Droge rivierbeddingen en zandduinen in de SossusVlei

Door: LWesterik

Geplaatst op Dec 18, 2010

Hoe dichter we bij de SossusVlei komen hoe roder de aarde, maar ook hoe meer groene bomen en struiken we zien. Ik stel mezelf steeds vaker de vraag hoe het hier moet zijn als het regenseizoen is (geweest). Niet dat ik dat wil ervaren, want we hebben met onze gewone personenauto al de nodige droog liggende rivierbeddingen gekruist. Zodra daar water doorheen stroomt kun je geen kant op.
Eenmaal in de buurt van onze accommodatie lijkt het alsof de bergen verzwolgen worden door het rode zand en alles wat je hier aanraakt lijkt ruw aan te voelen.

Kwart voor zes 's ochtends en door de stofwolken van mijn voorgangers op de zogeheten 'dirt road' lijkt het enorm mistig. Iedereen is op dit belachelijke uur onderweg naar dat ene wereldwonder hier in de buurt: SossusVlei.
Terwijl gidsen aan de toegangspoort staan te tieren over het feit dat de poort om 06.10 uur in plaats van om 06.40 uur open zou moeten gaan komt de zon achter ons langzaam op.
Als de poort eenmaal open is lijkt het haast een wedloop om wie het eerste bij het permit office is. Zodra de tickets bemachtigd zijn scheurt iedereen er met een bloedvaart vandoor om maar zo snel mogelijk bij de welbekende Dune 45 te zijn.
Wij zijn er echter met een ander doel: de meute vermijden en als eerste de DeadVlei te bekijken. Als we langs Dune 45 rijden merken we op dat we onderweg mooiere en imposantere duinen hebben gezien dan deze o zo bekende duin. We rijden er dan ook met gepaste vaart aan voorbij.
Aan het einde van de teerweg wachten 4x4 trucks om de mensen zonder eigen 4x4 naar de DeadVlei te brengen. We lopen een stukje op met een groepje Belgen en hun gids en vangen zo nog wat interessante informatie op. Zo vertelde hij dat de witte stukken in het rode zand stukken kalk zijn.

Aangekomen in de DeadVlei geloven we onze ogen niet. De witte ondergrond steekt scherp af tegen "Big Daddy", de grootste duin ter wereld als we de gids van de Belgen moeten geloven. Al snel hebben we de groep Belgen gelaten voor wat ze waren en zijn we de haast verlaten vallei ingelopen. Hoog boven ons zagen we de Belgen nog 1x, terwijl ze "Big Daddy" beklommen.
Eenmaal terug bij de 4x4 trucks is de zon al flink in kracht toegenomen en zijn we blij dat wij op de terugweg zijn. Daarnaast komen de beklimmers van Dune 45 nu in grote getale richting de DeadVlei, wat voor ons het startsein is om hier weg te gaan. "Onze" Ovambo-chauffeur rijdt ons in alle rust langs de daadwerkelijk SossusVlei. Dit is maar een heel kleine pan die honderden jaren geleden een meer is geweest. De chauffeur, die zelf jaren als gids in de vallei gewerkt heeft, wist ons te vertellen dat de witte ondergrond in de DeadVlei helemaal geen kalk is, maar dat het opgedroogde, versteende klei is. Zo blijkt maar, vertrouw geen Zuid-Afrikaanse gids die 6 Belgen in tweeënhalve week door Zuid-Afrika en Namibië gidst.

Bij terugkomst bij de auto merk ik dat "vrouw-zijn" ook zijn gebreken kent. De toiletten waren niets anders dan overjarige Dixie's die al in geen eeuwen een reinigingsbeurt hebben gehad en zodoende roken naar een koeienstal. Maar ja, wie moet die moet, dus adem in en neus dicht.

Voor we het Sossus-gebied verlaten zijn we nog een stuk de Sesriem Canyon ingelopen. Het is heel bizar om te bedenken dat er ooit water door deze canyon heeft gestroomd.
Een grote touringcar vol Duitsers heeft ons uiteindelijk doen terugkeren naar de auto. Vandaag hebben we ontdekt dat we écht niet de enige toeristen hier zijn, zelfs niet in het laagseizoen. We weten nu wél wat ons te wachten staat voor de rest van de reis.