Exotisch decandent Tanger?
Tanger
Marokko
Mireille
Exotisch decandent Tanger?
Na een nogal rustige oudejaar in Rabat zaten we op deze kersverse nieuwjaarsdag al vroeg aan ons ontbijtje. We gaan namelijk naar Tanger! De overgebleven appelflappen gaan mee in de auto, want wanneer je bij een wegrestaurant stopt kijkt niemand er raar van op als je alleen koffie bestelt en je eigen versnaperingen erbij opeet. Heel normaal als we zo om ons heen kijken, wij als enige witneuzen, niemand verschuift één wenkbrauw als wij nog eens flink strooien met de poedersuikerbus. Om snel op bestemming te komen gaan we over de tolwegen, goed onderhouden wegen en regelmatig politie met hun snelheidscontrolecamera’s of stoere houding de zaken in de gaten houden.
In Tanger gaan we eerst op zoek naar ons hotel. We willen even terugstappen in de geschiedenis, en wat van de gedistingeerdheid en stijlvolle oudheid opsnuiven. Op zoek naar ‘Hôtel Continental’ wat in het reisboek beschreven staat als de ‘Grand old lady’, in haar glorie dagen logeerde bekenden als Degas, Churchill, Burroughs, Kerouac, Paul Bowles en het Engelse koningshuis er. Daarnaast heeft het ook als decor gediend voor films ‘The sheltering sky’ en ‘Indiana Jones’. Het hotel kijkt uit over de grote haven dus de rijrichting weten we, we zien het hoog langs de medina muur uitsteken, maar er komen blijkt nogal een probleem te zijn. Na vele omzwervingen door nauwe straatjes, stapvoets achter voetgangers in de medina gereden en zelfs de Ville Nouvelle te hebben gezien bied een aardig man op zijn brommer aan om ons voor te rijden. We rijden omhoog, dicht langs de medinamuur door zulke nauwe straten dat je de deurknop van de huizen bijna meesleept met de zijspiegel van de auto….dan een scherpe bocht…..de zonnende winkelier moet haastig zijn stoeltje binnen zetten. Eenmaal door de hotelpoort komen we op zowaar een parkeerplaats en een oude statige trap naar de veranda. Het is allemaal wat gebroken, schots en scheef met grassprietjes maar dat mag de pret niet drukken. We vleien ons neer op het terras met een mint thee, de palm zweeft wat in de wind bij de haven staan de opgeslagen containers te wachten op hun reis. Dit hotel gebouwd in 1888 is enigszins vergane glorie, gelukkig wordt er hard aan gewerkt om het te herstellen. Als je er rondloopt dan is de oude grandeur en de oriëntaalse koloniale tijd nog tastbaar. Prachtige zellij tegelwerk, oude memorabilia, weggestopte gangen en kamers met een tikkeltje art-deco en oude foto’s. Wanneer je de eetzaal binnenstapt in je spijkerbroek bedenk je dat misschien de galajurk niet had misstaan! Zie ook mijn tip “hotel- stap terug in de geschiedenis” hierover voor verdere gegevens.
Tanger heeft nogal een opzienbare geschiedenis. Europeanen en excentriekelingen kwamen voor de ‘vrijheden’ die in Europa niet mogelijk waren en louche praktijken als gokken, spioneren, drugs en pedofilie. Inspiratie werd opgedaan door schilders als Matisse en Degas, schrijvers, dichters en filosofen de verschillende literaire cafés herinneren er nog aan alhoewel het nu vooral Marokkaanse mannen tenten zijn. Filmsterren, popsterren (o.a. Rolling Stones) en rijkaards flaneerde, maakte plezier of zweefde wat in de hash cafés. Voor gays en hippies was Tanger eveneens een walhalla.
Helaas is grotendeels de oude allure en liberale grandeur niet goed te vinden. Een stad waar we voor het eerst tijdens de reis extra goed de tassen bewaakte, er hangt een naargeestig vreemde sfeer. We wandelde door de oude nauwe medina straatjes de muren nat en beschimmeld het ruikt muffig, we zijn op ons hoede. Je merkt dat je begluurd wordt, mannen en jonge kinderen willen maar wat graag voor dirhams je ‘iets’ wijzen en hangjongeren lijken bezig met een verdachte handeling. De oude gebouwen en cafés zijn niet meer wat ze waren, wààr is dat mooie licht die Matisse zo’n inspiratie gaf in zijn schilderijen? Dit bezorgt wel enige disillusie. Aan de grote boulevard lunchen we bij een Spaanse cafetaria, er is veel te zien. Zo ook een paar tafeltjes verder komt een keurige man aangelopen, wenkt naar de ober en gaat zitten. De ober gaat erbij zitten en een paspoort fotokopie wordt uit de binnenzak getrokken, wij zien dat het een jonge vrouw betreft, stilletjes wordt er wat besproken. Het papiertje wordt keurig opgevouwen en weer in de binnenzak gestopt. Met een Marokkaanse zoen op de wang en stevige hand vertrekt de keurige man. Huh? Wat zou dit nou zijn…..mensenhandel?! De brillen- en horlogeverkopers lopen onze hevig nee schuddende hoofden voorbij, de bedelaars hebben ook niet veel geluk met de dirhams - mààr de halve borden soep, restjes koffie een stukje brood worden gulzig van de lege tafeltjes geritst. Onze wandeling door de stad vervolgt zich langs de art-deco ‘Gran Theatro Cervantes’ uit 1913, de twee pleinen - de Grand Socco en Le Petit Socco. Bij de laatste besluiten we bij het bekende literaire Café Central op het terras koffie te drinken. Voor het eerst zien we een bord dat aangeeft dat de oude moskee toegankelijk is voor rolstoelgebruikers. Wij hebben ons meerdere malen afgevraagd hoe de mindervaliden zich kunnen verplaatsen in dit land. Héél veel trappen, gladde tegelstoepen met diepe afstappen, gaten in het wegdek of een gapende stoeptegel die roept ‘hier die voet’, laat staan de steile kronkelstraatjes in medina’s en huizen van verschillende lagen. Dan heb ik het nog niet eens over de WC, daar moet je in de hoek wringen om de deur dicht te kunnen doen, die net niet de Wc-bril schampt. Enfin ik dwaal af, terwijl we werkelijk een heerlijk bakkie koffie drinken loopt er een jongeman drukdoende voor ons, aan zijn ogen is te zien dat hij onderinvloed is en met de slinkse onderhandelingen kregen wij de indruk dat het niet pluis is wat er gebeurde.
Bij een van de geneeskrachtige kruiden winkeltjes kopen we een potje ‘Crème de Argane’ gemaakt van de vruchten van de Arganboom bekend van de plaatjes waar geiten in de boom klimmen om de vruchten te eten. De crème blijkt extra goed te zijn als de pitten door de ingewanden van de geit zijn geweest en uitgepoept. De olie heeft ook de bijnaam het Marokaanse goud en wordt gebruikt in cosmetica, voor het koken en vele heilzame werkingen worden het toegedicht. Goh… ik ben inmiddels al mijn rimpels kwijt!
De volgende ochtend brengen we een bezoek aan een ander gedeelte van de medina, de kashba met het oude sultans paleis Dar el-Makhzen uit de 17e eeuw. Inmiddels is het een museum en zeer de moeite waard om te bezoeken voor de geschiedenis van dit gedeelte van Afrika en de prachtige architectuur. De laatste sultan woonde er nog in 1912 met zijn 4 vrouwen en 40 concubines. Jeminee wat zal die man het druk hebben gehad! De dikke muren van de kashba zijn verweerd en groen, de oudheid ervan is mooi. Wat een rust vergeleken met de rest van de stad, er zijn maar weinig mensen. Op veilige afstand worden wij bekeken door een vrouw bij de poort gescholen, ergens anders op een muurtje praten een stel mannen gemoedelijk met elkaar. We gaan door een gaat in de kashba muur om over de straat van Gibraltar te kunnen kijken. Hierna proberen we het hash café van de Rolling Stones te vinden, als speurhonden zoeken we naar de zoete geur, helaas onze neuzen blijken niet voldoende getraind.
Terug naar Rabat gaan we via de kustweg en besluiten een kijkje te nemen bij de badplaats Larache. De stad en de boulevard volledig in verval die ons doet denken aan Havana. De boulevard betegeld als een straat in Macau (Portugees???) is op vele plaatsen gevaarlijk doorgezakt en onder de kale stenen pergola’s gaan wij tussen de vele Marokkaanse recreanten ook zeestaren. Bij restaurant ‘Balcon Atlantico’ wat ook erg Portugees aandoet nemen we een lunch, de versleten kerstversiering swingt in de tocht en er blijken opvallend veel stelletjes om ons heen te zitten. Onze verdere route touristique wordt wreed verstoord door enorme hoosbuien. We besluiten om gelijk door te rijden naar Rabat, alle drie zijn we verzonken in gedachten over Tanger en zijn geheimzinnige en fun-loving geschiedenis en onze eigen belevenissen.
Foto's
