Dwalende door de smalle straten van het idyllische Fez, liet ik me leiden door de mensen om mij heen. Half verdwalende kwam ik steeds verder in het doolhof van kleine gangen terecht. Totdat ik deze beste kornuiten tegenkwam, ze vonden mij met mijn camera natuurlijk wel enigszins interessant. Zodoende kwamen we in gesprek, aah gesprek. Een paar halve engelse en franse woorden gecombineerd kwamen we een stukje op weg. Ze wouden mij graag wat laten zien, nou kom maar op. Binnen in het huis van eentje liet hij mij zijn huis zien en plots haalde hij wat uit zijn broek. Een beste brok Marrokaanse hasjiesj. Dat wou hij mij dus laten zien. Ik zei dat ik niet per se wat wou kopen, toch wou hij mij niet met lege handen laten gaan. Want dit moest de beste kwaliteit zijn, recht uit de bergen, verbouwd door de berbers. Ik gaf hem nog wat dirhammen voor de moeite en we namen afscheid. Terwijl ik wegliep vroeg ik nog of ik een foto mocht maken en toen maakte ik deze afdruk. Ze vonden het prachtig! Het was een kort tripje met deze locals maar zeker memorabel.

En over de kwaliteit hadden ze ook zeker niet gelogen.