De overtocht
Tanger
Marokko
Agrotewal
De overtocht
Voor alles is een eerste keer zo zegt men en ik ervaar het onze laatste reis naar Marokko. Heerlijke tijd gehad in dat magische land, maar we willen nog een tijdje in Zuid Europa doorbrengen en als het weer minder lijkt te worden nemen we het besluit om de volgende dag de overtocht te wagen. Is het die donderdag nog mooi, een zonnetje en lekkere temperaturen ’s nachts begint het te regenen. Met bakken valt het uit de lucht. De zee is grijs, een enkele palmboom op het strand zwiept heen en weer. Duidelijk genoeg, het is inpakken en wegwezen. Met de tolweg naar Tanger, dat doen we normaal nooit, maar gezien het slechte weer kunnen we het naar onszelf verantwoorden. Nog voor 10 uur zijn we bij de haven. Ticket kopen is een eitje, al moet ik door de stromende regen naar het kantoortje lopen. De regen lijkt wel tropisch en het gaat maar door. Niet getreurd inschepen gaat vlot en we hebben een machtig mooie plek, voor in het schip met uitzicht over de Middellandse zee. Het schip slingert en een grijns trekt over mijn gezicht, ik houd wel van ruwe overtocht. De golven zijn enorm en het belooft een gave tocht te worden.
Zodra we varen horen ik verontrustende geluiden achter mij, het eerste slachtoffer leegt zijn maag en omdat toegesnelde hulp te laat komt, gaat alles over de tafel en de banken. Gatver dat stinkt erg, het kokhalzen gaat door terwijl we de haven uit varen. Het schip slingert en gaat flink heen en weer. De golven slaan over ons heen, wat een super mooi gezicht is en ik besluit toch mijn camera te pakken. Zo door het raam heen moeten nog opzienbarende plaatjes te maken zijn. Ik buig me voorover en een lichte misselijkheid bekruipt me. Dan maar geen camera, ik kijk strak voor me uit terwijl achter mij hele families vervelende geluiden maken. Dat is niet leuk meer, een medewerker komt langs en deelt plastic zakjes uit, die gretig aftrek vinden. Zal ik … ach voor de zekerheid dan maar. Ik ben nog nooit zeeziek geweest en dit is een overtochtje van maar een uurtje. Als het schip opeens van een hoge golf naar beneden lijkt te storten, besluit ik naar de toilet te gaan, voor het geval dat. Moeizaam ga ik door het slingerende schip, ik houd de tafels en banken vast en probeer me af te sluiten voor de stank en de kokhalzende mensen.
Zonder problemen bereik het toilet en doe mijn ding. In de grote hal is het koeler en ik plof op de bank. Langzaam komt mijn maag tot rust. Dan komt een gezin naast me zitten, ingesloten tussen kotsende kinderen, vader en moeder, komt ook bij mij de zeeziekte in alle hevigheid weer terug. Ik laat me op de grond zakken, probeer niet te kreunen en heb het zakje klaar voor het geval dat. Een van de kinderen is zo beroerd dat ze begint te huilen. Naast misselijkheid heb ik ook hevige buikpijn. Lieve hemel hoelang gaat deze martelgang nog door? Ik werp een blik op mijn horloge, nog een kwartier dan zouden we er moeten zijn… Dan schalt een stem door de intercom, vertraging, het gaat nog zeker 45 minuten duren voor we aanleggen.
Nu ontsnapt ook een kreun aan mijn lijf, als ik maar naar buiten zou kunnen, de frisse lucht is vast heerlijk, maar dat is onmogelijk. Er schiet van alles door mij heen, zeeziekte en mensen die in wanhoop over boord springen. Ik heb er ineens beeld bij. Ik wil er alles voor geven als ik maar van dit schip af mag. Mijn buik wringt zich samen alsof ik in een centrifuge zit, hevige hoofdpijn, zweetdruppels parelen over mijn voorhoofd naar beneden. De misselijkheid is ongekend. Als het schip weer naar beneden duikelt, klauwen mijn handen zich in de vloerbedekking. Als hoopjes vuil liggen ook anderen naast mij. Eindelijk komt er een einde aan deze helse tocht. Zodra het schip de haven nadert nemen de hoge golven af en waag ik me voorzichtig op mijn hurken.
Lijkbleek strompel ik terug naar mijn man, die samen met nog andere man vrolijk om zich heen kijkt.
Het is net een slagveld, etensresten liggen overal, het stinkt afgrijselijk en ik zie allemaal lijkbleke gezichten. Met een stevige arm om me heen, lukt het om de camper te bereiken, we ontschepen en ik verwacht zodra we vaste grond voelen genezen te zijn van de zeeziekte. Jammer genoeg is dat in mijn geval een fabeltje. We moeten een camperplaats zoeken en ik lig uren in bed terwijl de wereld om me heen nog steeds draait. 24 uur later ben ik iets opgeknapt zodat we verder kunnen reizen, maar de herinnering is levend genoeg om me een vervelend gevoel te bezorgen zodra ik bewegend water zie.
Foto's
