Bijzonder bezoek aan de AfriCat Foundation
Centraal Namibie
Namibië
Saskiahamminga
Bijzonder bezoek aan de AfriCat Foundation
Tijdens onze rondreis door Namibië brengen we ook een bezoek aan de AfriCat Foundation. Deze organisatie zet zich in voor het langdurig behoud van roofdieren, en dan met name katachtigen, in Namibië.
AfriCat is begin jaren 90 opgericht door de familie Hansen en heeft ondertussen zo'n 22.000 hectare land, hun eigen Private Nature Reserve, zo'n 50 kilometer ten zuiden van Otjiwarongo in centraal Namibië. De familie Hansen had eerst zelf een stukje land met vee en begon met de opvang van 1 cheeta. In de loop der jaren hebben ze steeds meer grond van omliggende boeren opgekocht en hun land en activiteiten zo enorm uitgebreid, ten behoeve van hun missie: "TO MAKE A SIGNIFICANT CONTRIBUTION TO CONSERVATION THROUGH EDUCATION".
Veel roofdieren, en dan met name cheeta's, luipaarden en wilde honden komen steeds meer in conflict met boeren, doordat hun vee wordt aangevallen. Door onder meer informatie en onderwijs te bieden in het hele land, op scholen, bij overheden, lokale gemeenschappen en bij boeren, wil AfriCat mensen bewust maken van de natuur en het belang van wildlife behoud. Ook financiert de organisatie de zogenaamde 'kralen' voor boeren, waar ze hun vee 's avonds beschut en veilig kunnen achterlaten.
Onze zoon is dol op cheeta's en luipaarden, dus ook hij verheugt zich enorm op dit bezoek.
Zodra je van de grote weg af gaat en door de poort van AfriCat rijdt staan de borden langs de weg: "don't leave your car". De dieren lopen hier vrij los in het enorme natuurreservaat. Er worden hier met name cubs (jonkies) binnengebracht, waarvan de moeder is doodgeschoten door boeren. Deze jonge dieren worden bij AfriCat opgevangen en 'klaargestoomd' om weer vrijgelaten te worden in het wild. Als we de 24 kilometer lange gravelweg naar de bijbehorende Lodge volgen speuren we vol verwachting tussen de struiken en langs de weg. Helaas zien we alleen een paar wrattenzwijntjes en kudu's.
Bij de Lodge worden we vriendelijk ontvangen en ons huisje voor de komende nachten heeft prachtig uitzicht over de savanne. Wat is het hier mooi...Er is een restaurant met uitzicht op een kleine waterplaats, en een mooie plek waar 's avonds een kampvuur brandt. De opbrengst van het verblijf hier gaat ook naar de Foundation.
Eind van de middag mogen we direct mee op 'game drive', met ranger Peter. Hij vertelt van alles over de organisatie en heeft een antenne met een soort scanner bij zich. Een aantal van de luipaarden die hier leven hebben een zendertje, zodat hun gedrag geobserveerd kan worden. Het hebben van een zendertje wil niet zeggen dat we een luipaard vinden, waarschuwt Peter. De dieren hebben een goede schutkleur en leggen kilometers per dag af. Af en toe stopt hij en luistert naar een signaal. Al snel komen we bij een kleine waterplaats, waar we tot onze grote verrassing (en die van Peter) twee wilde honden aantreffen. Ze trekken zich weinig van ons aan en liggen relaxt in de zon. We kijken een tijdje naar deze met uitsterven bedreigde dieren en rijden dan door, op zoek naar luipaard Shanti. Haar signaal hoort hij hier in de buurt. We rijden en speuren, maar helaas zien we niets. Tot Peter op een gegeven moment 'kraak, kraak', via een walkie talkie een oproep van zijn collega krijgt: Shanti is gesignaleerd, vlakbij de waterplaats en de wilde honden. Peter geeft gas en dendert met de open landrover de bosjes door en de zandpaden af. We hebben geluk: vlakbij de wilde honden zien we, na even turen, een prachtig luipaard op een rots liggen. Zelfs Peter is er vol van en maakt foto's. Wat een prachtig dier. Alle 3 hebben we nog nooit een luipaard in het wild gezien, dit maakt indruk...
Dan staat de luipaard op en sluipt richting de waterplaats. De wilde honden liggen er nogal steeds en kunnen het de luipaard erg moeilijk maken. Helaas wordt het donker, en kan Peter niet inschatten wat er gaat gebeuren als de dieren elkaar treffen. Voor onze veiligheid en om de dieren met rust te laten rijden we terug naar de lodge. Vol nieuwe verhalen genieten we daar van het warme en gezellige kampvuur.
De daaropvolgende dagen bezoeken we de cheeta opvang en gaan we nog een keer op zoek naar de luipaarden in het enorme natuurreservaat. Ook zijn we bij het voeren van een luipaard die helaas nooit meer vrijgelaten kan worden. Deze is als huisdier gehouden door een boer (wat uiteraard geen succes was...), en is daardoor gewend geraakt aan mensen. Hij heeft gelukkig een ongelofelijk groot stuk eigen terrein, waar hij zich vrij kan bewegen, kan jagen en een paar keer per week een stuk vlees krijgt. We moeten muisstil zijn; het blijft een levensgevaarlijk roofdier. Door een spleet in een soort schutting kunnen we de luipaard observeren en foto's maken. Wat een prachtig dier! Daarna rijden we naar de 'kliniek', waar zieke of gewonde dieren verzorgd worden. Ook zien we hier welke methoden boeren gebruiken om de roofdieren te doden: de meest vreselijk vallen en soorten gif.
We zijn zwaar onder de indruk van ons verblijf hier, wat een bijzondere en onvergetelijke ervaring. Wat een mooi en belangrijk werk verrichten ze hier, en wat is het heerlijk om hier te verblijven. De combinatie van een mooie, zeer goed verzorgde lodge en de opvang en rehabilitatie van de roofdieren is geweldig.
Mocht je hier in de buurt zijn; een bezoek aan AfriCat is absoluut de moeite waard, voor zowel jong als oud...
(website: www.africat.org)
Foto's
