Corona

Door: Agrotewal

Geplaatst op Mar 31, 2020

Als de zoveelste zandstorm in 14 dagen om ons heen giert en mij dwingt om in de camper te blijven, pak ik mijn pen maar weer op.

Wij zitten vast, noodgedwongen in Marokko. Een aantal factoren waaronder het ontbreken van actuele info heeft ons naar Merzouga gebracht. Wat zeg ik? Actuele informatie, eigenlijk bedoel ik foutieve info. 

Maar goed we staan dus bij Kanz Erremal een hotel Kasbah zo’n 5 km van Merzouga. Ik kijk naar mijn geliefde duinen als ik dit schrijf. Jammer genoeg is ook in dit afgelegen deel van Marokko de wereld op zijn kop gezet. Het hotel heeft geen gasten meer, net als alle andere hotels in de omgeving. Erg Chebbi blijft prachtig, maar er zijn geen mensen, karavanen of quads om de boel wat op de leuken. Als ik ’s morgens de duinen in ga, omhult de stilte mij in een dikke deken. De stoelen staan op grote stapels, de tafeltjes zijn verdwenen, ligbedden staan op hun kant en het zwembad is vervuild door de zandstormen. Het is bizar om zover het oog reikt lege duinen te zien. De dromedarissen zijn tot een minimum beperkt en mogen soms vrij door de duinen dwalen op zoek naar voedsel. 

Wanneer we naar het dorp fietsen voor de dagelijkse dingen valt maar 1 ding op, stilte. Gesloten deuren en ramen, geen kinderen meer op straat. Slechts een enkeling gehuld in een lang gewaad met sjaal waagt zich nog buiten. Lang niet iedereen zegt nog gedag, al is er van vijandigheid hier geen sprake.

Wat een verschil met een maand geleden, toen bruiste het hier nog van de activiteiten. De karavanen gingen af en aan, 4x4 rosten door de duinen en een enkele steenverkoper sprak me aan. 

Heel toevallig deel ik de camperplek met RR Ina en haar man Piet, dat zorgt voor een vrolijke noot. Er staat nog een camper met Fransen, maar zij gaan hun eigen gang. Heel bijzonder dat ze alle regels van de lock down aan hun laars lappen. Dagelijks visite, met handen schudden maakt dat ik ze op een afstandje houd. 

De zon schijnt iedere dag, we komen niets tekort en toch is het vakantiegevoel voor een groot deel verdwenen. Dat heeft niets te maken met de plek of het gezelschap, maar meer met het idee dat we niet meer vrij zijn om te gaan waar we willen. De minimale ondersteuning of zinnige informatie uit Nederland is bedroevend en houd de gemoederen bezig. Wij (Ina, haar man en ik)  vergaren zelf de informatie en delen die met de ambassade en de camperclub. 

Niemand heeft een idee hoelang dit nog gaat duren en dat zorgt ervoor dat mij soms het gevoel bekruipt in een slechte film te zijn beland.