Self-drive door Noord-Namibië
Damaraland
Namibië
Arjanvandenakker
Self-drive door Noord-Namibië
We wilden weer kilometers en afstanden, stof happen! Swakopmund hield ons op vanwege de lekke band. Nadat Tyremart door onze injectie weer een doorstart kon maken zijn we met 4 nieuwe banden op pad gegaan. De zeehondenkolonie bij Cape Cross zijnde een must-see langs de route. Het bleek één grote lugubere kraamafdeling, de Bradt guide waarschuwde ons al voor een ‘disturbing scene’ in deze tijd van het jaar. Het werkt als volgt voor de mannetjes zeehond; zo eind oktober elk jaar moet er gepaard worden. En ongeveer een jaar later wordt zoon/dochter geboren. Maar voor manlief is dat wederom DE tijd van het jaar, en wat moet dat moet. Wat volgt is een bizarre scene waarin het stikt (of stinkt) van de pasgeboren schattige zeehondjes, een verzameling placenta’s en héle hitsige mannetjes. Gevolg is dat menig baby moeder kwijt raakt omdat die naar manlief is, ofwel vertrapt wordt door manlief op weg naar moeder. Aandoenlijk tafereel dus.
Onderwijl herstellende leiden lange stoffige dagen ons dwars door de droge rivierbeddingen van Damaraland. We zagen eeuwenoude rotstekeningen gemaakt door de San en werden nachtelijk aangestaard door oplichtende ogen in de bomen rond de Khowarib Gorge (Marijn denkt aan de small-spotted genet).
Langdurig, pijnigend gravel leidt ons uiteindelijk Opuwo binnen, en eenmaal op het daar aanwezige asfalt slaan voertuig en passagiers een zucht van verlichting. Natuurlijk hadden we ze al gezien langs de kant van de weg, de Himba-vrouwen. Misschien wel het meest in het oog springende volk wat Namibië herbergt. Tot heel recent een zeer traditioneel volk zonder inmenging. Tijd wordt gezien als een rivier die langs stroomt, de klok kent geen plaats. Himba-vrouwen wassen zich niet, ze smeren zich in met een mengsel van geitenvet en oker wat hen de karakteristieke kleur geeft. Deze zelfde behandeling krijgt het haar en naar gelang de leeftijd neemt dit andere vormen aan.
De regering van Namibië werkt hard aan haar infrastructuur, en op verschillende wijze interferreert dit met de bestaanswijze van de Himba. Er worden dammen gebouwd die begraafplaatsen bedreigen, kinderen mogen niet in traditionele kleding naar school. Op steeds meer vlakken worden de Himba gedwongen beetjes van hun cultuur af te staan. Een significant deel verdient haar brood inmiddels door zich te laten fotograferen of het dorp ter dispay open te stellen. Toerisme vertroebelt hier een trots volk.
In en om Opuwo wonen niet alleen Himba, maar ook Nama, Afrikaners, Ovambo en Herero. (Laatstgenoemde kleden zich in gigantische Victoriaanse jurken met 3-hoekige hoofddeksels. Gek genoeg is dit volk nauwverwant aan de Himba, ze delen dezelfde afkomst en spreken dezelfde taal) Opuwo is de gate-way naar Kaokoland, de Kunene-regio tot aan de grens met Angola in het Noordwesten van Namibië. Opuwo is ook de enige stad in deze regio en het is daar waar zich een bijzonder tafereel afspeelt.
Iedereen moet boodschappen doen, wij ook. In de straten van Opuwo loop je tussen de klei-gekleurde lijven, grote jurken, blote borsten en blanke boeren. In de rij van de supermarkt staat dit illustere rijtje voor je, allemaal met een smartphone in de hand. En All I Want for Christmas klinkt op de achtergrond. Wij met onze beperkt referentiekader hadden wat moeite al deze cultuur in 1 plaatje te snuiven.
Opuwo bracht ons naar de Epupa Falls in het uiterste noorden van Nambië, vanuit daar vervolgde we de Kunene Rivier een stuk naar het oosten. Ongerepte natuur in totale afzondering. Palmbomen, groen/blauw water, krokodillen, apen, uilen, varanen, gigantische insecten en White Water Rafting. Daar waar je niemand meer verwacht kun je raften. Een tikkeltje gevaarlijk, we zijn meer dan eens tegen Angola aangevaren.
En zo bevonden we ons door een abrupte wijziging in het reisschema opeens in Etosha, het spraakmakende wildpark van Namibië. We hebben genoten van de natuur die ons goed gezind was. Het blijft imponerend om zelf tussen de hekken te willen staan en de natuur haar gang te zien gaan.
In de reisboeken staat dat je je in Etosha altijd alleen waant, dat klopt. Behalve in Okaukuejo Camp in het absolute midden van het park. We hadden ons tentje opgezet, wandelingetje langs de waterplek, allemaal mooi en rustig. Totdat een colonne overlandtrucks arriveerde. Overlandtrucks zijn een begrip op zich in dit deel van Afrika en huisvesten mensen die in wat kortere tijd door Afrika willen reizen in groepsverband. Nadat Omroep Max haar truck recht voor de ingang van ons tentje had afgeleverd was het gedaan. We zijn in slaap gesukkeld met gesprekken over wanneer Jos en Bert met pensioen gaan en waarom Margriet bij de Tena MaxiPants zweert, topnacht!
Namibië loopt voor ons op haar einde. We bevinden ons nabij de aanvang van de Caprivistrip (wat opeens minder exotisch klinkt als je je realiseert waarom deze rare strook land bestaat en dat hij genoemd is naar Leo von Caprivi). Botswana staat op ons programma en we popelen. Wederom dank voor de leuke reacties op de website en FB!
Foto's
