Code Oranje

Door: Agrotewal

Geplaatst op Mar 19, 2020

Verbijsterd kijken we elkaar aan, we zijn onderweg naar het Noorden van Marokko als we bericht krijgen van een RR dat met onmiddellijke ingang alle veerboten uit de vaart zijn genomen. Ik kijk het na op verschillende sites, maar vind niets. Tot ik op aanwijzing van Ina (dat is de bewuste RR) een buitenlands bericht zie, waarin staat dat zowel over zee als in de lucht de grenzen tussen Marokko en Spanje gesloten zijn. Pas uren later diezelfde dag maakt Nederland er melding van. Te laat, dat zoemt door mijn hoofd, te laat om nog over te varen, te laat om onze vlucht te gaan halen in Malaga  en nog veel erger te laat om op tijd te komen voor de bruiloft van onze dochter. Het is echt vrijdag de dertiende als ik alle maatregelen zie die in Spanje getroffen worden om de verspreiding van het virus tegen te gaan. De komende dagen staan in het teken van Corona. We zijn in Azrou op een camping, anders is het er rustig nu staat het vol. Spanjaarden die de hele middag een lied zingen over Dolores maakt dat ik behoorlijk de pest in krijg, is dit ons voorland? ’s Nachts blaffen de honden continue, hun eigen klaagzang op het virus, wie zal het zeggen.

Buitenlandse zaken laat het afweten, geen info voor ons, camperaars. Er gaan inderdaad nog extra vluchten naar Nederland, maar de camper is ingevoerd en moet ook uitgevoerd worden, regels zijn regels. We besluiten om toch naar Meknes te gaan, het plan is om daar een pak voor de trouwerij te kopen. We zijn de enige toeristen in de stad. Zo bizar. Op maandag is alles nog gewoon, wel wat mensen met mondkapjes maar alle winkels, de Medina, restaurants etc zijn open. Hoe anders is het dinsdag, winkels blijven dicht, veel meer mensen met kapjes en handschoenen aan en restaurants en veel winkels zijn gesloten. Het mausoleum, musea alles is dicht. We bellen met de alarmcentrale, de verzekering en mailen het consulaat. Allen zeggen eigenlijk hetzelfde, we weten het niet! Geen oplossing voor mensen die op eigen gelegenheid rondtoeren. Wel een advies om de stad te verlaten en zoveel mogelijk mensen te ontwijken. 

Dus zoeken we de eenzaamheid op. Onderweg worden we aangehouden, manlief heeft volgens de agent 18 km te hard gereden, dat kost geld… Mijn Hans is spijkerhard en houdt vol dat we geen geld hebben. Het is ijzig koud hier in de Atlas en we wachten en wachten en wachten. De politieagent komt zo nu en dan polshoogte nemen, dik ingepakt tegen de kou. Na 30 minuten, trekt mijn stoïcijnse echtgenoot zijn portemonnee en laat zien dat we nog 50 dirham ( 5 euro) hebben. De man geeft het op, tegen zoveel domheid is hij niet bestand, we krijgen onze papieren, zonder te betalen mogen we door. 

We rijden naar het kratermeer op meer dan 2000 meter hoogte en tot mijn verrassing staan er twee Nederlandse busjes, die we al eerder in betere tijden gesproken hebben. Het blijkt dat ook zij besloten hebben om naar Merzouga te gaan. Na een ijskoude nacht, met vorst en hagel kan ik een bedelende hond niet weerstaan en gooi het laatste brood naar buiten. Hij heeft vast meer honger dan wij. 

Inmiddels is de code oranje regel goed tot de Marokkanen doorgedrongen. Mensen blijven binnen, er is bijna geen verkeer meer op de weg. In principe mogen we niet meer rondrijden. Het plan is om in 1 keer naar de Sahara te rijden, dan krijg ik een dringend bericht van Ina, volgens zeggen mogen we alleen nog maar op een camping staan waar we de voorgaande nacht hebben verbleven. Andere campings weigeren nieuwe camperaars. Oeps dat valt tegen, met samengeknepen billen bij iedere politiepost, bang om tegen gehouden te worden. gaan we toch door naar Erg Chebbi. 

De hele dag is de lucht verduisterd door een heuse zandstorm, dat versterkt het onwerkelijke gevoel. Geen drukke straten meer met tuktuks, ezels, brommertjes of gewoon mensen die pal voor de auto oversteken. Alleen maar een melkwitte lucht en verder niets. Het land is in de greep van de angst voor besmetting. 

Op Columbustravel zie ik staan: aan welke reis denk jij, nu we voorlopig niet kunnen reizen door het corona virus. Dat is wel heel kortzichtig, ik denk zomaar dat Ina en ik niet de enige zijn die verplicht in het buitenland moeten blijven. Veel Nederlanders zullen geëvacueerd worden maar voor mensen met een camper in Marokko is dat niet mogelijk. Er gaan nu zelfs geruchten dat er al 5000 campers klaar staan in de haven van Tanger Med om over te varen zodra het mogelijk is. Ruzies om water zijn al aan de orde van de dag.

De zandstorm duurt voort, de duinen zijn verdwenen, de camper schudt heen en weer en ik probeer een lichtpuntje te zien in deze bijzondere wereld.