Sneeuw in de Sahara
Marokko
Afrika
TravelGoom
Sneeuw in de Sahara
Het kan niet! Twee dagen voor mijn vertrek moet ik het besluit nemen. Het is de zwaarste winter in meer dan 50 jaar. Marokko’s woestijn is wit, de Atlas haast ondoordringbaar. Ik had mijn zoon de woestijn beloofd maar een halve meter koud wit poeder gooit roet in het eten. Ik pak de kaart op zoek naar alternatieven. En het alternatief dat ik vind, blijkt een hoofdprijs.
Al weken volg ik het locale nieuws, staan Arabische websites bij mijn favorieten en heb ik Apps gedownload van de Marokkaanse KNMI, ANWB, Rijkswaterstaat en van A naar beter. En ze vertellen allemaal hetzelfde. Hoe bijzonder en hoe dik de sneeuw is en hoe blij ze er mee zijn want de stuwmeren zijn na lange droogte straks weer volop gevuld. Dat is prettig als je in de woestijn woont. Ik kan niet anders dan mijn route vanuit Marrakesh aan te passen. Voor insiders: op de Atlas bergpas tussen Marrakesh en Ourzazathe ligt 3m sneeuw en met een reistijd van 15u (normaal 4u), in Ouarzazathe zelf nog 50cm sneeuw, Erg Chebbi (Sahara) 5cm sneeuw en een reistijd van 4 dagen door overstromingen en weggeslagen bruggen. Mijn zoon maakt de beste grap: 'Pap, meer strooien dan in de Sahara kan niet, laten we maar ergens anders naartoe gaan...'.
En met die luchtigheid gaan we zuidwaarts. Naar Taroudant dat men het kleine Marrakesh noemt, naar de markante rotswoestijn rond Tafraout, naar het surfersparadijsje Taghazout en via het heerlijke Essaouira terug naar Marrakesh. Een roadtrip van een week die begint met de schrik en een schaterlach. We moeten namelijk eerst Marrakesh uit zien te komen omringt door een zee aan brommers, stoïcijnse ezels, stinkende vrachtwagens en dominante SUV's. We krijgen de slappe lach van die gekte en het contrast met de doodstille tolweg waar we een half uur later op rijden.
Van grote afstand lijkt de dikte van de sneeuwlaag op de hoogste toppen van de Atlas mee te vallen. Vanuit ons verblijf in Taroudant is het een prachtig decor. Zuidelijker spelen we met de sneeuw die op 1400m witte vlekken in het rood-oranje landschap van de Anti-Atlas maakt. Soms ligt er net genoeg voor een sneeuwballengevecht of een kleine sneeuwpop. We fantaseren figuren voor de sneeuwvlakken op afstand en ik win de weddenschap om 1 minuut blootbils de sneeuw te trotseren.
Na de indrukwekkende rostpartijen rond het woestijdstadje Tafraout nemen we afscheid van de sneeuw. De prachtige oases en de tegen een bloedrode garnieten bergwand aanliggende Ameln-vallei hebben ons genoeg afgeleid en we trekken richting kust. De sneeuw wordt vergeten. De belofte aan mijn zoon om de Sahara te zien ook. Onze roadtrip geeft de vrijheid die we hoopten te voelen met de Anti-Atlas als geweldig alternatief. Na een paar dagen kust sluiten we af in Marrakesh voor een lesje afdingen, afwijzen en vooral Af-rika. Mijn zoon geniet van Marokko en dat is het belangrijkste doch de laatste nacht knaagt er toch nog iets aan me. Had ik niet toch gewoon richting de Sahara bij Erg Chebbi moeten gaan? Misschien viel het allemaal wel mee.
De terugvlucht brengt me naast een Belgische familie die met verbazing hoort dat we onze reis naar Marokko zelf georganiseerd hebben. Ik schep op over onze ervaringen, de vrijheid, het avontuur. Zij hebben een mindere vakantie gehad. Ze hadden elkaar de woestijn beloofd. Maar de touringcar kon niet verder door de sneeuw. Drie dagen zaten ze in een ter plekke geregeld hotel en daarna nog 3 dagen in Marrakesh. Mijn zoon hoort het en ziet mijn glimlach die de opluchting weergeeft. Tja, het brengt wat in beweging die sneeuw in de Sahara.
Foto's
