Zeeleeuwen bij Cape Cross en 5x over de kop in de woestijn
Centraal Namibie
Namibië
LWesterik
Zeeleeuwen bij Cape Cross en 5x over de kop in de woestijn
Op sommige dagen wilde je dat je gewoon in je bed was blijven liggen. Vandaag zou ons dat een hoop ellende bespaart
hebben als we dat gedaan hadden!
Na eerst de zeeleeuwenkolonie bij Cape Cross gezien (en geroken) te hebben zijn we richting Uis gereden. Nog geen
23 kilometer nadat ik de C35 richting Uis op was gereden ging het mis. Ik raakte in een slip, kwam daar niet uit, raakte van de weg af om vervolgens 5 keer over de kop te slaan en ver van de daadwerkelijke weg in de woestijn tot
stilstand te komen. En op zo'n moment doet je geest rare dingen met je weet ik inmiddels uit ervaring!
Tijdens een van de eerste koprollen heb ik geroepen dat we over de kop gingen en het volgende moment stonden we op onze wielen en was het enige wat ik dacht "we moeten hier weg!" waarop ik getracht heb de auto te starten (terwijl de motor nog liep) en me daarbij niet beseffend dat manlief met een zwaar bebloed hoofd door het raam van de bijrijdersstoel kroop.
Na, voor mijn gevoel 3 uur later, te zijn uitgestapt kwam ik manlief tegen die zijn wond probeerde te stelpen. Hij bleek namelijk een enorme scheur in zijn hoofdhuid te hebben. En al wat ze je leren tijdens een BHV-cursus, ze leren je niet hoe je om moet gaan met een scheur in iemands hoofd waardoor je het schedeldak kunt zien. Gelukkig doet adrenaline een hoop met je en ga je als in een soort roes door de wereld heen.
Tja, en dan sta je daar. Moederziel alleen in de woestijn langs een weg waarvan je geen idee hebt hoe druk die is (en dan vooral hoe druk die op een zondag is) en zonder enige vorm van mobiele telefoondekking. Bovendien, wie bel je in zo'n geval? Al vrij snel kwam er een auto aangereden die afremde om vervolgens weer door te rijden. Op dat moment maakte een lichte vorm van paniek zich deel van mij. Hoe lang zou het duren voor er een andere auto zou komen? Vooral omdat manlief steeds witter in zijn gezicht begon te raken en ik wist dat hij enorm veel bloed aan het verliezen was.
De volgende auto diende zich al vrij snel aan, gevolgd door een government-auto. Maar al snel bleek dat je op de Namibische regering als toerist zijnde niet hoeft te rekenen. Die maakten al snel dat ze wegkwamen, iets mompelend over een afspraak ofzo. Gelukkig was het echtpaar van de auto die gestopt was wel zo vriendelijk om ons te helpen en werd manlief in de auto gestopt om hem naar de dichtstbijzijnde dokter (35 kilometer verderop in Henties Bay) te brengen terwijl de vrouw bij mij in de woestijn achterbleef. Wachtend op hulpdiensten en onderwijl de spullen bij elkaar pakkend kreeg manlief 14 hechtingen in zijn hoofd.
Toen de behulpzame automobilist bij zijn vrouw en mij terugkwam raadde hij me aan om zoveel mogelijk foto's te maken voor politie en verzekering, waarna ik als een ware CSI de woestijn in ben gegaan. Al snel daarna verscheen de politie en daarna is alles in een sneltreinvaart gegaan.
Ik werd herenigd met manlief bij de dokter alwaar mijn schouder zwaargekneusd bleek te zijn en waar ik wat kleine wondjes en schaafplekken had. De doktersassistente belde de White Lady Lodge in Uis af en regelde een kleinschalig guesthouse in Henties Bay en we moesten aangifte doen bij de politie.
Bij aankomst in het guesthouse bleek er op ongeveer dezelfde plek inmiddels ook een local een ongeluk gehad te hebben. Zij was er blijkbaar erger aan toe, aangezien zij naar het ziekenhuis in Swakopmund was gebracht.
Al met al kan ik stellen dat wij een enorme beschermengel op onze schouder hebben gehad. En dan komt de vraag: gaan we door of breken we de reis af? Willen we dit ongeluk als laatste herinnering aan deze reis houden of willen we nog meer zien?
Uiteindelijk hebben we besloten om door te gaan! We lieten ons niet klein krijgen. Van Budget hadden we inmiddels een nieuwe huurauto (wederom een Nissan Tiida, maar nu zilvergrijs) gekregen. We hoefden ons nu in ieder geval geen zorgen meer te maken om bodemschade na ons avontuur door het Namib Naukluft gebied.
En samen met de eigenaar van het guesthouse hebben we een nieuwe route uitgestippeld. Nu enkel nog over asfaltwegen! Voor ons geen gravelwegen meer!
Foto's
