Verloren in zand
Marokko
Afrika
Agrotewal
Verloren in zand
Erg Chebbi voor altijd in mijn hart, een thuisgevoel in tijden van Corona, is vooral heet erg heet in mei. Als de 2e hittegolf onze energie opslurpt en de zoveelste discussie hoog oploopt, valt het besluit. We gaan naar huis. Zonder dralen neem ik onmiddellijk contact op met de Nederlandse Ambassade. Zij moeten zorgen voor een document waarmee we in Merzouga naar de politie kunnen. Een ticket voor de boot hebben we niet dus vragen we permissie om te reizen aan op medische gronden. De hitte wordt ons teveel. Het kwik stijgt in de schaduw tot boven de 40 graden, in het zonnetje geeft de thermometer het op bij 50 graden. Nooit geweten hoe het aanvoelt om de hele dag geteisterd te worden door de hitte. ’s Nachts daalt de temperatuur tot net onder de 30 graden. Slapen in de camper is lastig. Een airco hebben we niet en de ventilator draait de hete lucht alleen maar rond. Er op uit voor boodschappen of een wandeling is alleen te doen voor 11 uur ’s morgens. Daarna is het simpel weg te warm. Maar het ergst zijn de zandstormen, bijna dagelijks jaagt de wind het zand op. Al 2 weken hebben we geen blauwe lucht gezien. De hemel is bezwangerd door rondvliegend zand. Tijdens een storm moeten de ramen en deur dicht. En toch komt het fijne woestijnzand door de kleinste opening naar binnen. De temperatuur loopt dan op naar ongekende hoogte en mijn dorst is onlesbaar. Op sommige dagen drink ik meer dan 5 liter water.
De mail van de Ambassade hebben we vlot binnen en in een dag tijd regelen we met veel moeite een document om door Marokko te reizen. De politie, het hospitaal en een provinciaal kantoor moeten bezocht worden voor we weg mogen. In Rissani wachten we bijna 6 uur voor de toestemming binnen is. Net voor de avond valt zijn we op onze thuisbasis terug.
De volgende dag bespreken we onze plannen met Achmed de beheerder van het hotel en de camperplek. Hij begrijpt dat de hitte mijn man de das omdoet, lichamelijke gebreken stapelen zich op. Het is een forse tegenvaller voor hem, we zijn de enige gasten en zorgen wel voor 5 euro inkomsten per dag. Mijn plannen voor de laatste dag zijn wassen en een laatste keer de duinen in. Ik reken niet op de zwaarste storm sinds tijden. Mijn wasgoed is snel kurkdroog maar onbruikbaar door ladingen zand. Geen laatste voetstappen in het hete zand. Maar opgesloten in een camper.
Maandagmorgen breekt aan. Ik opper manlief nog even om nog een dag te blijven. Tenslotte is er pas sprake van een eventuele repatriëring over een week. Maar nee, de kogel is door de kerk, we gaan. Ik slik mijn tranen weg en met een brok in mijn keel verdwijnt mijn 2e thuis uit zicht. We rijden naar een camping in de Draa vallei en brengen in koelte onze nacht door, tussen de Fransen, die daar al 3 maanden staan. De volgende stop is Azrou, maar onze vaste camping is al maanden gesloten en de andere camping daar staat overvol met Fransen, daar willen we niet tussen staan. Op naar Meknes, we gaan op onze vertrouwde plek staan bij de oude gevangenis. De parkeerwacht kent ons inmiddels en is blij ons te zien. Meknes is vooral stil en leeg. Al mogen sinds 2 dagen de taxi’s weer rijden.
De dag daarna gaan we naar een baai aan de kust. In Moulay Bousselham verzamelen de mensen zich die wachten op een boot. Het is er koel en druk. We mogen niet naar het strand, maar wel boodschappen doen. Er wordt eindelijk een bekend gemaakt dat er een boot gaat op 8 juni. Deze allerlaatste boot is geregeld door de Nederlandse- en Duitse Ambassade en vooral bedoeld voor Nederlanders en Duitsers.
Ik heb de afgelopen dagen verzoeken voor een overtocht ingediend bij de Franse-, Duitse- en Nederlandse Ambassade. Dan een vervelend bericht wij zijn niet ingeschreven voor een boot bij Buza. Terwijl ik ons half maart al heb ingeschreven bij alle mogelijke instanties. Na 2 uur bellen met verschillende mensen in Nederland komt het toch goed. We mogen mee al moeten we een telefoontje afwachten van de bootmaatschappij.
Op donderdag wordt iedereen gebeld zo meldt de Ambassade en de NKC (de Nederlandse camperclub). De hele donderdag wachten we in spanning, tot mij via een Duitse app duidelijk wordt dat het call center problemen heeft. Vrijdag worden de andere Nederlandse camperaars 1 voor 1 gebeld. Wij moeten nog wachten tot 5 uur voor het beslissende telefoontje uitsluitsel geef.
Ticket geboekt en vertrek gepland. Op zondag de dag voor de afvaart verzamelen een paar honderd campers zich op een overvolle parkeerplaats bij een benzine station zo’n 30 km voor de haven. Bumper aan bumper wachten we tot onze laatste nacht in Marokko valt. ’s Morgens om 4.30 uur op om vooral op tijd weg te kunnen. Om 6 uur valt het startsein voor de grote uittocht. Een lange stoet campers vindt zijn weg naar de haven.
Na een hele dag wachten waarbij we vooraan in de rij staan, mogen we bijna als allerlaatste aan boord. Met 5 uur vertraging vertrekt de overvolle boot naar Barcelona. Het is 28 uur varen, maar dankzij een watje, wat tabletten tegen reisziekte en een kalme zee, heb ik geen last van zeeziekte. Aan boord mogen honden mee, die in een bench in de buitenlucht staan. Maar de hondenbezitters gaan er flexibel mee om. Geen hond in een hok, maar lekker in de hut. Heel bizar, we hebben zelfs honden gezien die midden in de gang pisten tegen de wanden of een verse drol neerlegden op de vaste vloerbedekking. Hondenbezitters zijn vast van een andere planeet, anders snap ik niet hoe zoiets kan gebeuren.
’s Nachts tegen 24.00 uur de volgende dag mogen we in Barcelona in de stromende regen van boord. Nog een laatste controle en inleveren van documenten en we zijn op weg naar huis. De rest van de reis gaat snel over de tolwegen. We worden niet 1 keer aangehouden. Vrijdag rijden we laat in de middag onze straat in. Een fotograaf van de plaatselijke krant is ons ontvangstcomité. De kinderen en kleinkinderen wachten tot de kust veilig is, zij hoeven niet zo nodig in de krant.
Met zucht van opluchting stap ik mijn huis binnen. En toch ook met een groot gevoel van weemoed voor dat wat ik achter liet. Marokko we komen er zeker terug en nu al verheug ik me op een weerzien van Erg Chebbi als het gewone leven daar zijn gang weer gaat.
Foto's
