Velen zijn op reis naar het geluk. Wij hebben ontdekt dat de reis, het geluk is.

Door: Marjan

Geplaatst op Apr 13, 2009

Tijdens onze reis door Namibië in de zomer van 2008 brengen we een nacht door in een backpackershostel. ’s Avonds schuiven we bij de andere reizigers aan tafel in de kleine gezamenlijke keuken. De geuren van de verschillende maaltijden en de klanken van de diverse talen maken het geheel tot een bonte verzameling van culturen. Ik ben in mijn dagboek aan het schrijven waarin ik al de bijzondere momenten die we meemaken, probeer te verwoorden. Er wordt mij een klein kleurrijk notitieboekje toegeschoven door een meisje van midden twintig. Ze vraagt mij of er iets in wil schrijven over wat mij gelukkig maakt. Ik blader door het boekje. Woorden over liefde, familie en vrienden. Kindertekeningen van bloemen, duiven, zonnetjes en hartjes. Mensen van over heel wereld hebben iets proberen weer te geven over geluk in hun leven. Ik blader terug in mijn dagboek en lees korte fragmenten van onze reis, die zo’n 7000 km terug in Windhoek begon.

“Tijdens de rit door de levendige wijk Katutura realiseer ik me dat Windhoek alleen op het eerste gezicht op een Duitse stad lijkt. De wijk Katutura is het meest Afrikaanse deel van de hoofdstad. We genieten van alle indrukken die we opdoen en van al het lekkers wat ons wordt aangeboden op één van de markten. De zonsondergang boven deze wijk vol armoede, laat een onwisbare indruk op ons achter. De avond sluiten we af in een kleine bar. De gospelmuziek draait, de kinderen stromen toe, we dansen, we lachen. This is real Africa!”

“We raken in gesprek met Rui Quimo, een kunstenaar die we ontmoeten in ons hostel. Hij vertelt ons over zijn achtergrond, zijn visie op Namibië en het doel van zijn leven. Wonderlijk hoe je van hart tot hart met iemand kunt spreken die je tot een uur geleden nog niet kende en die je na vanavond waarschijnlijk nooit meer zult zien. Wanneer ik terugloop naar onze kamer met één van zijn kunstwerken onder mijn arm, realiseer ik dat dit één van de doelen is van onze reis; mensen ontmoeten!”

“Ik heb het gevoel dat ik stilsta terwijl het overweldigende landschap voortrolt onder de wielen van de Toyota Venture. De wegen, vaak stoffig en onverhard, strekken zich uit tot aan de horizon. De uitgestrektheid voelt vreemd aan voor ons als Nederlanders die gewend zijn aan overvolle wegen en veel files. We rijden urenlang zonder een mens tegen te komen. De springbokken springen in vrolijke sprongen de weg over. We spotten een kudde gemsbokken en struisvogels door de verrekijker. Prachtige landschappen trekken aan ons gezichtsveld voorbij.”

“Stilzwijgend zit ik op de top, bezweet van de zware klim naar boven. Genietend van het prachtige uitzicht op de hoogste zandduinen ter wereld, een wonderland van vormen en kleuren. Door het licht van de zonsondergang lijken de duinen van binnen uit op te lichten. Dit imponerende duinengebied wordt terecht in onze reisgids aangeprezen als één van de hoogtepunten van Namibië.”

“Al lopend over de kade van Walvisbay wanen we ons in het Hollywood van Namibië. We gluren naar binnen bij de enorme huizen met hun prachtige tuinen. In de serre zie ik een jongetje piano spelen temidden van een imposant interieur. We hebben gegeten in het restaurant ‘de Raft’. De muziek, het personeel gekleed in prachtige gekleurde Afrikaanse jurken, het uitzicht vanuit het paalhuis over de lagune, de ondergaande zon, het overheerlijke eten. Alles was perfect.”

“Vanmiddag ontmoette ik een bijzonder jongetje aan het strand. Hij zat op een steen te neuriën. De warme zonnestralen ving hij op met zijn blijde gezichtje. In gebrekkig Engels vertelde hij me dat hij zo genoot van het mooie uitzicht en dat hij aan het bidden was. Ik gaf hem een boterham en een banaan. Hij bedankte me met een stralende glimlach.”

“De weg van Opuwo naar de Epupafalls is met wat geduld en voorzichtigheid best af te leggen met onze auto. Af en toe treffen we aan de kant van de weg geboorde waterputten aan. Kinderen leiden geiten naar deze drinkplaatsen en kijken geboeid naar onze auto. Ze zwaaien en vragen om snoepjes. In Opuwo had ik opnieuw een voorraad appels ingeslagen, welke ze met gretige handjes aannemen. Ik geniet van hun blijde gezichtjes.”

“De zon brandt op mijn gezicht en ik voel het verfrissende water spatten op mijn huid. Ik geniet van het prachtige uitzicht, al zittend op één van de rotsblokken bij de Epupafalls. Twee jonge himbavrouwen lachen naar me. Ze proberen een gesprekje met me aan te knopen in gebrekkig Engels. We lachen samen om een klein jongetje welke het op een luidkeels huilen zet wanneer hij door zijn moeder gewassen wordt.”

“Met het geluid van huilende jakhalzen en een prachtige sterrenhemel boven m’n hoofd bedenk ik me dat dit de laatste nacht is welke we zullen doorbrengen in Etosha. We hebben de afgelopen vier dagen heel wat kilometers gereden in het prachtige park. Vandaag spotten we maar liefst acht leeuwen, naast de kuddes zebra’s, olifanten, giraffes, kudu’s en de vele springbokken. ‘s Avonds in bed ruik ik het stof nog dat tot diep in onze kussens is doorgedrongen. Net voordat ik wegzak in een diepe slaap, hoor ik in de verte het gebrul van een leeuw.”

Bij het lezen van deze fragmenten uit mijn dagboek word ik stilgezet bij de dingen die mij gelukkig maken. Momenten die mijn hart raken. ‘Een bijzondere ontmoeting, indrukwekkende natuur, een kinderlach, het zien van een prachtig dier.’ Wanneer ik mijn geluksmomenten heb opgeschreven, wordt het boekje doorgeschoven naar een jongeman met lange haren en een baard die bijna tot midden zijn borst reikt. Hij reist in een oude legertruck de wereld rond, al twaalf jaar lang. Wanneer hij mijn nieuwsgierige blik ziet, nadat hij wat heeft opgeschreven, schuift hij mij het boekje nog even toe. Ik glimlach wanneer ik zie dat hij niet op reis is naar het geluk, maar dat hij heeft ontdekt dat de reis het geluk is.