Mijn Ochtend met Hassan
Casablanca
Marokko
TravelGoom
Mijn Ochtend met Hassan
Dat wordt twee wielen...
Een Simca, wie had dat gedacht, ze bestaan nog.
Fel rood, afgetekend met bruine roest, onbedoelde luchtgaten aan de onderkant van de deuren, de linkerkoplamp scheef en bij gebrek aan vering zo dicht boven het wegdek dat de gemiddelde Lamborghini bezitter jaloers zou zijn. Maar voor mij het allerbelangrijkste: er staat net leesbaar 'taxi' op het dakbordje.
Dus zwaai ik de hand voluit met piepende, krakende en bijna weigerende remmen tot gevolg.
De rode Simca stopt midden op de weg en gaat straks met mijn gewicht aan de rechterkant ongetwijfeld op twee wielen verder.
Mijn reisgenoten slapen nog. Ook Marokkoos ochtendgloren blijkt mooi als ik na een groet aan de verbaasde receptionist mijn hotel in Casablanca uit wandel. De straat is rustig maar verderop wordt de rotonde al volop gebruikt. Ik loop er iets naar toe en speur daar met mijn ogen op zoek naar wat de rode Simca wordt.
Een comfortloze rit met een goedlachse jonge chauffeur volgt. Praten doen we niet, daar is het wat mij betreft nog te vroeg voor.
'Hassan II', is voor hem genoeg en dat blijkt maar een paar minuten ver te zijn.
Wijzen op de klok en een herhaald 'retournez s.v.p.!' is genoeg om er voor te zorgen dat ik over anderhalf uur wordt opgehaald. De Simca raakt weer in balans als ik mijn voeten op de stoep zet recht voor het enorme plein waarachter de twee voetbalvelden hoge minaret van de Hassan II moskee roept.
De zon werpt lange schaduwen over het plein maar het islamistische geloofshuis blinkt volledig in zacht oranje-rose. Ik zou er heen willen rennen met galmende voetstappen over het lege plein maar dan schaad ik het moment. Een enkele straatveger is mijn enige metgezel iets na half zeven en ik voel hoe hij me nakijkt verrast door mijn aanwezigheid.
Grote pleinen zijn het mooist als het krioelt van de mensen of als ze leeg zijn.
Leeg wil in dit geval zeggen dat ik de honderden meeuwen en duiven niet mee tel.
Ken je dat? Dat je zo wordt gepakt door een beeld dat je de camera zo snel mogelijk uit de tas wilt hebben? Slaat nergens op, ik maan mezelf tot rust. Hassan II is voor mij, het licht blijft mooi en er is voorlopig geen mens te bekennen. Take it easy!
Ik loop er recht op af in trage passen, ga naar rechts, weer terug, naar links, knik naar de straatveger en houd zo lang mogelijk afstand. Als een warme maaltijd die je langzaam op eet omdat je weet dat het toetje zo verschrikkelijk lekker is. Mijn drang om naar de moskee te rennen is niet weg, ik dwing mezelf rustig van het zicht te genieten en ga midden op het plein zitten. Het verlangen naar het toetje wordt er groter door. Ik besef hoe het plein en moskee van kleur verschillen maar door hun gelijke glans met elkaar verbonden zijn. Onvoorstelbaar dat deze plek bij belangrijke gebeurtenissen door 100.000 gelovigen bezet kan zijn.
De minaret is mijn zonnewijzer als zijn schaduw toont hoe snel de zon klimt. Het is tijd om Hassan II van dichtbij te bekijken. Een overvloed aan details, subtiele Islamitische symbolen allen met een betekenis waarvan ik de meeste niet ken. Voor mij biedt het glimmende marmer en glas van de moskee een wonderschoon lichtspel dat zich in elke hoek weer anders toont.
De trappen, de bogen, de deuren en bovenal de subtiele kleurnuances versterkt door het ochtendlicht, ik kan er geen genoeg van krijgen.
Zo loop ik drie keer om het gebouw, en dat is geen klein stukje. De meeuwen en duiven schrikken op als ik hen opnieuw passeer. Hun herrie doorbreekt de stilte op het plein die onveranderd is ook al lopen er steeds meer mensen overheen.
Ik weet wie de sleutel heeft.
Twee oudere heren met getrimde grijsbaard en gladgestreken jelleba, met stropdas zelfs, staan bij de hoofdingang als ik mijn laatste rondje om de moskee loop.
Ze knikken vriendelijk en draaien zich dan naar de deur die zich geruisloos opent.
De verleiding om snel een blik naar binnen te werpen is groot doch de beheersing wint wederom. Ik wil nog een toetje, later in de ochtend als ik met mijn reisgroep naar binnen ga, ik bewaar mijn honger.
Over een half uurtje staat de Simca-service te toeteren.
Ik zoek een plek op een muurtje dat uitkijk over de rommelige rotskust met in de verte de El Hank vuurtoren. Ik draai mijn rug er naartoe en overzie het plein waarvan de glans inmiddels pijn doet aan de ogen. Zo zie ik hoe Casablanca de dag begint. Niet anders dan bij ons besef ik als de heren met aktetassen, de moeders met kinderen aan beide handen en fietsende jeugd voorbij komt. Veel mensen knikken even naar de moskee, een enkeling legt een handdoekje midden op het plein en bidt kort.
De ochtendzon is snel warmer, de mooiste glans is van de moskee en het plein af al is hier voor lelijkheid geen plaats.
De oogjes laten weten dat ze het wel lekker vinden zo na de vroege wekker vanmorgen.
Dromerig luister ik naar het geroesemoes van de passerende mensen.
Dit gevoel kan maar op een manier onderbroken worden.
En inderdaad, ver weg maar niet te missen: 'toet-toet'.
Foto's
