten bij Maui Britz) is er wel een tijdje mee bezig geweest, maar kon het niet repareren. Best lastig, maar ach, terug naar Windhoek was ook zo wat. Het was inmiddels al vrij laat en we moesten op gaan schieten anders zouden we voor een dichte gate komen te staan bij Etosha. Aangezien de wegen goed zijn kan je flink opschieten als het moet. We haalden het gelukkig ruim op tijd. Tegen de avond konden we toch nog onze intrek nemen in Okaukuejo. Na een prachtige avond bij de drinkplaats met veel olifanten, giraffen en zwarte neushoorns gingen we de volgende morgen vroeg op pad naar Halali. Na een uurtje begon de auto te sputteren en te rochelen en na een flinke plof stopte hij er helemaal mee. Geen beweging meer in te krijgen. Daar stonden we dan, niet ver van de drinkplaats Olifantsbad. Geen hond te zien. Geen idee wat er aan de hand was. Dat werd dus wachten op een voorbijganger. Na ongeveer een uur kwam er een auto aan. De bestuurder beloofde de parkwachters in te lichten en naar ons toe te sturen. Na twee uur van je afvragen of ze dat werkelijk gedaan hadden en of die lui dan ook zouden komen waren ze er. Wat een opluchting, want je vraagt je toch af hoe dat afloopt. De rangers hebben ook nog even naar de auto gekeken, maar ons uiteindelijk teruggesleept naar Okaukuejo.
Na een telefoontje naar Maui Britz werd toegezegd dat er een monteur naar ons toe zou komen. Ondertussen konden wij niet anders doen dan onze agent ook op de hoogte brengen en wachten. Dit wachten is niet echt een strop, omdat je bij Okaukuejo een prachtige drinkplaats hebt. In de loop van de dag hebben we allerlei antilopen en ook nog olifanten gezien. De monteur kwam uiteindelijk tegen de avond en het bleek de garagehouder uit Outjo te zijn. Zijn pogingen om de auto weer op gang te krijgen liepen op hetzelfde uit als bij de kilometerteller. Hij deed het niet en ging het ook niet doen. Uiteindelijk heeft hij de auto meegenomen op een aanhanger met de belofte dat we de volgende dag een andere auto zouden krijgen. We hebben hem niet meer gezien daarna.
De mensen van Etosha werkten gelukkig wel erg mee. De kamer van onze volgende bestemming(Halali) werd kosteloos omgezet naar Okaukuejo.
De volgende dag begon uiteraard weer met bellen naar Maui, naar onze namibische agent en naar onze Nederlandse reisorganisatie (Miles Travel). Na veel gedoe en bellen met Maui werd wel duidelijk dat daar de oplossing niet zat. Uiteindelijk is via onze Nederlandse reisorganisatie (Miles Travel) een Nissan 4x4 met daktent geregeld, die aan het begin van de volgende avond werd afgeleverd.
Zoals gezegd de medewerking in Etosha was voortreffelijk. Ondanks dat het al donker was mochten we toch nog het park in om naar onze volgende bestemming Namutoni te gaan. Een tocht van 125 km door het donker. We waren misschien 20 km onderweg toen we ons rot schrokken. Een rennende giraf kwam net voor ons ineens de weg op. Ik moest vol op de rem. Waarschijnlijk was het beest net zo geschrokken als wij. Hij bleef van schrik nog een tijdje voor ons op de weg lopen voor hij in de struiken verdween. Na deze ontmoeting hebben we het tempo toch maar wat verlaagd. Je zal maar zo´n groot beest op of tegen je auto krijgen. Het was eigenlijk best spannend om samen zonder gids door het park te rijden in het donker. Onderweg hebben we nog diverse malen ogen in het donker zien oplichten, maar daar bleken steeds springbokkies achter te zitten. Het enige bijzondere wat we nog gezien hebben was een springhare. Vrij vertaald een springhaas, die beweegt als een kangoeroe en een echt nachtdier is. Tot op vandaag is dit de enige keer dat we dit dier gezien hebben.
Vanuit Namutoni stond een reis naar het Mahango NP op het programma. Een flinke trip, maar we wilden uiteraard eerst nog een stuk Etosha zien. We gingen daarom richting de Andoni vlakte en die ochtend hebben we nog veel wild gezien, zoals een zwarte neushoorn met jong, leeuwen, eland antilopen, hyena’s en uiteraard springbokjes, griraffen en zebra’s.
Toch nog een mooi einde aan een enerverende eerste etappe.
Foto's
