Genieten van het leven in Erg Chebbi
Marokko
Afrika
Agrotewal
Genieten van het leven in Erg Chebbi
Vier jaar op rij ben ik in Erg Chebbi geweest. De woestijn heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij. De eerste reis ben ik met heel veel pijn en moeite het hoge duin opgeklommen. Eerst een ritje op een dromedaris, voor iemand met slechte heupen, beslist geen pretje. Toen heeft mijn privégids de makkelijkste route gewezen om naar boven te gaan. Bijna niet te doen, maar met zijn hulp en veel afzien ben ik boven gekomen. De overwinning die ik toen voelde was enorm. Zeker toen ik in de gaten kreeg dat ik niet de enige was met problemen om het zand te overwinnen. Ik heb verschillende mensen op handen en voeten naar boven zien kruipen.
De jaren daarna heb ik wel een poging gewaagd maar toch nooit meer de top bereikt. Dit jaar had ik me vast voorgenomen het nog één keer te proberen. Na een week iedere ochtend en avond dwalen door het mulle zand en duinen op en af gaan, voelde ik me sterk genoeg. Voor de hoge top moest ik eerst een half uurtje ploeteren door het hete zand. Ik ben op blote voeten dat is voor mij het makkelijkst. En niet te vergeten mijn trouwe wandelstok. Het hoge duin lijkt me uit te dagen, geen mens te bekennen, strompel ik moeizaam naar boven. Zweet loopt in straaltjes langs mijn voorhoofd, knieën trillen en zo nu en dan zak ik er gewoon door. Mijn heupen protesteren heftig, maar ik moet en zal naar boven! Dan opeens nog een metertje of 5 naar de top zie ik een Marokkaan die verbijsterd kijkt naar een vrouw met stok die zich een weg vecht naar de top. Ik steek wankelend mijn hand op, hij zwaait terug en stormt dan langs mij heen het duin af. Gelukkig heb ik mijn camera om mijn nek hangen, ik haal een keer diep adem om mijn trillende handen te bedwingen en schiet dan de foto van de rennende man. Het lijkt wel een atleet, zulke grote stappen als hij neemt, ik voel me heel nietig. Als ik eindelijk de top bereik ben ik niet eens alleen. Een Engelse vrouw zit met haar zoontje te genieten van het uitzicht, een e-book op schoot. Het jochie klimt het duin op, laat zich naar beneden glijden en doet het opnieuw. Ongelooflijk wat is het toch vervelend als je lijf eigenlijk niet meer wilt, wat je verstand en hart nog wel willen. Maar deze krachtsinspanning neemt niemand me meer af. Ik hijg uit en wankelend steek ik mijn armen in de lucht. Als het goed is kijkt manlief met een verrekijker naar mijn klimtocht. De adrenaline stroomt door mijn lijf, ik geniet van het leven. Het uitzicht is fenomenaal, zover het oog reikt zijn de duinen, ze golven door het landschap. Een eenzame karavaan nadert en de Marokkaan is een duin lager ook gaan zitten. En om het verhaal compleet te maken, de terugtocht was ook zwaar, maar het duin afrennen is een ervaring die ik niet had willen missen.
Foto's
