Marrakech voelt als thuiskomen
Marrakech
Marokko
Sidonius
Marrakech voelt als thuiskomen
“Hai, you again!” roept de jongen van de kruiden souk me toe, en hij lacht een brede lach van herkenning. Ik ben aangenaam verrast, hij herkent mij eerder dan ik hem als ik door de souk in de oude joodse wijk Mellah loop en zijn kruidenkraam passeer. Een paar dagen daarvoor hebben we bij hem onze kruiden voor in de keuken thuis gekocht. Ik voel me prettig in Marrakech, ik voel me er thuis.
In september kreeg mijn man Sido van onze kinderen een 2-daagse kookcursus in Marrakech als cadeau voor zijn kroonjaar-verjaardag. Hij is onze kok in huis, en onze dochter dacht dat Marrakech echt wel iets voor ons zou zijn: Sido kookles, terwijl ik op mijn gemak kon fotograferen in de stad. Voor mijn verjaardag in februari zouden ze een fotoworkshop proberen te vinden. Dat laatste ging niet door, maar eigenares Edwina van onze Riad wees mij de mooie plekjes. We bleven uiteindelijk een week in Marrakech.
De kookles begint met het bedenken van de gerechten en het opstellen van de boodschappenlijst. Deze vertalen we in het Marokkaans met hulp van Mohammed, de rechterhand van Edwina. Dan gaan we de boodschappen halen op de markt. “Salam aleikom, afak atini zoozj kok, weghed dinzjaal, zoozj bisbez , arrba mednoos?” vragen wij dapper en een beetje onzeker (van ons aantekenboekje afkijkend). Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is geeft de groenteboer ons de gevraagde groenten: 2 artisjokken, 1 aubergine, 2 venkels en 4 takken peterselie. We lachen allemaal dat het is gelukt, en we gaan verder naar de vis- en kipboer waar dit tafereel zich herhaalt…salam aleikom, afak atini…..? Hallo, heeft u alstubieft voor mij….? Er wordt ons op het hart gedrukt hiermee steeds de bestelling te beginnen. Anders voelt het voor de verkoper als een bevel. Een mooi lesje in respectvol samenleven. De kip zoeken we uit terwijl hij nog leeft, en een half uur later halen we hem geslacht en wel weer op. Verser kan het niet. Sjokram, beslema! Dank u wel en tot ziens!
De kookles van Sido kan beginnen, tijd voor mij om de stad in te gaan. Gewapend met reisgidsje en camera ga ik op pad in de medina. Eerst maar eens naar het centrale plein Djemma el Fna, dat is vlak bij en dan heb ik een oriëntatiepunt. Het straatje er naar toe is al een feest: geuren, kleuren, vriendelijke kooplui die hun waren aanprijzen maar niet opdringerig zijn, ik geniet. Maar foto’s maken, dat is wat lastiger. Daar is men niet zo van gediend. Op een vraag of een foto gemaakt mag worden zegt men vaak kortweg nee, en als je zonder te vragen iets wilt fotograferen roept er vaak wel iemand om daar mee op te houden. Dat valt even tegen. Soms mag het wel tegen betaling (10 dirham ,1 euro). Ik slenter verder en concentreer me maar op wat ik allemaal zie en ruik. Eerst maar even genieten, die foto’s komen wel.
Zo loop ik mijn eerste dag in Marrakech door de medina en de souks, me verbazend over de mengeling van middeleeuwen en 21e eeuw, van geuren en kleuren, geluiden en indrukken. Je moet in de nauwe straatjes van de medina opzij springen voor een ezelskarretje , maar ook voor een knetterende brommer. Mannen in een djellaba met puntmuts die driftig praten in hun mobiele telefoon. Vrouwen in een djellaba met sluier met hun kind in een buggywagentje. Huizen , muren en prachtige bogen van oranjerode leem in smalle straatjes - waar zich soms een dikke Audi doorheen wil wurmen. Alle zintuigen staan op scherp en vechten om de aandacht. Ik dwaal rond, vraag aan winkeliers af en toe naar de Djemma el Fna om enigszins richting te houden. Vraag het niet aan mensen op straat, zij werpen zich direct op als gids tegen betaling en lopen met je mee. Af en toe, later in de week, heb ik dat trouwens wel een paar keer gedaan om niet te veel tijd kwijt te zijn met zoeken naar goed weggestopte plekken zoals de joodse begraafplaats en de leerlooierijen.
Ik merk dat het maken van foto’s steeds beter gaat, ik ontwikkel een strategie. Duik de stillere steegjes in en vind de mooiste deuren en bogen, en met een beetje geluk komt er een man met puntmuts of gesluierde vrouw voorbij die geen bezwaar heeft tegen een foto. Of posteer mij onopvallend bij een mooie achtergrond en wacht een tijdje op wat er allemaal voorbij komt. Een foto is dan snel gemaakt. Soms betaal ik, soms werkt een stralende lach.
Zo is mijn eerste dag in Marrakech. Ik slenter, geniet, ervaar, fotografeer, ik dompel me onder. Dit is mijn stad. Voor de lunch ga ik naar ‘huis’, naar onze Riad waar Sido een heerlijke Marokkaanse lunch heeft klaargemaakt. ’s Middags ga ik weer alleen op pad, bezoek een klein museum in de medina en dompel mij opnieuw onder. Om 19 uur ben ik weer thuis voor het overheerlijke Marokkaanse diner van Sido. Het voelt alsof ik thuis ben. Ik voel me hier thuis. Later in de week, als de kookles klaar is, laat ik Sido de mooiste plekjes van de medina zien en trekken we er samen op uit.
Foto's
