De achterblijvers

Door: Agrotewal

Geplaatst op Apr 20, 2020

Tranen lopen over mijn wangen als de camper van Ina en Piet uit het zicht verdwijnt.

De zon brandt genadeloos op mijn lijf, het is heet hier bij de duinen van Erg Chebbi. In mijn argeloosheid hebben we gekozen voor Merzouga om onze tijd in Marokko uit te zitten.

Het zoeken van een veilige plek is een advies van de ambassade van half maart. Toen kon niemand nog bevroeden dat Marokko zolang zijn grenzen zou sluiten. Naïef omdat ik toch wel weet dat het heet kan worden in de woestijn, maar nooit verwacht dat ik er zolang zou blijven. 

De duinen in kan alleen nog in de ochtend voor elven en op een koele dag nog laat in de middag of begin van de avond, verder is het niet te doen. Het zand absorbeert de hitte van de zonnestralen en geeft het met gulle hand terug. Ik ben er inmiddels ook achter dat de charme van de woestijn toch de dromedarissen zijn en die zijn verdwenen. Ze zijn vertrokken naar een groot meer bij Merzouga om zo de kosten voor het voer uit te sparen. Alleen een eigenaar van 4 dieren zie ik zo nu en dan aan de horizon voorbij trekken. De woestijn heeft een adempauze nu mens en dier de plek mijden groeit het gras welig. Sommige pollen zijn al meer dan een meter hoog. Weg zijn de sporen van de karavanen, quads en motoren. Het voelt bizar om er te zijn en toch ook zo vertrouwd. 

De toeristenstroom is opgedroogd, wat overblijft in Merzouga en omgeving zijn een handje vol camperaars, die net als ik, geen behoefte hebben aan een ritje op een dromedaris. De avondklok is ingesteld, een mondkapje is verplicht in openbare ruimtes, de wintertijd is ingesteld en de Ramadan staat voor de deur. Kinderen zitten thuis opgesloten en het leven houdt zijn adem in.

Toch bof ik nog, hier in het zuid oosten van Marokko zijn de regels wat minder streng en geen corona slachtoffers. Ik kan gewoon een eindje fietsen of een wandeling maken. Tientallen mussen scharrelen rond onze camper en ’s avonds vliegen de bijeneters over. Als ik geluk heb zie ik een zeldzame vogel. 

Ondanks dat bekruipt me regelmatig het gevoel gevangen te zitten. Verlaten van God en iedereen, afgesloten van de buitenwereld en in de steek gelaten door Buza en instanties. 

Anderen waaronder Piet en Ina (een RRlid) hebben de gok gewaagd en een duur ticket geboekt voor een repatrieringsschip naar Genua. Ina en Piet waarmee ik een maand lief en leed heb gedeeld zijn onderweg naar huis. Het zal tot het moment van inschepen spannend blijven of ze daadwerkelijk mee mogen varen. 

Wij hebben de gok niet genomen, de prijs van het ticket is te duur, de overtocht veel te lang en de onzekerheid te groot. 70 uur varen met zeeziekte is een barrière te hoog om te slechten. In ons zelf gekozen isolement probeer ik het vakantiegevoel te pakken te krijgen en vast te houden. Dat is lastig omdat ik de nieuwsberichten nauwgezet in de gaten moet houden en lid ben van 3 groepsapps die wetenswaardigheden spuien over het wel en wee in Marokko en het verlaten van dit bijzondere land. Wat ook van grote invloed is op mijn vakantiegevoel zijn de maatregelen die ons binden aan deze plek.

Ik mag en wil zeker niet klagen, de plek is prachtig, de zon schijnt veel, de vogeltjes zingen en mijn nieuwste vriend is een jonge dromedaris die gaat kwispelen als hij mijn stem hoort. 

Maar zo nu en dan zitten de tranen hoog, wordt mijn keel dichtgesnoerd en verlang ik naar een leven zonder beperkingen. Waar ik me kan uitdrukkingen in mijn moerstaal en weet dat kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden dichtbij zijn en geen lichtjaren bij mij verwijderd. Waar ik zeker weet dat de douche warm water geeft, het water altijd uit de kraan stroomt en het ’s nachts afkoelt. Kortom ik verlang naar huis. Toch blijven we nog even, wachten op de reguliere ferry en hoop dat alles goed blijft gaan, hier en in het verre Nederland.